Tag: Wandeling van de week

EPE – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Melanie Borst-Verhoef. Melanie woont weliswaar in Eerbeek, maar heeft inmiddels zo’n drie jaar haar bijzondere sportschool voor vrouwen: ‘hart for her’. Dat is dan ook de plek waar onze wandeling begint: het pand aan de Stationsstraat.

“Kijk! Daar is Denise! Kom binnen Denise!” Melanie Borst Verhoef en medewerkster Astrid grappen er wat af, wanneer ik binnenkom. Mannen zijn namelijk ‘niet echt welkom’ bij hart for her. Deze sportschool is, zoals de naam al doet vermoeden, puur bedoeld voor vrouwen. “Die moeten in een veilige omgeving kunnen sporten. Heel eerlijk? Mannen passen daar dus niet bij. Dus jij heet hier even Denise”, lacht Melanie veelzeggend. “En we gaan meteen weg. Al moet ik eerst wel even een slogan op ons krijtbord zetten. Dat doe ik iedere dag. Voor de meiden. Ik hoop dat ze daar wat aan hebben.” De slogans zijn ook terug te vinden op Melanie’s instagramaccount. Ik selecteer er een aantal van om dit wandelverhaal nog een extra symbolische  ‘route’ te geven.

‘Luister naar je hart, dat klopt!’

Wanneer we het voetpad aan de Stationsstraat op stappen, ben ik weer een mannelijke journalist geworden, die al wandelend zijn interview afneemt. Melanie begint te vertellen welke omzwervingen ze eerst allemaal maakte, alvorens ze haar eigen bedrijf in Epe startte. “Ik heb de eerste jaren van mijn leven gewoond in Oosterbeek. Op 9-jarige leeftijd verhuisde ik met mijn moeder naar Zeeland.” Daar doorliep ze de middelbare school en kwamen er weekendbaantjes om de hoek kijken. “Ik wilde graag met mensen werken. Zo stond ik jarenlang in een kleine bruine kroeg achter de toog. Dat was niet alleen biertjes tappen, maar ik deed daar ook een beetje sociaal werk. Ik vond het heerlijk om met mensen in gesprek te zijn. Om die reden ben ik vervolgens Sociaal Pedagogische Hulpverlening gaan studeren.”

We lopen de Stationsstraat over die op een gegeven moment verwordt tot Oenerweg. Via de brug over de A50 komen we uit bij het Apeldoorns kanaal. Daar pakken we het Jaagpad langs het water. We wandelen naast elkaar, maar op gezette tijden trekt de fitte Melanie even een extra sprintje om fietsende tegenliggers de ruimte te geven. Intussen vervolgt ze haar levensverhaal waarin zich een bijzondere visie en passie ontwaart.

Doordat ze haar man tegenkwam, die haar passie van de Veluwe deelde, ging ze terug naar waar ze ooit opgroeide  en kwam in Eerbeek terecht. “Na mijn studie ben ik aan het werk gegaan bij de GGZ rondom Apeldoorn. Eerst als hulpverlener, later in een managementfunctie. Bij die bruine kroeg, maar ook bij de GGZ stond er één ding centraal: verbinding zoeken met andere mensen.”

Toch, na een aantal drukke jaren (‘die telefoon had ik 24/7 bij me vanwege allerlei vragen van het team waar ik leiding aan mocht geven’), was Melanie op een gegeven moment op een punt in haar leven beland, dat ze zocht naar een nieuwe uitdaging. “Mijn functie bij de GGZ was hectisch, daar heb ik lange tijd van genoten. Dat past ook wel bij me. Ik ben enthousiast en stort me er volledig op. Maar op een gegeven moment speelde er iets tussen mij en mijn leidinggevende waardoor alle energie uit me vloeide. Ik kon niet meer.”

‘Hey jij, die glimlach staat je goed!’

