Categorie: Wandeling van de week

Oene – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Marjorie van Bussel-Aalberts uit Oene.

Naast de drukke werkzaamheden voor het bedrijf Marktslager van Bussel (het bedrijf dat haar man Marc 30 jaar geleden begon), houdt ze zich sinds een paar jaar ook bezig met een baan waarvan ze al jaren droomde. De Oenese is buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand (BABS) bij de gemeente Epe. “Dat is geweldig om te doen. Daar vertel ik graag meer over tijdens onze wandeling. Zullen we gaan?”

Eerst moet het natuurlijk even gaan over haar wandelhobby. “Ik wandelde al heel lang. Maar vanaf de coronacrisis zit daar een constant stramien in. Ik heb een vast rondje dat ik zeker drie keer per week loop. Met vriendinnen, met mijn man, maar ook heel vaak ook alleen. Nu ik er zo over nadenk: alleen lopen, vind ik misschien wel het allerleukst. Het is heerlijk om mijn gedachten te laten gaan als ik alleen loop.” We hebben afgesproken bij de prachtige vrijstaande boerderij van de Van Bussels in het buitengebied van Oene. We lopen vanaf de Ooster Oenerweg in de richting van de Houtweg. Vervolgens gaat de route rechtsaf de Hogestraat in. Het is nog droog, maar het waait fors en aan alles is merkbaar dat er regen op komst is. Om een eventuele regenbui voor te zijn, wordt er al vroeg tijdens de wandeling een foto gemaakt. “Want niemand wil als verzopen kat in de krant staan, toch?”

‘Ommetje App’

De foto is gemaakt, we lopen verder. Nog geen minuut later begint het onbedaarlijk hard te regenen. De harde wind, de striemende regendruppels en het ijskoude aangezicht, beperken Marjorie’s spraakwaterval echter geen moment. “Ik ben wel wat gewend. Weer of geen weer, die wandelschoenen moeten aan.” Sinds kort is er een app in haar leven, genaamd de ‘Ommetje app’. “Een vriendin attendeerde me daar op. Deze app van de Hersenstichting spoort je aan om elke dag een ommetje te maken. Je kunt ook in competitieverband met anderen lopen. Dat doe ik ook, ik ben daar enorm fanatiek mee. Sinds ik die app heb, wandel ik elke dag. Want elke dag een wandeling maken, is belangrijk voor je fysieke en mentale gezondheid.”

Marjorie geniet volop van die dagelijkse wandeling. “Het is een prachtige afwisseling met het werk dat ik veelal binnen doe.” Marjorie heeft al bijna een kwart eeuw het bedrijf met haar man Marc. “Ik verzorg de administratie, ik hou me bezig met de website, met personeelszaken, eigenlijk van alles wat.” Marjorie is alleen niet aan het werk in de kraam van Marktslager van Bussel. “Dát is écht Marcs pakkie an. Deze verdeling maakt dat we het samen goed volhouden. Dat lukt overigens sowieso erg goed. We zijn al dertig jaar een perfect team samen.”

Liefdesverhaal

Die drukke baan en die ontspannen wandelingen worden sinds twee jaar afgewisseld met een andere bijzondere taak, vertelt Marjorie terwijl we richting het centrum van Oene lopen. “Ik ben sindsdien buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand (BABS). Ik speelde al een aantal jaren met de gedachte om dit te doen. Ineens zag ik dat ze iemand als trouwambtenaar zochten. Ik heb gesolliciteerd en ben uitgekozen.”

Marjorie rondde de opleiding tot trouwambtenaar af en is vol enthousiasme van start gegaan. “Het is een prachtige taak. Je stapt een korte periode het leven van een echtpaar of een gezin binnen en mag hen van alles vragen. Men vertelt mij over hun leven tot nu toe en over hun liefdesverhaal. Aan de hand van die antwoorden werk ik een verhaal uit. Ik probeer dat persoonlijk te maken door eventuele kinderen een taak te geven door een stukje in de moederstaal of in het dialect van de bruidegom of bruid toe te voegen. Daarbij voeg ik altijd de nodige humor toe. Zo probeer ik er een ceremonie van te maken die men niet snel zal vergeten. Wat voor mij misschien wel het allermooiste is? Ik mag bij één van de gelukkigste dagen in iemands leven zijn. Dat voelt heel speciaal.”

