‘Wandeling van de week’ 45 : Cora de Groot

HATTEM – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Cora de Groot (46) uit Hattem. Cora en Dennis kennen elkaar zo’n 33 jaar. Op de middelbare school in Heerde zaten ze jaren bij elkaar in de klas. De wandeling was dus ook zeker in het leven geroepen om even gezellig bij te kletsen. “Verder weet ik eerlijk gezegd helemaal niet of ik wel interessant genoeg ben om een verhaal over te schrijven”, meldt Cora bescheiden.

Toch blijkt niets minder waar. Cora houdt van bewegen in het algemeen en wandelen in het bijzonder. Da’s alvast één goede reden voor deze wandeling. Later meer daarover.

Bloemenzaak in Heerde

Want bovenal weet ze tijdens dit gesprek ook heel goed haar grote passie in het leven over het voetlicht te brengen: het omgaan met mensen. Dat was altijd al zo. Misschien heeft het werken in de winkel van haar ouders daar wel aan toe bijgedragen. Haar ouders waren ooit mede-eigenaar van een bloemenzaak in Heerde. “Mijn broer en ik hielpen daar graag mee. Dat was heerlijk om te doen. De omgang met mensen is prachtig. Hoe leuk ook: wij beiden hadden nooit een seconde het idee om deze winkel over te nemen. Ook niet toen mijn vader er jaren geleden mee stopte. Het contact met mensen was erg leuk, maar we zagen ook wel dat het enorm hard werken was. Je was continu met je werk bezig. Het hield nooit op. Ook lichamelijk was het zeer zwaar. Daarbij hebben onze ouders altijd gezegd dat we iets moesten gaan doen dat we echt leuk vonden. Mijn broer en ik zijn dus door gaan studeren.”

Na haar hbo-studie Personeel en Arbeid ging Cora vanaf 1999 aan de slag in de uitzendwereld. “Sindsdien heb ik onder meer ruim twintig jaar bij een technisch uitzendbureau gewerkt. Daar heb ik zo ongeveer alle functies wel bekleed. Recruiter, intercedent, vestigingsmanager. Natuurlijk hebben die banen allemaal één gemeenschappelijker deler: mensen.”

De Hanzeboog

Even terug naar dat wandelen. Cora doet dat al jaren met heel veel plezier. Toen ze met manlief Jan ging samenwonen, wandelden ze samen bijna elke avond een blokje. “Dit om rust in het hoofd te krijgen na een drukke werkdag.” Vanaf hun huis aan De Dinkel lopen we de Vechtstraat uit, richting het winkelcentrum. Daar gaan we schuin rechts en lopen we via de Kamperhoeve en Rostock links de Gapersweg op. Deze slingert naar de spoorlijn toe. Vervolgens lopen we over de iconische rode spoorbrug (De Hanzeboog) over de IJssel.

Cora vertelt verder over de relatie die haar gezin met bewegen heeft. “Toen onze dochters Meike en Marit (die inmiddels achtereenvolgens 16 en 13 jaar zijn, red.) geboren zijn, gingen we er hoofdzakelijk in de weekenden erop uit; wandelen en fietsen.” Maar door de twee drukke banen en het drukke gezinsleven werd het bewegen allemaal steeds minder, zo meldt ze eerlijk. “Ik stortte me naast het werk voornamelijk op koken, huishoudelijk werk en het helpen van onze twee kinderen met bijvoorbeeld huiswerk. Dan heb je ’s avonds geen puf meer om de bank af te komen. Dat liep eigenlijk door tot aan de eerste lockdown.”

Toen ze vlak na het begin van de coronacrisis hoorde dat haar baan vanwege een reorganisatie stopte, hakte dat gegeven er flink in. “Ik was daar eerlijk gezegd best kapot van. Ik had me jarenlang vol voor dat bedrijf ingezet. Het voelde oneerlijk.” Vanwege het stoppen van haar drukke baan, kwam er meer ruimte voor ontspanning. “Die eerste lockdown zorgde er ook bij ons voor dat we weer wat meer met ons gezin wilden wandelen. Wat bleek? Ik had de eerste keren totaal geen energie. Ik kon nog geen kilometer lopen.” Het ontslag bleek heftiger aangekomen te zijn, dan gedacht. “Ik zat tegen een burn-out aan. Daar kwam ik toen ineens achter.”