Melanie was in die periode in Eerbeek gaan sporten. “Een vriendin trakteerde me op een lesje sportschool. Puur ter afleiding van alles. Ik dacht eerst: ‘moet dat nou, daar heb ik helemaal geen zin in!’. Maar vanaf het moment dat ik bij hart for her in Eerbeek binnenstapte, voelde ik mij enorm op mijn gemak. Daarbij merkte ik dat een half uurtje sporten mij juist energie opleverde voor de rest van de dag. Prachtig toch?”

‘30 minutes women only workout’. De slogan staat op de pui van haar intieme sportruimte aan de Stationsstraat. De slogan prijkt ook op het roze truitje waarin ze deze wandeling maakt. Na het Jaagpad, nemen we de Vemdeweg en de Dophoeveweg terug richting het Eper centrum. Nog altijd heeft Melanie de pas er stevig in zitten. Met dat sportieve aspect, zit het inmiddels wel goed bij haar, zo blijkt. De mannelijke aangehaakte journalist veegt noodgedwongen wat zweetdruppeltjes van zijn voorhoofd. Maar Melanie’s uitbundigheid werkt aanstekelijk. Al was ze ooit ook een periode wat minder uitgelaten, zo vervolgt ze eerlijk.

‘Ons hart, klopt voor jou’

Via een loopbaantraject kon Melanie in die GGZ-tijd ervaren of ze niet beter wat anders zou kunnen gaan doen. “Ik kwam in contact met een loopbaancoach uit Epe. Ze heet Miranda Kroes. Mede door Miranda’s hulp, kwam ik erachter dat ik zeker met mensen moet blijven werken, maar dat ik gezondheid, voeding en sporten ook heel belangrijk vond. Toen ik haar vertelde over die leuke sportschool ‘hart for her’ en de energie die me dat opleverde, viel het kwartje. Misschien moest ik zelf wel een vestiging gaan starten.”

Na enkele stageperiodes bij andere vestigingen, kon ze niet wachten om zelf aan de slag te gaan. “Ik vond Epe een hele fijne gemeente en ben getipt door collega-ondernemer Mariëlle die mij wees op een geweldig leuk pand: de Stationsstraat 22.”

‘Schoonheid kent geen kledingmaat’

Dat is nu 3 jaar geleden. Melanie is er helemaal op haar gemak. Naast Melanie en Astrid werkt Hannie er inmiddels ook als begeleider. “Sportschool hart for her moet een veilige omgeving voor vrouwen zijn. Dat blijkt te werken. Iedereen voelt zich vrij om zichzelf te zijn. Het maakt niet uit of je jong of oud bent, dik of dun: we redeneren vanuit je innerlijke kracht. Bij hart for her kun je gewoon binnenkomen zoals je bent. Want zoals je bent, zo ben je goed! Buitenkant is bijzaak.”

De vraag die in haar bijzondere sportschool desalniettemin vaak om de hoek komt kijken? “Je wilt zeker weten hoeveel ik weeg?” Het antwoord van Melanie is dan resoluut: “Dát interesseert me niet. Wel wil ik graag weten welk cijfer jij jezelf geeft, van 1 tot 10. Hoe

zit je in jouw vel? Vervolgens gaan we werken aan verhoging van dat cijfer. Want dat betekent automatisch dat je lekkerder in je vel gaat zitten, sterker en fitter wordt. Ik werk vanuit binnenin”, vertelt ze terwijl ze naar haar hart wijst. “De buitenkant van vrouwen is totaal niet belangrijk.”

‘Ik geloof in je. Jij maakt de wereld mooier!’

Bij hart for her trainen de dames (inmiddels zijn er in Epe zo’n honderd vrouwen lid) met toestellen die zich aanpassen aan hun eigen lichamelijke conditie (het zogenaamde hydraulisch trainen, DD). “Je kan de oefening dus zo zwaar doen en maken als je zelf wilt. Wij vinden de hartslag daarbij vooral heel belangrijk. Sterker: bij veel van de dames is die hartslag zelfs leidend voor dat half uurtje sporten.” Het kost weinig tijd én het levert je veel op. Dat is exact wat dit sportconcept met vrouwen doet, meldt Melanie. “Je krijgt er energie van in plaats van dat je uitgeput op de bank belandt of naar de koelkast loopt om te kijken of er nog wat te eten valt omdat je zo’n honger hebt gekregen.” De formule van deze sportschool is ooit weliswaar elders in het land gestart, maar Melanie ademt de werkwijze inmiddels, alsof ze hem zelf bedacht heeft.

