EPE – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis weldegelijk op pad, maar voor het eerst niet met een persoon. Het werd een wandeling waarin weinig gesproken werd, maar waarin het duo wandelaars wel veel ervaringen kon delen. Deze wandeling is gelopen met de 4-jarige Pomme. Dat is deze weken de leenhond van de familie. Je kunt wel denken dat je altijd met personen moet praten voor een mooi verhaal, maar de trip met deze labradoodle bewijst wel anders. “Gaan we uit???”
We beginnen thuis. Het thuis van de verslaggever, het tijdelijke huis waarin de hond vertoeft. De riem wordt aangehaakt, de voordeur zwaait open. Al kwispelend kijkt de hond vragend naar haar leenbaas. Waar gaan we naartoe? Links of rechts? Na een aai over de bol, valt Pommes keuze op de laatstgenoemde kant. “Helemaal goed! Daar gaan we dan!” Haar enthousiaste blik spreekt boekdelen.
Deze route leidt vanaf de Brinklaan naar de Diepenweg. Her en der wordt er een heggetje besnuffeld en er aan blaadjes geroken. Het ijzeren oog aan de riem rinkelt over de stoep, de rode poepzakjes kraken en ruisen in de wind. Aan het eind van de weg, gaan we rechtsaf, de drukke Stationsstraat in. Daar vandaan trippelt de hond richting de Oenerweg. Bij de volgende kruising trekt ze de riem strak. Het hondenhoofd draait en de bruine labradoodle kijkt me veelzeggend aan. Deze hond wil, nee moet, de Lange Veenteweg in. Maar eerst moet er geluisterd worden naar het commando van de baas. “Zit!”
Oversteken is gevaarlijk en ze wacht al zittend braaf totdat de auto’s voorbij geraasd zijn. Ze krijgt een complimentje en een knuffel van de leenbaas. “Braaf hoor!”
Als de verslaggever de weg oversteekt, rent Pomme in alle veiligheid de straat over. De smalle stoep zorgt voor wat consternatie. De vrouwelijke viervoeter zoekt de veiligheid van de heg en de riem draait onhandig om het lichaam van de leenbaas heen.
Bilpartij
Op het piepkleine grasveldje (hoek Lange Veenteweg, Dijkhuizerweg), wordt er eerst even nauwgezet gespeurd. Logisch, want dit is dé plek waar veel andere honden hun behoeftes doen. Zo ook Pomme. Ze kijkt me aan, draait ‘t herkenbare rondje en buigt haar bilpartij ietwat naar beneden. Secondes later ligt de warme trofee te wachten om opgepakt te worden.
Het rode zakje wordt dichtgeknoopt en bungelt wild tussen wijsvinger en duim van de verslaggever. De eerstvolgende prullenbak is ver van hier, zo weet hij.
Aan de Dijkhuizerweg wordt de leenbaas aangesproken door een echtpaar dat hij van vroeger kent. “Zozo, hebben jullie een hond? Wát een lieverd!” Ik vertel dat dit een leenhond is, maar meld direct dat deze oppassessie van een paar weken er zeer waarschijnlijk wel voor gaat zorgen dat we ooit zelf een hond gaan aanschaffen. Onze 12-jarige zoon vindt de hond prachtig. Aandacht geven zorgt ook voor aandacht krijgen, zo is zijn conclusie. In deze zomervakantieweken, lag hij na het uitlaten dan ook urenlang samen met Pomme op ons vloerkleed. Zo’n mooi beeld; daar kan eigenlijk geen PlayStation tegenop.
Na de Dijkhuizerweg honderden meters gevolgd te hebben, duiken we een zandweg in naast een weiland. Trekkerbanden hebben diepe, dartelende sporen in de grond getrokken. Her en der ligt een plas. De hond wordt steeds enthousiaster. Ze trekt ferm aan haar riem. Halverwege deze weg volgt er een nieuwe situatie tijdens dit uitlaatrondje. Dat weet ze allang. Niet veel verder mag de riem losgeklikt worden. Pomme gaat er direct vandoor. Ze rent door verlaten weilanden, ze schiet schichtig door maisvelden, ze slalomt langs aangeplante boompjes. Als ware hinde springt ze over bosjes, hekjes en bultjes. Vrijheid! Eindelijk. “Pomme! Hier!” Ze laat zichzelf direct zien.
Geraamte
De zandweg slingert dwars door de verlaten landerijen heen. Pomme jaagt een zwerm zwaluwen op, springt (net niet) over een enorme modderplas en snuffelt aan een kaalgevreten geraamte van een kraai. “Pomme! Foei!” Ze luistert gedwee naar het commando van deze leenbaas. Ze begrijpt maar al te goed dat een dergelijke reprimande kan leiden tot een direct aanlijngebod. Ze staakt haar actie en mag verder rennen. Uitgelaten, uitbundig, zonder zorgen.
Daar waar de zandweg weer asfalt wordt, weet Pomme genoeg. Hier moet ze rustig worden, hier is het uitkijken geblazen, hier komt de riem weer uit de achterzak van haar leenbaasje.
De Dijkhuizerweg wordt Dijkhuizerzandweg en slingert terug naar het Eper centrum. Brinkgreverweg, Slathstraat, de bebouwde kom is in aantocht. Het logeeradres is nabij. Het rondje tikt de 5 kilometer aan, maar kan Pomme vooralsnog eigenlijk niet lang genoeg zijn. Haar staart kwispelt onverdroten voort.
Op de hoek van de Slathstraat en de Sint Antonieweg staat de eerste vuilnisbak van onze route. Daar verdwijnt Pomme’s trofee van dit uitlaatrondje in. Via Parkweg en Platvoet, lopen we de Brinklaan weer in. De wandeling is bijna ten einde. Maar niet voordat er bij de voordeur uitgebreid geaaid en geknuffeld wordt.
Er is weinig gepraat, maar Pomme en ik hebben samen wél veel beleefd. En dat levert toch maar weer een mooi verhaal op.
De ‘Wandeling van de week’ deel 31 is gelopen met Pomme.
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!