Locaties

Als bruidspaar ben je in Epe niet meer enkel afhankelijk van vaste trouwlocaties zoals het gemeentehuis en kasteel Cannenburch in Vaassen. “Je mag zelf kiezen waar je wilt trouwen.” Die locaties moet uiteraard wel aan een aantal voorwaarden voldoen. “Er wordt getrouwd bij diverse horecaondernemingen of bij mensen in de tuin. Ik heb zelfs al wel eens in een kwekerij of middenin het bos een huwelijk voltrokken.”

Vanaf het Oener dorpscentrum lopen we drijfnat richting de begraafplaats. Het smalle weggetje daar pal voor, heet de Kuiperkampsweg. Daar slaan we rechtsaf, want deze weg loopt rechtstreeks terug naar de Ooster Oenerweg. Het beginpunt en dus eindpunt van deze wandeling nadert. Toch vertelt Marjorie nog altijd honderduit over ‘haar huwelijken’. Heeft ze bijvoorbeeld ook veel mensen getrouwd, die ze persoonlijk kent? “Die zitten er zeker bij, maar veel vaker nog zijn het juist mensen die hier niet vandaan komen. Dat zijn veelal echtparen die Epe vanwege de trouwlocatie hebben uitgekozen om te trouwen.”

In het eerste jaar als BABS trouwde Marjorie zeventien echtparen, vorig jaar was het door corona natuurlijk veel rustiger qua trouwerijen. “Diverse echtparen hebben hun trouwerij uitgesteld. Gelukkig gaat er de komende periode weer meer getrouwd worden. Tot die tijd wordt mijn vrije tijd aan de Ommetje App toegewezen. Oh wacht, ik zet die app nu uit. Bijna 6 kilometer. Dat was weer een mooi stukkie.”

(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 17 maart 2021)

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

Epe – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Peter Simmers uit Epe. “Om hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder aan te halen: wandelen zorgt er voor dat je zowel lichamelijk, maar ook geestelijk gezond blijft. Dat doe ik dus graag. Maar er zijn twee andere hobby’s waar ik je graag over vertel: schilderen en muziek. Dat prikkelt mijn geest.”

De wandeling begint bij de woning van Peter en zijn vrouw Lida. De eerste honderden meters vertelt Peter over zijn rijke werkzame leven bij Achmea. “Ik heb 42 jaar bij deze financiële dienstverlener gewerkt. Mijn carrière begon bij Centraal Beheer op de afdeling pensioenen. Ik heb vervolgens diverse functies gehad op de afdeling P&O. Met enkele collega’s was ik verantwoordelijk voor het opzetten en uitwerken van het arbeidsvoorwaardenpakket toen de fusie-organisatie Achmea ontstond. Door opleidingen, bijscholingstrajecten en cursussen was mijn werk altijd uitdagend. Wel bij hetzelfde bedrijf, maar toch steeds andere werkzaamheden. De laatste periode was ik werkzaam als manager pensioenen bij het pensioenfonds voor de medewerkers van Achmea.”

Tot het moment dat Peter zich afvroeg of de nieuwe veranderingstrajecten bij Achmea nog wel bij hem pasten. “Dat speelde vier jaar geleden. Ik vroeg me af of ik nog wel voldoende energie had om te investeren in die nieuwe ontwikkelingen. Ik had de mogelijkheid om te kiezen voor een vervroegde pensioenregeling. Ik heb daar geen moment spijt van gehad.”