Via de Plekweversweg, de Brinkgreverweg, de Dijkhuizerweg en de Lange Veenteweg, duiken we de Oenerweg weer op. Terug naar de meiden, terug naar haar sportschool, terug naar haar passie: de verbinding zoeken met andere vrouwen en hen helpen zodat ze vanuit de binnenkant, vanuit het hart dus, goed in hun vel zitten. Ze wijst naar het pand waar we de wandeling begonnen zijn: “Vrouwen worden hier sterker: fysiek, mentaal en sociaal. Dat vind ik het mooiste wat er is.”

 

De Wandeling van de Week deel 34 is gelopen met Melanie Borst-Verhoef. Ze heeft een duidelijk doel in haar werkzame leven. Ze wil meehelpen om andere vrouwen sterker te maken. Letterlijk en figuurlijk.

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

EPE – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Hans Buers (69) uit Epe. Het duo begon de wandeling op een markante plek in het Eper centrum: pal naast het bronzen beeld De Fietsster. “Ik heb hier veel mee”, begint Hans te vertellen, terwijl hij zijn eigen fiets pal naast het prachtige illustere bronzen beeld plant.

Ruim elf jaar geleden namelijk, werd dit welbekende kunstobject dat Greet Grottendieck ooit gemaakt had, gestolen. “Het is voor veel mensen zo’n iconisch plekje en was boos dat dit gebeurd was, vervolgt Hans terwijl we aan de wandeling (‘langs mooie plekjes uit mijn leven’) beginnen.
Het was meteen duidelijk dat hij niet de enige was die iets met De Fietsster had. “In de rij bij de plaatselijke kaasboer op de markt, vertelde ik mijn vriend Frans van Marsbergen over een plan dat ik had.” Samen in die rij bij de kaasboer, concludeerden ze: ‘als dat beeld na een maand niet gevonden is, dan moeten wij er maar voor zorgen dat het weer terugkomt in Epe’.
Een maand later bleek er nog geen spoor van het kunstwerk. De twee vrienden zochten weer contact met elkaar en richtten (samen met William Böck, Aad en Aadi Breedveld en Jan Paasman, red.) de Stichting De Fietsster Terug in Epe op. “We hebben de nodige goede doelen-acties opgezet om binnen afzienbare tijd geld in te zamelen om er voor te zorgen dat er een nieuw beeld door Grottendieck gemaakt werd. Binnen negen maanden was dat – mede door de nodige ambtelijke ondersteuning – geregeld. “Het is iets waar we met velen trots op mogen zijn. We kunnen als burgers ook initiatieven nemen om onze leefomgeving mede vorm te geven.”
We komen hiermee meteen tot de kern van de wandeling. Hans’ levensmotto eigenlijk. “Je hebt elkaar nodig. Je kan het niet alleen: dus doe het samen. Elkaar de bal toespelen op het juiste moment. Elkaar sterker maken door een goed samengesteld team te vormen met verschillende kwaliteiten. Mijn credo: ’Samen spelen, samen leven’. Ik vind dat je samen geweldig leeft als je bij alle onderwerpen in gesprek blijft. Of ze nu eenvoudig of moeilijk zijn.”