‘Werken met mensen’

Mede om die reden zocht ze eerst naar een totaal andere baan. “Ik wilde de uitzendwereld vaarwel zeggen en ben een traject gestart om een zijstroomopleiding te gaan doen zodat ik lerares kon worden. Ik wilde les te gaan geven op een (basis)school.” Na enkele gesprekken met diverse partijen, kwam ze toch tot een ander inzicht. “De banen in het onderwijs lagen niet voor het oprapen. Dat is toch een onzekerheid.” Toch leverde deze zoektocht ook wat op: ze krabbelde op, kreeg haar gevoel van eigenwaarde terug en ging weer wandelen en fietsen. “We hebben het blokje om weer opgepakt en gelukkig hadden we ook nieuwe fietsen gekocht die we heel veel hebben ‘uitgetest’. Was ook echt nodig, want fysiek was het niet zo best met mij.”

Door veel te wandelen en fietsen werd dat gelukkig snel beter. Sinds september 2021 ben ik ook nog twee keer per week gaan sporten bij een sportschool. Dat deed me erg goed.” Cora viel 15 kilo af en zat uiteindelijk ook psychisch weer goed in haar vel. Daarbij voelde ze het vuur weer aanwakkeren en opnieuw ontbranden voor haar grote passie. “Werken met mensen. En meehelpen om die mensen aan het werk te krijgen.” Ze stond weer open voor een baan in de uitzendbranche. “En we gingen weer wandelen. Zo vaak dat onze dochters er op een gegeven moment niet meer met ons mee wilden. ‘Alweer een rondje lopen?’, vroegen ze dan. Ze fietsen nu alleen nog van en naar school in Zwolle.”

Spin in web bij Get Work Dronten

Inmiddels werkt Cora al weer een jaar met heel veel plezier voor de uitzendorganisatie Get Work. Eerst vanuit de vestiging in Epe als corporate recruiter. En nu zit ze volledig op haar plek in de vestiging in Dronten. “Daar doe ik van alles wat. Als corporate recruiter ben je vooral als eenling aan het werk. Ik wilde graag meer contact met collega’s. Ik wilde graag meer met mensen werken.” In Dronten voelt Cora zich dus als een spin in het web. “Gesprekken voeren met werkzoekenden, gesprekken voeren met werkgevers, intercedent of accountmanager zijn: ik mag alles doen. Fantastisch toch? Ik heb veel contact met werkzoekenden en opdrachtgevers en kan volop sparren met mijn collega’s.”

Via De Hanzeboog lopen we langs Park Het Engelse Werk richting die andere brug: de Oude IJsselbrug (ook wel Katerveerbrug genoemd). Voor de tweede keer in een half uur tijd, lopen we de machtige IJssel over. “Mooi rondje is dit hè? Kijk links, kijk rechts, je bent er écht even helemaal uit, als je hier loopt.” Via de Zuiderzeestraatweg en de Geldersedijk, nemen we bij Boertjesland de afslag rechts en lopen we de Hattemse woonwijk weer in. Cora concludeert tijdens die laatste meters van deze wandeling dat ze tegenwoordig ‘eigenlijk niet veel anders doet dan ooit in de bloemenwinkel van haar ouders’. “Het omgaan met mensen is essentieel voor mijn werkvreugde. Maar dat gegeven zal bij jou niet anders zijn. Toch?” Ik knik en geef haar gelijk. We lopen het hofje De Dinkel in en nemen vlak voor haar woning afscheid. Ik bedank Cora voor haar tijd en zij stelt lachend nog even een treffende slotvraag: “Erg leuk om na ruim dertig jaar weer even bij te kletsen. Maar weet je wel zeker dat je een verhaal over mij kunt schrijven?”

 

 

De 45e editie van de ‘Wandeling van de week’ heb ik gelopen met Cora de Groot uit Hattem. De route leidt via De Hanzeboog, terug over de Oude IJsselbrug (ook wel Katerveerbrug genoemd). 

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

‘Wandeling van de week’ 44 : Bertus Stijf

WISSEL – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Bertus Stijf (54) uit Epe. Bertus, die het Veluws Eethuis aan de Ericaweg 2 in Wissel bestiert, spreekt daar ook graag af. “Ik ben namelijk verweven met mijn werk. Ik leef voor de horeca.”

Die liefde voor de horeca zat er altijd al in, zo vertelt hij wanneer we de Ericaweg aflopen. Op jonge leeftijd werkte Bertus onder meer bij Hotel Restaurant de Echoput in Hoog Soeren en bij restaurant Dellenhove in Epe. “Bij de Echoput leerde ik drie belangrijke basisregels die in de horeca gelden: zorg voor een goede kop koffie, zorg voor een nette entree, zorg voor een schoon toilet. Dat ben ik nooit vergeten. Tot de dag van vandaag voldoe ik daaraan.”