Idealisme

De wandeling gaat verder, de besproken onderwerpen ook. De dagen van deze pensionado bestaan sindsdien namelijk uit oppassen op diverse kleinkinderen en een handvol tijdrovende hobby’s. “Daarbij doe ik al jaren vrijwilligerswerk. Met heel veel liefde. Dat begon voornamelijk vanuit idealisme. Zo hielp ik ooit als vrijwilliger bij een jongerencentrum en was ik onder meer één van de oprichters van de Stichting Wereldwinkel Epe. Ook was ik penningmeester bij KunsthuisKEK.”

Peter vertelt dat die kunst inmiddels iets is geworden, waar hij ook zelf aan werkt. “Sinds een paar jaren schilder ik weer. Ik heb bewust geen lessen genomen. Ik wil dat het spontaan uit mezelf komt. Er is een leeg doek, ik kies kleuren en kwasten. Er is geen vooropgezet idee, ik laat mijn intuïtie de vrije loop. Ik doe maar wat en vind het voornamelijk rustgevend en zingevend. Het gaat me om het proces. Niet eens zozeer om het eindresultaat.”

Inmiddels maakte Peter ruim honderd intuïtieve schilderijen met acrylverf. “Vaak vind ik dat ze binnen een paar uren klaar moeten zijn. Toevallig ben ik nu met een groter werk bezig waarvan ik weet dat het nog niet af is. Maar dat komt wel. Geen haast, geen stress. Het gaat om het bevrijdende gevoel wanneer ik voor de ezel sta.”

Schilderen zorgt er, net als wandelen, voor dat Peter zijn brein leeg maakt. “Ik denk er wel eens over om te exposeren. Maar dan wel graag laagdrempelig. Ik zou ze bijvoorbeeld best wel in een leegstaand pand in Epe willen ophangen. Niet eens om ze te verkopen, maar veel meer vanwege de reacties van anderen. Wie weet, komt dat er nog eens van.” Via de facebookpagina ‘Schilderijenpeter’ is een reeks werken te bewonderen.

Recensies

Om geestelijk gezond te blijven, luistert Peter ook veel naar muziek, vertelt hij als we verder wandelen. “Ik heb een zeer brede muzieksmaak. Ik hou onder meer erg van moderne muziek. Ik ben een groot liefhebber van symfonische muziek en van krautrock. Maar daarbij luister ik zeer veel naar klassieke muziek.” Vooral over die laatste stroming heeft hij veel kennis. En wanneer je er iets meer dan gemiddeld vanaf weet, dat wil je die kennis ook graag delen. De stap naar een functie als recensent is dan niet ver. Peter doet dat al jaren voor het blad Mania dat te verkrijgen is in de diverse muziekwinkels van Plato en Concerto in Nederland.

Ik wil dat het spontaan uit mezelf komt. Er is een leeg doek, ik kies kleuren en kwasten Deze uitgave staat naast enkele interviews bomvol recensies over klassieke muziek en popmuziek. “Naast schrijver ben ik de contactpersoon voor collega’s die nieuw uitgekomen klassieke albums van een review voorzien. Ik ontvang de cd’s, ik luister voor en verstuur ze vervolgens naar de recensent die zich aangeboden heeft.”

Verder bezoekt Peter regelmatig concerten. “Dat kan soms best een specifieke richting zijn. Festival Oude Muziek in Utrecht bijvoorbeeld, richt zich op klassieke muziek uit de Middeleeuwen en de Barok. Een geweldig festival.”

Die voorliefde voor muziek combineert hij ook al jaren met dat eerder genoemde vrijwilligerswerk. Zo organiseert Peter een muziekuurtje bij ouderen die wonen in verzorgingshuizen. “Op dit moment doe ik dat voor een groep ouderen met dementie bij dagbesteding De Eijk van WZU Veluwe. Daar kunnen cliënten met een bijzondere interesse voor cultuur, natuur, kunst en muziek terecht.” Die locatie bevindt zich in Kulturhus EGW. “Elke week kom ik daar als ‘muziekman’ iets vertellen. Aan de hand van een thema zoek ik klassieke muziekstukken uit en vertel daar een verhaaltje bij. Muziek doet iets met je brein, dat is te zien. De groep vindt het geweldig. En dat vind ik dan weer onbetaalbaar.”