 

Boskamp Epe

We wandelen via het Sweerts de Landas-park (ook wel de ‘Eendenvijver’ genoemd) richting de RSG NO-Veluwe. We kiezen de weg tussen de school en woonzorgcentrum De Boskamp. “Hier passeren we zo’n moeilijk onderwerp waarbij men overduidelijk niet in gesprek is gebleven”, wijst Hans naar links. “Er is ruim 10 jaar geleden namelijk een nieuwbouwplan gepresenteerd dat zegt dat deze woonzorglocatie perfect op deze plek herbouwd kan worden. Wel iets meer naar de weg toe, zodat de bewoners eerst in hun oude woning kunnen blijven. Daarbij zijn lelijke auto’s dan meteen uit het zicht.” Die plannen zijn ineens gewijzigd. De mensen van de Boskamp gaan (als het aan de gemeente ligt lijkt dat al beklonken, red.) verhuizen naar een nieuw te bouwen pand aan de Burgemeester Van der Feltzlaan. “Die locatie staat echter enorm ter discussie. Sterker: de omwonenden daar vinden dat dit plan er doorgedrukt is. Dat terwijl de huidige locatie volgens mij juist veel voordelen heeft. Minder klachten van de buurt, het dorpscentrum is dichtbij en er stopt een bus bijna voor hun deur. Ook wel iets dat de oudere bewoners lekker vinden, lijkt me. Begrijp me goed: ik woon daar zelf niet in de buurt en ik ben helemaal geen direct betrokkene. Ik wil alleen maar aangeven dat er bij dit onderwerp niet goed samen gespeeld is. Deze wedstrijd lijkt helaas verloren.”

 

Nederlands Hockeyelftal voor 60-plussers

Samen spelen. Elkaar de bal toespelen. Als gevarieerd team fungeren. Wedstrijden spelen en natuurlijk wil Hans ook wel winnen. Zijn credo komt uit de sport, vertelt hij als we de Schotweg helemaal aflopen. “Sport in het algemeen en hockey in het bijzonder. Het past bij me, het houdt me mentaal en geestelijk fit. Daarbij vind ik dat samen spelen ook in het hockeyveld belangrijker dan winnen. Als je goed samenspeelt is de voldoening enorm.” Dat is een mooie uitspraak van een Epenaar die op in sportief gebied het nodige bereikt heeft. Als deelnemer van het Nederlands Hockeyelftal voor 60-plussers deed hij sinds 2012 mee met enkele EK’s en met een WK. “We wonnen drie EK’s en bij een WK werden we tweede. Het waren geweldige ervaringen. Inderdaad vooral vanwege dat samen spelen. Je maakt prachtige dingen mee. Het zou volgend jaar best zo kunnen zijn dat ik één van de spelers van het Nederlands Hockeyelftal voor 70-plussers ben. Ik moet eerst een selectieprocedure door, maar als dat gelukt is, dan ga ik volgend jaar naar Tokyo voor het WK dat in het Olympisch hockeystadion gespeeld wordt. Ik zie er erg naar uit en hoop daar bij te zijn.”
Bij de kruising Koekenbergweg, duiken we het bos in. Hans Buers vertelt dat hij ook in zijn werkzame leven graag veel samen speelde. “Ik heb diverse functies gehad bij de Provincie Overijssel. Werkte daar op verschillende afdelingen en wilde, vanwege subsidiegelden en bijvoorbeeld vergunningstrajecten het liefst met zo veel mogelijk mensen samenwerken om dingen gedaan te krijgen.”

 