Honing

Eind jaren tachtig kreeg hij de mogelijkheid om het welbekende café-restaurant Stern aan de Eper Hoofdstraat te gaan bestieren. “Ook hier leerde ik een belangrijke horecaregel die ik nog altijd naleef. Nel Dekker, de vrouw van de toenmalige eigenaar Dries, zei: ‘Doe als honing. Wees lief en zoet voor je gasten. Dan komen ze terug.’ Een gouden regel, vind ik.” De Stern was een horeca-uitdaging waar Bertus zich in 1986 met zeer veel liefde op stortte. “Maar de échte reden waarom ik uiteindelijk zo veel van dit werk ben gaan houden, is gekomen door iets dat ik een jaar later meemaakte.”

Ernstig ongeluk

Het is 7 februari 1987. ’s Avonds laat. Bertus rijdt over de Heerderweg. Hij is op weg naar Heerde. Hij is sinds kort uitbater van café-restaurant De Stern in Epe. Het gaat geweldig, het loopt als een tierelier. Maar ter hoogte van de Adelaarsweg en de Badweg slaat het persoonlijke noodlot toe. Een auto komt uit de Adelaarsweg geschoten en rijdt vol in de zijflank van Bertus’ auto. “Het ging allemaal razendsnel. Het werd meteen zwart bij mij. Ik kreeg later te horen dat het echt een ernstig ongeluk was. Maar ik weet er verder niets meer van.” Maurice Kramer uit Epe vindt hem en slaat direct alarm. De ambulance is snel ter plaatse en Bertus ligt wekenlang in het ziekenhuis. Als hij ontslagen wordt, gaat hij meteen weer aan het werk. Al gauw blijkt dat hij heel veel pijn in de rug heeft. “Ik kon niet gewoon lopen. Ik liep moeilijk, ik waggelde als een eend.” Hij moest in de jaren daarna drie keer achter elkaar geopereerd worden. “Dat kon niet in één keer. Het risico op blijvende verlamming was erg groot.”

De jaren daarna wordt een aantal schijven van zijn verbrijzelde ruggenwervel vervangen door een plastic alternatief. Na het intensieve revalidatietraject pakte Bertus z’n werk op maar ik wilde ook meer. “Ik ging hardlopen. Nog één keer wilde ik laten zien waartoe mijn nieuwe lichaam sportief in staat was.” Naast de lange horecadagen trainde hij voor een halve marathon. “Toen ik die gelopen had, was ik direct ook wel klaar met hardlopen. Ik hou het tegenwoordig liever bij wandelen. Daar geniet ik enorm van. Als ik daar tijd voor heb, hè. Want hier moet ik eerlijk gezegd wel tijd voor maken.”

De Stern nam hij eind jaren negentig over. Hij werd de eigenaar. In 2005 verruilde hij die plek voor het Veluws Eethuis in Wissel. Naast de, nog steeds zeer populaire, midgetgolfbaan zat daar eerst een pannenkoekenrestaurant. Al na een paar maanden maakte Bertus daar een eetgelegenheid van waarbij er kooktechnisch gezien veel veranderd is. “Mijn visie? Werken met verse lokale producten. Enkel biologisch en onbespoten. Vooral veel verschillende groentes. Zoutloos koken, de smaak verkrijg je bij mij door de verschillende kruiden. En centraal in dit alles: ik werk nog altijd met de spreekwoordelijke honing. Ik ben er voor de gasten. Ik noem de bezoekers van het Veluws Eethuisje ook geen klanten. Ik noem ze gasten.”

Sinds het ongeluk is er ook geestelijk iets in zijn aanpak veranderd. “Ik heb, mede door deze gebeurtenis van bijna 35 jaar geleden, geleerd dat er meer is dan alleen geld verdienen. Ik werk niet om geld. Daar heb ik nooit iets mee gehad. Als ik me financieel kan redden, dan is dat voldoende. Ik werk puur voor het contact met andere mensen, voor het contact met andere culturen.” Dienstbaar is zijn middle name, zo is de conclusie. Zijn grote voorbeeld qua liefde voor het vak komt overigens niet uit de horeca, vult Bertus aan. “Mijn vriend Henny Vels is dirigent en arrangeur van het Multi Muzikaal Theater Orkest uit Apeldoorn. Hij laat tijdens zijn werk een enorme passie en drive zien. Daar heb ik veel van geleerd. Zo wil ik ook graag werken.” We lopen via de Oost Ravenweg de Boerweg op. Dan gaan we via de Centrumweg weer de Molenweg op. Terug naar het Veluws Eethuis.