De Epenaar is eveneens bezig met het uitwerken van een boekconcept over klassieke muziek. “Niets is zeker natuurlijk, maar dit zou zo maar een echte uitgave kunnen worden. Ik heb alle tijd als pensionado. Die zal ik gebruiken ook. Fysiek gezond blijven is belangrijk, helemaal in coronatijd. Maar het prikkelen van de geest door muziek en kunst, is misschien nog wel belangrijker.”

(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 10 maart 2021)

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

Epe – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Karin de Vries uit Epe. Sinds de uitbraak van het coronavirus wandelt ze minimaal twee keer per week met vriendinnen. “Gezond blijven draait om de drie B’s, zo zei een vriendin van mij ooit eens. Buitenlucht, Bewegen en Belangstelling. Doordat ik ook mét iemand loop, combineer ik die drie perfect.”

Karin werkt sinds 1,5 jaar als consultant bij een softwarebedrijf. Na een binnendienstfunctie bij een gevelstenenleverancier was dit een stap waarvan ze eerst dacht dat ze die niet zou aankunnen. “Ik werkte weliswaar met diezelfde software bij die Zwolse leverancier. Maar verder wist ik niets over ict. Zou ik de stap naar dat softwarebedrijf wel aankunnen? Ik had daar best wel vraagtekens bij.”

Toch is er sindsdien iets gebeurd, waardoor de stap naar die nieuwe baan weldegelijk gelukt is. “Ik kan me tegenwoordig een stuk beter focussen op wat wel en niet goed voor me is. Ik breng meer richting aan in mijn leven. Ik durf veel beter keuzes te maken die bij mezelf passen. Dat maakt me een rijker mens”, begint ze te vertellen als we bij haar huis aan de wandeltocht beginnen.

Diepere laag

Karin heeft vroeger best wel eens gedacht dat ze niet helemaal goed in haar vel zat, vervolgt ze eerlijk. Dat ze verdrietig was, maar niet precies wist waarom. “Om die reden heb ik wel eens gesprekjes gehad met een therapeut of een psycholoog. Ik schaam me daar niet voor, ik ben heus niet de enige. Ik leerde er altijd wel van, maar helemaal over ging mijn gevoel nooit. Totdat iemand me in contact bracht met een vrouw uit Ruinerwold. Willemijn, want zo heet ze, analyseerde waarom ik niet lekker in mijn vel zat. Volgens haar kwam dat vaak doordat anderen om mij heen niet lekker in hun vel zaten. Ik pikte dat op en vervolgens trok ik me hun problemen heel erg aan. Hun verdriet werd mijn verdriet. Ik heb door haar onder meer geleerd dat ik niet alle problemen van anderen hoef op te lossen. Dat heeft me veel rust gegeven.”

Getwijfeld

Ja, het klinkt allemaal best wel zweverig, geeft Karin toe. “Daarom heb ik ook getwijfeld om met je te wandelen. Ik vertel er niet vaak over. Maar uiteindelijk ben ik toch deze drempel over gestapt. Ik vind het namelijk ook interessant om aan te geven wat de gesprekken met Willemijn met me doen. Mensen die me een beetje kennen, weten wel dat ik aardig nuchter ben. Dat is ook wel zo, maar door haar heb ik een diepere laag in mezelf aangeboord.”