De Boschnimf Wissel

Ook nu, Hans is zo’n 15 jaar met pensioen, werkt hij nog altijd graag samen met anderen. “Ik heb een eigen adviesbureau en ik verhuur een vakantiewoning (genaamd De Boschnimf) in Wissel. Ook hierbij is het belangrijk om goed aan te voelen wat de behoefte van anderen is. Dat kan een opdrachtgever zijn of gasten die mijn vakantiewoning huurt. Het is zaak om je in die ander te verplaatsen. En dan ontstaan er mooie dingen.”
Om die reden is het dus ook helemaal niet zo raar dat Hans er niet voor schroomt om onverwacht mensen op straat aan te spreken. “Mijn kinderen hebben daar wel eens moeite mee. Die schamen zich dan voor me.” Tijdens deze wandeling die vervolgens door verlaten bospaden leidt en via het terrein van Camping De Jagerstee weer op de Lariksweg en de Officiersweg uitkomt, openbaart de spontaniteit van Hans zich ook vrij gemakkelijk. Is het niet een hond die ons achter een hek blaffend achtervolgt (‘Jaaa, braaf, hij is braaf, rustig maar, rustig…’) dan is het wel bij een legervoertuig dat ietwat te lang met draaiende motor stilstaat. “Heren, heren! Kan ik u helpen? Bent u verdwaald? Niet? Nou, dat zou helemaal niet erg zijn, hoor. Ik dacht, stel dat het wel zo is, dan help ik toch even? Ik ben als belastingbetaler tenslotte één van de velen die zorgt voor uw salaris. Toch?” De militairen melden ietwat verbaasd dat ze geen hulp hoeven, ze keren het voertuig en rijden weg. Hans, lachend: “Mooi toch? In gesprek gaan met vreemden. Soms vindt men het vreemd, zoals nu. Andere keren ontstaan de mooiste gesprekken.”

 

Palet

Via de Burgemeester Van Walsumlaan en de Willem Tellstraat steken we de rondweg over. Twee passerende fietsers worden door een breeduit lachende Hans geholpen bij het oversteken.  “Ach ja… Je moet er wat van maken. Toch? Neem het allemaal niet te serieus. Speel samen en er ontstaan prachtige resultaten op alle fronten.” In razend tempo volgt er nog een bont palet van diverse werkzaamheden waar Hans de afgelopen jaren bij betrokken was. Bestuursfuncties bij Koppel-Swoe, Emster Belang en Buys Ballot, trainer van MHC Epe en enkele andere hockeyclubs uit de regio.
Bij de Weemeweg draaien we de Beekstraat weer op. Hans’ fiets en het bronzen beeld De Fietsster staan er nog altijd. Zij aan zij. Twee rossen, de een van staal, de andere van brons. Hans: “Kijk dan. Wat een prachtig gezicht en een mooi symbool voor Epe als aantrekkelijke fietsgemeente. Zonder dat beeld zou Epe toch een stuk minder leuk zijn. Ben blij dat het samen spelen ook daar een zichtbaar resultaat heeft gehad…”

 

De Wandeling van de Week deel 33 is gelopen met Hans Buers uit Epe. Hij is geportretteerd voor het bronzen beeld dat Greet Grottendieck ooit maakte: De Fietsster in Epe.

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

WAPENVELD/HEERDE – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Recentelijk ging Dennis op pad met Geb Dokter uit Heerde. We spraken echter niet af bij de woning van de geïnterviewde, maar begonnen onze wandeling bij het Berghuizerbad in Wapenveld. Het is een plek waar Geb de afgelopen 50 jaar heel veel was. Als lid van zwem- en waterpolovereniging Octopus, maar ook als lid van het bestuur van de Stichting Berghuizerbad. “Ik heb wel iets met water, ja. Maar vooral ook met deze plek.”

Onze wandeling begint bijna in het bad. Aan de rand van het zwembad, laat een trotse Geb zien wat voor een sportieve bedrijvigheid er weer te zien en te voelen is. Geweldig, helemaal nu we weer een beetje meer mogen, na die moeilijke coronamaanden. “Het is toch fantastisch om te zien? Plezier en spel aan de ene kant en recreatief zwemmen aan de andere kant. Het is super dat hier weer het nodige te doen is.”

ScanCoveryTrial

Dat mocht ook wel, want de afgelopen maanden waren erg moeilijk voor het Berghuizerbad. Eerder dit jaar stonden er diverse donateurs op om het noodlijdende zwembad weer nieuw leven in te blazen. Ook in de jaren daarvoor was het soms wel eens geldschrapen. Diverse (ludieke) acties werden ontplooid om geld in te zamelen. Wat te denken van de ScanCoveryTrial? Geb is daar één van de initiatiefnemers van. “Bij deze jaarlijkse rally zamelen we geld in voor het zwembad. De afgelopen keren waren er zelfs meerdere teams actief.”