Bertus vertelt intussen graag nog even over de samenwerking die hij met verschillende partijen heeft om zijn verse producten vandaan te halen. “We hebben een eigen kruidentuin van honderd vierkante meter. We werken samen met diverse partijen om onze verse groente te halen. We halen vlees, vis en gevogelte uit de regio.” Deze aanpak maakt dat Bertus en zijn koks sinds een paar jaar zijn opgenomen in het selecte gezelschap van culinaire keukenmeesters genaamd Euro-Toques. “Er is een strenge ballotage geweest, maar we zijn uiteindelijk toegelaten als lid. Dit keurmerk is zeer belangrijk voor ons. Het zegt eigenlijk dat we koken zonder kunstmatige toevoegingen. Dat zet ons regionaal op de kaart.”

‘Multicultureel denken en dat lokaal toepassen’

Naast die lokale producten vergeet Bertus ook andere culturen niet. Dat klinkt tegenstrijdig, maar dat is het niet. Het gaat volgens hem over ‘multicultureel denken en dat lokaal toepassen’. Deze visie heeft Bertus altijd al gehad. Als jongetje woonde hij aan de Bosbesstraat in de Eper Enkwegbuurt. Een volksbuurt, een arme buurt eveneens. Een buurt die mede daardoor ook bruiste van de verschillende culturen. Het heeft hem gevormd in zijn denken. “We zijn ook maar toevallig in Nederland gezet. We hebben gelukkig gehad. Dat voorrecht hebben die andere culturen die hierheen verhuisd zijn niet altijd. Daarom geef ik iedereen een kans. Ik denk multicultureel.” Hoe hij dat onder meer oppakte? “We hebben de afgelopen jaren, voor corona, heel vaak thema-avonden gehad waarbij we bepaalde landen in het zonnetje zetten. Geweldig om te doen. Ik omarm andere culturen. Vind het prachtig om in andere keukens te kijken en daar iets van te leren zodat we dat in onze eigen keuken lokaal kunnen inzetten.”

Sinds 2008 is dat multiculturele aspect ook in Bertus’ privéleven verder uitgediept. Hij kwam Betty Darabnia tegen. De van oorsprong Iranese vrouw veroverde zijn hart. “Betty ondersteunt me in alles wat ik doe. Dat is alvast geweldig. Maar daarnaast verdiep ik me door de reizen die ik met haar maakte veel in verschillende culturen. De reizen door Iran waren wat dat aangaat geweldig. “Regelmatig stond ik ineens in een wildvreemde keuken te koken met de lokale bevolking. Heel inspirerend. Vandaar ook dat mijn vrouw Betty en ik die thema-avonden ooit samen begonnen zijn.”

Dutch Golf Hattem en Brasserie de Konijnenberg

Mede vanwege corona, waren die extra thema-avonden een tijd geschrapt. Bertus vertelt echter dat hij dit ‘binnenkort als alles weer helemaal open is’ zeker weer gaat oppakken. “Niet alleen in Wissel trouwens. We gaan vanaf april ook in Hattem aan de slag. Daar heb ik samen met Dennis Dijkhof van Smaakvol Vaassen de horecatak van Dutch Golf Hattem overgenomen. Wij gaan er samen voor zorgen dat deze Brasserie de Konijnenberg ook qua verse, biologische lokale gerechten weer helemaal op de kaart staat. Dat wordt een geweldige nieuwe uitdaging. Lieve gasten: wees welkom!”

 

 

De 44e editie van de ‘Wandeling van de week’ heb ik gelopen met Bertus Stijf. We wandelden door het buurtschap Wissel. 

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

‘Wandeling van de week’ 43: Willem Veldkamp

WISSEL – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Willem Veldkamp uit Epe. Hij is meerdere keren per week in het Eper buurtschap Wissel te vinden. Om te wandelen, een rondje te rennen, te zien, te ervaren. Om de omgeving tot zich te nemen, te mijmeren, te herdenken. Willem gaat dan ‘terug naar zijn geboortegrond’. Deze plek hoort kortom bij Willems leven. Ik loop met hem mee en leer over Wissel en Tongeren.

Er zijn mensen in je leven waarmee je altijd in dialoog bent als je ze tegenkomt. Waarbij de ene anekdote buitelt over de andere, waarbij onderwerpen en insteken verrassend en inspirerend zijn en daardoor dus ook steeds weer uitlokken om het gesprek verder te gaan door weer een nieuw onderwerp te beginnen.