We lopen verder. Onze route leidt door het bos en gaat vervolgens terug naar de rand van het dorp in Epe. Terwijl deze wandeling spontaan ontstaat doordat we per kruising samen kiezen welke afslag we nemen, vertelt Karin over de volgende stap in haar leven. Het blijkt een stap te zijn die eenzelfde spontane insteek heeft, als het vormen van deze wandelroute. “Via Willemijn kwam ik in contact met Renate. Ook met haar heb ik goede gesprekken. Samen geven ze de opleiding ‘intuïtief begeleiden’. Die volg ik nu. Daarmee kom je achter jouw eigen kwaliteiten en begaafdheden. Heel belangrijk om voor ogen te houden: niets is fout. Maar je moet wel heel duidelijk je eigen kaders bepalen. Door die opleiding ben ik de afgelopen tijd veel bewuster geworden van het feit dat je sommige problemen of vragen van anderen niet altijd op hoeft te lossen. Een advies is natuurlijk altijd goed, maar je bent niet verantwoordelijk voor andermans keuzes.”

Keerpunt

De opleiding begon toevalligerwijs op hetzelfde moment als Karins nieuwe baan. “Je zou kunnen zeggen dat dit een keerpunt in mijn leven is geweest. Sindsdien ben ik dichter bij mijn eigen kern gekomen. Ik ben niet per se beter geworden in iets, maar wél rijker. Ontwikkeling heeft wat mij betreft een andere betekenis dan groei alleen. Het staat ook letterlijk voor ‘ont wikkelen’ en afpellen van de lagen die ooit op je ziel zijn aangebracht. Dat traject heeft er tot nu toe voor gezorgd dat ik dichter bij mezelf sta. Dat zie ik in mijn privéleven terug, maar ik heb er ook veel aan bij mijn werk.”

Een nieuwe opleiding én een nieuwe baan moeten nu ook nog eens gecombineerd worden met de coronacrisis. Is dat niet lastig? “Op zich niet. Ik heb veel aan wandelen. Ik ben daar ruim voor de eerste lockdown al mee begonnen. Heel af en toe loop ik alleen. Maar ik ga veel liever lopen met vriendinnen. Niet alleen vanwege de noodzakelijke beweging, maar ook vanwege het feit dat je buiten bent. En bovenal inderdaad vanwege de belangstelling voor elkaar.”

Op woensdagavond loopt Karin bijvoorbeeld met haar buurvrouw en vriendin Marieke en op zondagochtend met haar vriendin Nadine. “Bij hen merk ik dat ze hetzelfde over die laatste ‘B’ nadenken. Belangstelling is zo belangrijk. Belangstelling voor de ander geeft onze wandelingen meerwaarde.” Juist dat aspect was voor Karin uiteindelijk de reden om mee te doen met deze rubriek. Ze kan en ze wil vrijuit praten over alles wat haar bezighoudt. “Dat doet goed, dat lucht op.”

Terwijl we weer voor haar huis staan, trekt ze een voorzichtige conclusie: “Door de opleiding ben ik mij veel bewuster van mijn eigen kwaliteiten en begaafdheden. Dit maakt dat ik beter om kan gaan met alles wat ik meemaak in mijn leven. Zo’n coronacrisis is voor niemand leuk. Maar sinds ik de opleiding volg, sta ik sterker in mijn schoenen. Ik voel me ook beter. Ik maak keuzes niet omdat anderen dat willen, ik maak keuzes die puur gebaseerd zijn op mijn eigen gevoel. Ieder mens is uniek. Dus waar ik ook voor kies: ik kan het niet fout doen. Als je dat weet, dan kom je altijd thuis…”

(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 3 maart 2021)

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

Epe – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met de geëngageerde Jaap Kloosterziel uit Epe. Hij heeft duurzaamheid hoog in het vaandel staan. Sinds de coronacrisis is wandelen zijn favoriete dagelijkse uitje geworden.

“Zal ik wat drinken en een stuk chocola meenemen? Je weet nooit waar je terechtkomt.” Jaap lacht, een goede voorbereiding is het halve werk. Je zou maar zo wat extra suikers nodig kunnen hebben, mochten we tijdens de wandeling onverhoopt verdwalen. Alhoewel; dat zal ook wel meevallen, want sinds het begin van de coronacrisis is wandelen zijn favoriete uitje geworden.

