EPE – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Hans Buers (69) uit Epe. Het duo begon de wandeling op een markante plek in het Eper centrum: pal naast het bronzen beeld De Fietsster. “Ik heb hier veel mee”, begint Hans te vertellen, terwijl hij zijn eigen fiets pal naast het prachtige illustere bronzen beeld plant.
Ruim elf jaar geleden namelijk, werd dit welbekende kunstobject dat Greet Grottendieck ooit gemaakt had, gestolen. “Het is voor veel mensen zo’n iconisch plekje en was boos dat dit gebeurd was, vervolgt Hans terwijl we aan de wandeling (‘langs mooie plekjes uit mijn leven’) beginnen.
Het was meteen duidelijk dat hij niet de enige was die iets met De Fietsster had. “In de rij bij de plaatselijke kaasboer op de markt, vertelde ik mijn vriend Frans van Marsbergen over een plan dat ik had.” Samen in die rij bij de kaasboer, concludeerden ze: ‘als dat beeld na een maand niet gevonden is, dan moeten wij er maar voor zorgen dat het weer terugkomt in Epe’.
Een maand later bleek er nog geen spoor van het kunstwerk. De twee vrienden zochten weer contact met elkaar en richtten (samen met William Böck, Aad en Aadi Breedveld en Jan Paasman, red.) de Stichting De Fietsster Terug in Epe op. “We hebben de nodige goede doelen-acties opgezet om binnen afzienbare tijd geld in te zamelen om er voor te zorgen dat er een nieuw beeld door Grottendieck gemaakt werd. Binnen negen maanden was dat – mede door de nodige ambtelijke ondersteuning – geregeld. “Het is iets waar we met velen trots op mogen zijn. We kunnen als burgers ook initiatieven nemen om onze leefomgeving mede vorm te geven.”
We komen hiermee meteen tot de kern van de wandeling. Hans’ levensmotto eigenlijk. “Je hebt elkaar nodig. Je kan het niet alleen: dus doe het samen. Elkaar de bal toespelen op het juiste moment. Elkaar sterker maken door een goed samengesteld team te vormen met verschillende kwaliteiten. Mijn credo: ’Samen spelen, samen leven’. Ik vind dat je samen geweldig leeft als je bij alle onderwerpen in gesprek blijft. Of ze nu eenvoudig of moeilijk zijn.”
Boskamp Epe
We wandelen via het Sweerts de Landas-park (ook wel de ‘Eendenvijver’ genoemd) richting de RSG NO-Veluwe. We kiezen de weg tussen de school en woonzorgcentrum De Boskamp. “Hier passeren we zo’n moeilijk onderwerp waarbij men overduidelijk niet in gesprek is gebleven”, wijst Hans naar links. “Er is ruim 10 jaar geleden namelijk een nieuwbouwplan gepresenteerd dat zegt dat deze woonzorglocatie perfect op deze plek herbouwd kan worden. Wel iets meer naar de weg toe, zodat de bewoners eerst in hun oude woning kunnen blijven. Daarbij zijn lelijke auto’s dan meteen uit het zicht.” Die plannen zijn ineens gewijzigd. De mensen van de Boskamp gaan (als het aan de gemeente ligt lijkt dat al beklonken, red.) verhuizen naar een nieuw te bouwen pand aan de Burgemeester Van der Feltzlaan. “Die locatie staat echter enorm ter discussie. Sterker: de omwonenden daar vinden dat dit plan er doorgedrukt is. Dat terwijl de huidige locatie volgens mij juist veel voordelen heeft. Minder klachten van de buurt, het dorpscentrum is dichtbij en er stopt een bus bijna voor hun deur. Ook wel iets dat de oudere bewoners lekker vinden, lijkt me. Begrijp me goed: ik woon daar zelf niet in de buurt en ik ben helemaal geen direct betrokkene. Ik wil alleen maar aangeven dat er bij dit onderwerp niet goed samen gespeeld is. Deze wedstrijd lijkt helaas verloren.”