Maar er gebeurde de afgelopen tijd veel meer. Er stonden altijd wel vrijwilligers op die acties bedachten om geld in te zamelen. Dit om er voor te zorgen dat het zwembad dat voorheen door de gemeente Heerde beheerd werd, het steeds weer gered heeft.

Stichting Berghuizerbad

Toen diezelfde gemeente in 2012 dreigde om het zwembad te sluiten, stond er een stel gemotiveerde leden van de zwemvereniging op. Ook daar was Geb Dokter (in het dagelijks leven eigenaar van een succesvol bedrijf genaamd GeDo Koeriersdiensten, DD.) er één van. “We hebben in 2013 de Stichting Berghuizerbad opgericht.” Sindsdien draait het prima. Het gemotiveerde bestuur doet er, samen met een groot stel vrijwilligers, alles aan om er voor te zorgen dat het bad open kan blijven. “De gemeente Heerde geeft ons een subsidiebedrag en wij vullen dat ieder jaar aan met diverse inzamelingsacties, zoals die eerder genoemde ScanCoveryTrial. Zo redden we het elk jaar nét.”

We wandelen achter het zwembad langs en gaan via de Revelingsweg naar De Rolders. Daar steken we de Groteweg over naar de Bankenburgerweg en lopen het bos in. Achter Isala Heerde, het Sprengen College en Groot Stokkert langs, dwalen we over prachtig mooie slingerpaadjes die deze gemeente rijk is.

Geb vertelt verder over de gelden die de lokale politiek beschikbaar stellen. “Daar zijn we enorm blij mee, laat dat duidelijk zijn. Maar we hebben praktisch geen vet op de botten. De ontwikkeling van een visie voor de toekomst, is daarom bijna niet mogelijk. Natuurlijk hebben we wel plannen, maar we weten dat we daar het geld niet voor hebben. Dat hebben we meerdere keren bij de gemeente Heerde aangegeven.”

Schoolzwemmen

Eén van de belangrijke activiteiten in het Berghuizerbad lag daarom de laatste tijd onder vuur. “Schoolzwemmen is zeer belangrijk vinden wij. Maar mede door de coronamaanden kunnen we dat helaas niet meer waarmaken. De ScanCoveryTrial is niet verreden, dat scheelt het zwembad toch minimaal 40.000 euro. Dat gat moet dus op een andere manier gedicht worden. Deze moeilijkheid hebben we meerdere malen aangegeven bij de gemeente, maar het lukt niet om dat subsidiebedrag te verhogen. We hebben moeten besluiten om per komend jaar het schoolzwemmen in Wapenveld te staken. Hoe erg we dat ook vinden.”

Plan voor komende jaren

Toch blijft het stichtingsbestuur doorvechten. Om dat schoolzwemmen in de nabije toekomst toch weer naar Wapenveld te halen en om te zorgen voor een stabiele, financiële situatie. “Het bestuur spreekt met heel veel mensen. We praten hen bij over onze plannen. We vertellen ook altijd eerlijk dat het zwembad ruim 50 jaar geleden gebouwd is. Her en der moet er dus écht groot onderhoud gebeuren. In die gesprekken zit dus ook een indirecte geldvraag.”

Sommige personen en bedrijven zullen dat gebedel best zat zijn, lacht Geb. “En dat snap ik ook. Maar Heerdenaren zien het belang van dit zwembad gelukkig wél in. Stel, we zitten ooit in de uitzichtloze situatie dat dit zwembad gesloopt moet worden? Dan kost die sloop óók heel veel geld. Dit zwembad mag wat mij betreft daarom niet verdwijnen. Nooit.”