Hij weet de weg, hij kent de paadjes. Jaap wandelt alleen of met zijn vrouw en drie kinderen. Wandelschoenen aan en gaan. Soms gewoon een willekeurig rondje, dan weer met een doel. Openhaardhout bijvoorbeeld. Of verse melk bij de biologische boerderij in de buurt. Nu is er geen doel. Alhoewel: het doel is ons gesprek. En de omgeving helpt er bij om dat gesprek vorm te geven. We lopen vanaf zijn woning aan de Rietberglaan en slaan links af de Jagtlustweg in. We zien de wonderschone pracht; de weilanden links en de bospartijen rechts. Maar voor we er goed en wel erg in hebben, zitten we midden in het bos. “Zullen we hier linksaf gaan? Dit pad is een prachtige route langs een mooi vennetje.”

Prille begin

De natuur is mooi en tijd vliegt voorbij. Dat komt: Jaap heeft veel te vertellen. Niet eens zozeer over zichzelf (want: ‘ik blijf het liefst zo veel mogelijk anoniem en hou heel erg van mijn privébubbel’), maar zeker wel over de werkzaamheden waar hij dagelijks mee bezig is. Zo is hij als zelfstandig tekstschrijver werkzaam voor onder andere de Volksbank. Zijn spaarzame vrije uurtjes besteedt Jaap aan een project waar hij vanaf het prille begin bij betrokken is: Stichting Red de Veluwe. Dit is het collectief dat zich met man en macht verzet tegen de uitbreiding van Lelystad Airport.

Met niet al te veel fantasie zou je kunnen zeggen dat juist die werkzaamheden een bijzondere passie van Jaap genoemd kunnen worden. Met recht, want de actiegroep heeft al het nodige bereikt. Die uitbreiding zou er in eerste instantie voor zorgen dat het vliegveld vanaf 2019 ook vakantieluchthaven zou worden. Lelystad zou een deel van het vliegverkeer van Schiphol overnemen.

De actiegroep heeft er volgens Jaap aan bijgedragen dat dit traject zeer vertraagd is. “Anders hadden de vliegtuigen hier al veel vaker over gevlogen. In de milieueffectrapporten voor dat vliegveld stonden steeds veel tekortkomingen. Daar hebben wij tegen geageerd. We hopen zo te voorkomen dat er vanaf Lelystad Airport massa’s vliegtuigen over de normaal zo rustige Veluwe gaan vliegen. Kijk daar! Dat is dat mooie vennetje. Prachtig toch?”

Jaap vervolgt zijn weg en vertelt verder over de mooie resultaten die de actiegroep bewerkstelligd heeft. De vertraging is gelukt, maar Lelystad Airport is wel uitgebreid. Zo is er een hal gebouwd en is de verkeerstoren vernieuwd. Maar alles is nog niet open. “En het is nog maar de vraag wanneer dat gaat gebeuren. Dat is aan het nieuwe kabinet.”

Petitie

De actiegroep protesteert ook tegen laagvliegroutes over de Veluwe. Ze startten een petitie en inmiddels heeft de minister beloofd de laagvliegroutes te schrappen en is ze gestart met een luchtruimherindeling. “Dat is nodig omdat het Nederlandse luchtruim te vol is. Lelystad kan er niet bij. Dat zou er voor moeten zorgen dat vakantievluchten hoger gaan vliegen. Maar in een nieuw rapport staat dat piloten boven 1.800 meter zelf hun kortste route mogen kiezen. Dan komen de vliegtuigen natuurlijk zeker wél laag over onze mooie Veluwe. Dat doorstijgen vanaf 1.800 meter gaat zeker ook het nodige lawaai opleveren. Rapporten zeggen dat je dan zo maar 70 decibel (te vergelijken met het geluid dat een föhn maakt, red) om je oren kunt krijgen. Let je trouwens wel op hoe mooi het hier is? Daar kunnen we de weg oversteken. Dan lopen we richting buurtschap Wissel.”