Nederlands Hockeyelftal voor 60-plussers
Samen spelen. Elkaar de bal toespelen. Als gevarieerd team fungeren. Wedstrijden spelen en natuurlijk wil Hans ook wel winnen. Zijn credo komt uit de sport, vertelt hij als we de Schotweg helemaal aflopen. “Sport in het algemeen en hockey in het bijzonder. Het past bij me, het houdt me mentaal en geestelijk fit. Daarbij vind ik dat samen spelen ook in het hockeyveld belangrijker dan winnen. Als je goed samenspeelt is de voldoening enorm.” Dat is een mooie uitspraak van een Epenaar die op in sportief gebied het nodige bereikt heeft. Als deelnemer van het Nederlands Hockeyelftal voor 60-plussers deed hij sinds 2012 mee met enkele EK’s en met een WK. “We wonnen drie EK’s en bij een WK werden we tweede. Het waren geweldige ervaringen. Inderdaad vooral vanwege dat samen spelen. Je maakt prachtige dingen mee. Het zou volgend jaar best zo kunnen zijn dat ik één van de spelers van het Nederlands Hockeyelftal voor 70-plussers ben. Ik moet eerst een selectieprocedure door, maar als dat gelukt is, dan ga ik volgend jaar naar Tokyo voor het WK dat in het Olympisch hockeystadion gespeeld wordt. Ik zie er erg naar uit en hoop daar bij te zijn.”
Bij de kruising Koekenbergweg, duiken we het bos in. Hans Buers vertelt dat hij ook in zijn werkzame leven graag veel samen speelde. “Ik heb diverse functies gehad bij de Provincie Overijssel. Werkte daar op verschillende afdelingen en wilde, vanwege subsidiegelden en bijvoorbeeld vergunningstrajecten het liefst met zo veel mogelijk mensen samenwerken om dingen gedaan te krijgen.”
De Boschnimf Wissel
Ook nu, Hans is zo’n 15 jaar met pensioen, werkt hij nog altijd graag samen met anderen. “Ik heb een eigen adviesbureau en ik verhuur een vakantiewoning (genaamd De Boschnimf) in Wissel. Ook hierbij is het belangrijk om goed aan te voelen wat de behoefte van anderen is. Dat kan een opdrachtgever zijn of gasten die mijn vakantiewoning huurt. Het is zaak om je in die ander te verplaatsen. En dan ontstaan er mooie dingen.”
Om die reden is het dus ook helemaal niet zo raar dat Hans er niet voor schroomt om onverwacht mensen op straat aan te spreken. “Mijn kinderen hebben daar wel eens moeite mee. Die schamen zich dan voor me.” Tijdens deze wandeling die vervolgens door verlaten bospaden leidt en via het terrein van Camping De Jagerstee weer op de Lariksweg en de Officiersweg uitkomt, openbaart de spontaniteit van Hans zich ook vrij gemakkelijk. Is het niet een hond die ons achter een hek blaffend achtervolgt (‘Jaaa, braaf, hij is braaf, rustig maar, rustig…’) dan is het wel bij een legervoertuig dat ietwat te lang met draaiende motor stilstaat. “Heren, heren! Kan ik u helpen? Bent u verdwaald? Niet? Nou, dat zou helemaal niet erg zijn, hoor. Ik dacht, stel dat het wel zo is, dan help ik toch even? Ik ben als belastingbetaler tenslotte één van de velen die zorgt voor uw salaris. Toch?” De militairen melden ietwat verbaasd dat ze geen hulp hoeven, ze keren het voertuig en rijden weg. Hans, lachend: “Mooi toch? In gesprek gaan met vreemden. Soms vindt men het vreemd, zoals nu. Andere keren ontstaan de mooiste gesprekken.”
Palet
Via de Burgemeester Van Walsumlaan en de Willem Tellstraat steken we de rondweg over. Twee passerende fietsers worden door een breeduit lachende Hans geholpen bij het oversteken. “Ach ja… Je moet er wat van maken. Toch? Neem het allemaal niet te serieus. Speel samen en er ontstaan prachtige resultaten op alle fronten.” In razend tempo volgt er nog een bont palet van diverse werkzaamheden waar Hans de afgelopen jaren bij betrokken was. Bestuursfuncties bij Koppel-Swoe, Emster Belang en Buys Ballot, trainer van MHC Epe en enkele andere hockeyclubs uit de regio.
Bij de Weemeweg draaien we de Beekstraat weer op. Hans’ fiets en het bronzen beeld De Fietsster staan er nog altijd. Zij aan zij. Twee rossen, de een van staal, de andere van brons. Hans: “Kijk dan. Wat een prachtig gezicht en een mooi symbool voor Epe als aantrekkelijke fietsgemeente. Zonder dat beeld zou Epe toch een stuk minder leuk zijn. Ben blij dat het samen spelen ook daar een zichtbaar resultaat heeft gehad…”
De Wandeling van de Week deel 33 is gelopen met Hans Buers uit Epe. Hij is geportretteerd voor het bronzen beeld dat Greet Grottendieck ooit maakte: De Fietsster in Epe.
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!