Het stichtingsbestuur voert momenteel daarom veel gesprekken. “We proberen samen met de gemeente en met ondernemers een plan te ontwikkelen voor de komende 10 à 15 jaar.” Natuurlijk, daar gaan miljoenen euro’s mee gemoeid. Als de gemeente opstaat en hun verantwoording neemt, dan gaan er vervolgens misschien ook ondernemers participeren, weet Dokter. “We hopen dat dit ooit een nieuwe waarheid en werkelijkheid voor ons wordt. Want zo is er uiteindelijk wel een scenario gecreëerd waarbij de stichting niet steeds hun hand hoeft op te houden.”

Beachvolleybalveld

We steken de Groteweg over en lopen terug naar het zwembad. We komen uit op de speel- en zonneweide naast het zwembad. Daar is te zien wat het stichtingsbestuur allemaal doet om het Wapenveldse zwembad op de kaart te zetten. Zo wordt de glijbaan momenteel geschilderd. “Een groot bedrijf sponsort ons al jaren. Zo hoeven we voor de schilderwerkzaamheden van het Berghuizerbad nooit verf te kopen.”

De speelweide is de afgelopen tijd letterlijk op de schop genomen en opnieuw ingezaaid. Ook ligt er een mooi terras en is er kunstgrasveld aangelegd. Verder is er een beachvolleybalveld aangelegd dat te huur is. ”Volleybalverenigingen zijn van harte welkom. Neem gerust eens contact met ons op en informeer naar de mogelijkheden. Ook is dit terrein te gebruiken voor een (kinder)feestje.”

Uit alles blijkt, Geb Dokter blijft enorm gemotiveerd om het Berghuizerbad te laten voortbestaan. “Maar ik ben niet de enige natuurlijk. Er is een enorme groep vrijwilligers die er net zo instaat als ik. Loop maar eens mee terug naar de entree. De slogan ‘voor iedereen, door iedereen’, die je daar ziet, is niet voor niets gekozen.”

 

De Wandeling van de Week deel 32 is gelopen met Geb Dokter uit Heerde. Hij is geportretteerd voor het Berghuizerbad in Wapenveld.

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

EPE – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis weldegelijk op pad, maar voor het eerst niet met een persoon. Het werd een wandeling waarin weinig gesproken werd, maar waarin het duo wandelaars wel veel ervaringen kon delen. Deze wandeling is gelopen met de 4-jarige Pomme. Dat is deze weken de leenhond van de familie. Je kunt wel denken dat je altijd met personen moet praten voor een mooi verhaal, maar de trip met deze labradoodle bewijst wel anders. “Gaan we uit???”

We beginnen thuis. Het thuis van de verslaggever, het tijdelijke huis waarin de hond vertoeft. De riem wordt aangehaakt, de voordeur zwaait open. Al kwispelend kijkt de hond vragend naar haar leenbaas. Waar gaan we naartoe? Links of rechts? Na een aai over de bol, valt Pommes keuze op de laatstgenoemde kant. “Helemaal goed! Daar gaan we dan!” Haar enthousiaste blik spreekt boekdelen.

Deze route leidt vanaf de Brinklaan naar de Diepenweg. Her en der wordt er een heggetje besnuffeld en er aan blaadjes geroken. Het ijzeren oog aan de riem rinkelt over de stoep, de rode poepzakjes kraken en ruisen in de wind. Aan het eind van de weg, gaan we rechtsaf, de drukke Stationsstraat in. Daar vandaan trippelt de hond richting de Oenerweg. Bij de volgende kruising trekt ze de riem strak. Het hondenhoofd draait en de bruine labradoodle kijkt me veelzeggend aan. Deze hond wil, nee moet, de Lange Veenteweg in. Maar eerst moet er geluisterd worden naar het commando van de baas. “Zit!”

Oversteken is gevaarlijk en ze wacht al zittend braaf totdat de auto’s voorbij geraasd zijn. Ze krijgt een complimentje en een knuffel van de leenbaas. “Braaf hoor!”

Als de verslaggever de weg oversteekt, rent Pomme in alle veiligheid de straat over. De smalle stoep zorgt voor wat consternatie. De vrouwelijke viervoeter zoekt de veiligheid van de heg en de riem draait onhandig om het lichaam van de leenbaas heen.