Stikstof

Naast dat geluid zorgt de stikstof van de vliegtuigen er voor dat de biodiversiteit van de Veluwe afneemt, aldus Jaap. “Hoe meer vliegtuigen er over komen, hoe slechter het gaat met deze kwetsbare regio. Stikstof is een groot probleem voor zowel plantengroei, bomen, maar ook voor dieren.” Er worden nog altijd politieke besluiten genomen waartegen Red de Veluwe bezwaar maakt, aldus Jaap. “Vorige week nog. Toen heeft minister Carola Schouten van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit (LNV) een ontwerpbesluit gepubliceerd voor een natuurvergunning voor Lelystad Airport. Die zegt dat er vanaf de luchthaven 10.000 vliegbewegingen per jaar mogen komen. Alsof je een koeienstal voor 150 koeien wil en een vergunning aanvraagt voor 45. Dat kán toch niet? Daarom gaan we bezwaar maken. Wil je trouwens niet toch een stukje chocola?”

De suiker is gewenst. Het blijkt dat we al ruim 10 kilometer aan stappen over deze prachtige diverse Veluwe hebben gezet. “Ik hou van wandelen. Sinds medio maart is dat zelfs mijn favoriete uitje. Je kunt vanwege corona ook niet veel anders. Trouwens: daar kunnen we de S9 weer over. Als we via die weg lopen, dan is dat de kortste route richting ons huis.” Daar aangekomen, blijkt dat we een slordige 12 kilometer genoten hebben van de Veluwe. “Genieten, ja. Zo voel ik dat echt. Deze omgeving is prachtig, maar moet dat vooral blijven”, besluit hij passievol. “Ik hoop daar een steentje aan bij te kunnen dragen. Kun je hier iets mee voor de krant?”

(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 23 februari 2021) 

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

Epe – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Hens Hinloopen uit Epe. Hens heeft, zoals zijn achternaam al een beetje doet vermoeden wel iets met wandelen. Hij woont al jaren in de bossen van Epe en verkent ‘zijn achtertuin’ zo ongeveer dagelijks te voet.

Die liefde voor bomen en bos is bij deze Epenaar sterk aangewakkerd sinds hij in Velp de bosbouw en cultuurtechniek afrondde. Ook al heeft hij tegenwoordig een ander bedrijf (Hens verkoopt en ontwikkelt elektrisch aangedreven werktuigdragers voor de boom- en sierteeltsector, red.); duurzaamheid staat bij hem altijd zeer hoog in het vaandel.

Energie Coöperatie Epe

Om die reden is Hens bijvoorbeeld één van de oprichters en inspirators van de Energie Coöperatie Epe (terugdringen van fossiel brandstofverbruik en versterken van de lokale circulaire economie, zie ook: www.ecepe.nl, red.). “Dat doen we onder meer door samen met particulieren, verenigingen en bedrijven in Epe, zonnepanelenprojecten te initiëren en uit te voeren.” Het uiteindelijke doel daarvan? “Een betere leefomgeving voor Epenaren, maar ook een beter milieu. Daarbij hopen we noaberschap te vergroten en lokaal eigendom te waarborgen.” Deze energietransitie is niet makkelijk, weet hij. “Dat zet druk op onze samenleving. Maar ik ben een verbinder. Ik hoop zo draagkracht te creëren.”

Kennisdeler

Daarnaast vertelt hij als ‘bosbouwer in ruste’ graag over de omgeving waarin hij wandelt, zo blijkt. Sterker: Hens blijkt een ware kennisdeler. “Zie je die kale plek daar? Dat lijkt radicale kap, maar niets is minder waar. Dit is een deel van het bos dat heel bewust door het Eper Bosbedrijf kaal gemaakt is. Daar wil men kijken welke ‘pioniersoorten’ er spontaan gaan groeien. Zonder dat er iets door het bosbedrijf aangeplant wordt. Dat levert uiteindelijk zonder twijfel een zeer interessant deel van het bos op. Misschien zelfs wel met vegetatie die er op andere plekken in dit bos van honderden hectares groot niet te vinden zou zijn.”