Bilpartij

Op het piepkleine grasveldje (hoek Lange Veenteweg, Dijkhuizerweg), wordt er eerst even nauwgezet gespeurd. Logisch, want dit is dé plek waar veel andere honden hun behoeftes doen. Zo ook Pomme. Ze kijkt me aan, draait ‘t herkenbare rondje en buigt haar bilpartij ietwat naar beneden. Secondes later ligt de warme trofee te wachten om opgepakt te worden.

Het rode zakje wordt dichtgeknoopt en bungelt wild tussen wijsvinger en duim van de verslaggever. De eerstvolgende prullenbak is ver van hier, zo weet hij.

Aan de Dijkhuizerweg wordt de leenbaas aangesproken door een echtpaar dat hij van vroeger kent. “Zozo, hebben jullie een hond? Wát een lieverd!” Ik vertel dat dit een leenhond is, maar meld direct dat deze oppassessie van een paar weken er zeer waarschijnlijk wel voor gaat zorgen dat we ooit zelf een hond gaan aanschaffen. Onze 12-jarige zoon vindt de hond prachtig. Aandacht geven zorgt ook voor aandacht krijgen, zo is zijn conclusie. In deze zomervakantieweken, lag hij na het uitlaten dan ook urenlang samen met Pomme op ons vloerkleed. Zo’n mooi beeld; daar kan eigenlijk geen PlayStation tegenop.

Na de Dijkhuizerweg honderden meters gevolgd te hebben, duiken we een zandweg in naast een weiland. Trekkerbanden hebben diepe, dartelende sporen in de grond getrokken. Her en der ligt een plas. De hond wordt steeds enthousiaster. Ze trekt ferm aan haar riem. Halverwege deze weg volgt er een nieuwe situatie tijdens dit uitlaatrondje. Dat weet ze allang. Niet veel verder mag de riem losgeklikt worden. Pomme gaat er direct vandoor. Ze rent door verlaten weilanden, ze schiet schichtig door maisvelden, ze slalomt langs aangeplante boompjes. Als ware hinde springt ze over bosjes, hekjes en bultjes. Vrijheid! Eindelijk. “Pomme! Hier!” Ze laat zichzelf direct zien.

Geraamte

De zandweg slingert dwars door de verlaten landerijen heen. Pomme jaagt een zwerm zwaluwen op, springt (net niet) over een enorme modderplas en snuffelt aan een kaalgevreten geraamte van een kraai. “Pomme! Foei!” Ze luistert gedwee naar het commando van deze leenbaas. Ze begrijpt maar al te goed dat een dergelijke reprimande kan leiden tot een direct aanlijngebod. Ze staakt haar actie en mag verder rennen. Uitgelaten, uitbundig, zonder zorgen.

Daar waar de zandweg weer asfalt wordt, weet Pomme genoeg. Hier moet ze rustig worden, hier is het uitkijken geblazen, hier komt de riem weer uit de achterzak van haar leenbaasje.

De Dijkhuizerweg wordt Dijkhuizerzandweg en slingert terug naar het Eper centrum. Brinkgreverweg, Slathstraat, de bebouwde kom is in aantocht. Het logeeradres is nabij. Het rondje tikt de 5 kilometer aan, maar kan Pomme vooralsnog eigenlijk niet lang genoeg zijn. Haar staart kwispelt onverdroten voort.

Op de hoek van de Slathstraat en de Sint Antonieweg staat de eerste vuilnisbak van onze route. Daar verdwijnt Pomme’s trofee van dit uitlaatrondje in. Via Parkweg en Platvoet, lopen we de Brinklaan weer in. De wandeling is bijna ten einde. Maar niet voordat er bij de voordeur uitgebreid geaaid en geknuffeld wordt.

Er is weinig gepraat, maar Pomme en ik hebben samen wél veel beleefd. En dat levert toch maar weer een mooi verhaal op.

De ‘Wandeling van de week’ deel 31 is gelopen met Pomme.

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!