We wandelen over paden waarop deze dagen een dik pak sneeuw ligt. Het witte goed knispert en knerpt onder onze laarzen. De kuiten branden vanwege de extra inspanning, want het lopen gaat zwaar. Maar deze wandeling levert zeker ook het nodige op. De besneeuwde omgeving is meer dan prachtig, en het is er stiller dan ooit. Onze route leidt via het bos richting de Renderklippen en het pittoreske vennetje met de welluidende naam Pluizenmeertje.

Door de verse laag sneeuw ziet deze plek er helemaal idyllisch uit. “Zie je die solitaire berk daar? Die gaat het wel redden. Die boom staat volop in het licht, rondom is er genoeg ruimte. Dat is heel anders wanneer je naar die reeks dennenbomen op die plek kijkt. Die staan dicht op elkaar. Het is niet voor niets dat daar ook een aantal dennenbomen omgezakt zijn. Ook in het bos geldt het recht van de sterkste.”

Bosbrand

Vervolgens duiken we via de hei en de Schaapskooi weer terug het dichtbegroeide bos in. “Dat dichtbegroeide aspect is natuurlijk niet altijd goed. Het is niet voor niets zo dat er veel bomen een streepje hebben gekregen. Die zullen uiteindelijk gekapt worden zodat de andere bomen meer ruimte krijgen om te groeien.”

Het is volgens Hens namelijk bijzonder onverstandig om een bos aan te planten en er verder decennia lang niets aan te doen. “Aan het eind van hun levensloop zouden die bomen min of meer op hetzelfde moment dood gaan. Het is om die reden zeer goed om continu te blijven kijken welke boom het goed doet en welke onverhoopt wat minder. Die laatste groep, kap je. Want daarmee komt er weer zonlicht op de grond. Zo ontkiemen zaden en stimuleer je ongelijkjarigheid in het bos. Dat alles doe je om er voor te zorgen dat er een natuurlijke verjonging ontstaat.”

Op een andere plek zijn jonge berken netjes in een rij aangeplant. “Daar kwamen best klachten over uit de buurt. Eerst zo veel kappen en vervolgens maar beperkt terug planten. En dan ook nog eens geen sterkere eiken maar minder sterke berken. Waarom doet de gemeente dat? Dat lijkt niet logisch. Totdat ze hoorden dat die berken wel degelijk een functie hebben. Dit is een zogenaamde brandwerende zone. Als er bosbrand is, moet deze zone met berken brandvertragend werken. Dat is de eigenschap van loofhoutgewas. Met als resultaat dat de eventuele brand minder snel bij de woningen aan de rand van het bos komt. Toen was de buurt ineens wel overtuigd van de kap. Het draait allemaal om communicatie.”

Door zijn vele wandeltochten in het bos, is Hens ook anders na gaan denken over zijn eigen bedrijfsvoering, zo vertelt hij ineens. “Ik vergelijk bedrijfsprocessen met de groei van vegetatie, van een boom. Het hoeft niet op stel en sprong af. Iets groeit en is aan verandering onderhevig. Dat duurt misschien wel langer, maar het wordt wel beter door er steeds over te blijven nadenken. Mits je visie en oog voor de toekomst blijft houden, natuurlijk.”

Blote voeten

Het bos is voor Hens dé plek om inspiratie op te doen om energie te genereren. “Het klinkt zweverig, maar ik zeg het toch: hier voel ik me het meest verbonden met de aarde.” Die verbondenheid zoekt hij een groot deel van het jaar zelfs letterlijk op. “Tussen april en september loop ik op blote voeten door het bos. Ik doe dat al jaren. Het geeft me een ultiem gevoel van vrijheid. Ik vind dat heerlijk. Het is nu natuurlijk te koud, maar ik kan niet wachten om de bossen weer blootvoets te betreden.”

(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 17 februari 2021)

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!