Voor mij is Willem Veldkamp uit Epe zo’n persoon. Al zolang ik hem ken, zijn er gedeelde interesses, zoals muziek maken, muziek luisteren en kunst. Omdat we allebei al heel ons leven in deze gemeente wonen, spelen er vaak toevalligheden waardoor we elkaar zien/tegenkomen/opzoeken (zet een cirkel om het werkwoord van uw keuze, drie rondjes plaatsen mag ook, red.). Al zolang ik hem ken, zijn onze ontmoetingen dus steevast zeer waardevol, vind ik. Toch dacht ik er pas onlangs aan om met hem te wandelen. Dat komt zo…

Willem is ook fotograaf. Hij moest onlangs een keer fotograferen en vroeg of hij mijn flitser mocht lenen. Toen hij die bij me kwam ophalen, bood ik hem ook een objectief ter leen aan. Die lens beviel hem zo goed, dat hij me onlangs een bericht stuurde. Willem had ook zo’n lens gekocht. Het idee was geboren om er een keer samen op uit te gaan om te fotograferen. Hij stelde voor om naar Wissel te gaan: zijn geboortegrond. En zo geschiedde.

‘Wenn ich einmal soll scheiden’

Terug naar de wandeling dus. We hebben afgesproken bij Willems woning aan de Zwartelandstraat. Doorgaans begint de wandeling trouwens meteen. Maar in dit geval heeft Willem een bijzondere verrassing in petto. Ik krijg een privéconcert. Vanachter zijn witte vleugel speelt hij een unieke compositie waarbij een eigen geschreven arrangement zeer stijlvol verweven wordt met een compositie van Bach: ‘Wenn ich einmal soll scheiden’.

De Epenaar speelde dit veelzeggende stuk een paar maanden geleden voor het eerst, legt hij uit. Het Eper zangkoor Exspecto (waarvan hij de eerste dirigent was, red.) vroeg of hij tijdens de kerkdienst, waarin de overleden muziekdocent/dirigent Wolfried Kaper herdacht werd, iets wilde spelen. Wolfried was de afgelopen dertig jaar dirigent van Exspecto. Willem koos ervoor om bovengenoemde unieke compositie tijdens die kerkdienst te spelen.

Wolfried, zijn naam is genoemd. Toen ik van zijn overlijden hoorde, schreef ik een stuk op Facebook. Net als Willem en vele anderen, was ik geraakt door zijn plotse overlijden. Willem reageerde op het stuk en stuurde me een foto die hij van Wolfried gemaakt had, toen hij hem bezocht had in zijn woonplaats Lathen in Duitsland. Die foto is geplaatst bij het in memoriam-artikel dat geplaatst is in Nieuwsblad Schaapskooi.  “Dus ik hoop dat je hier naar wil luisteren voordat we gaan wandelen.”

Zijn handen beroerden de toetsen, de vleugel klinkt vol en ferm. Willem wiegt ietwat heen en weer terwijl hij speelt. De pianokruk kraakt. Het eigen geschreven deel begint klein en kwetsbaar, maar krijgt plotsklaps ook een heerlijke ‘bluesy touch’. Als hij klaar is met spelen, zijn we even stil. Ik vraag of het stuk een titel heeft. “Nee, eigenlijk nog niet. Ja, ‘Voor Wolfried’ misschien…”

Wolfried liet in Lathen talloze mooie  en bijzondere plekjes aan Willem zien. “Het was de bedoeling dat ik datzelfde voor hem zou doen. Ik zou hem dan graag mee willen nemen naar de Grote Kerk, waar ik voor hem zou spelen op het schitterende orgel. Bovendien wilde ik hem meenemen naar mijn geboortegrond. Ik wilde hem de plekken laten zien waar ik ooit speelde. Ik wilde iets vertellen over de beken in het buurtschap. Dat lukt nu helaas niet meer. Ik zou nu graag met jou naar Wissel/Tongeren willen gaan.”

Fietsenmaker in Wissel

We nemen zijn auto en rijden eerst een rondje kriskras door Wissel. Hij toont me diverse locaties waar beken lopen en waar water staat en stroomt. Willem heeft ‘wel iets’ met water. “Het trekt me aan. Helemaal als het over water op mijn geboortegrond gaat. Wist je dat het woord Epe afstamt van een vroeg-Germaans woord ‘apa’? Dat betekent waterloop. Ik maakte als soort van muzikaal eerbetoon ooit eens een compositorische improvisatie genaamd ‘Epe, water, etc..’ waarbij geluiden van water gecombineerd zijn met muziek.”

Via de Burgweg (‘kijk daar eens hoe hoog ‘t land ligt, hier stroomde ooit de Paalbeek naar een molen’) nemen we de Paalbeekweg, de Blekersweg en de Korte Blekersweg om op de Wisselseweg uit te komen. “Dat is mijn ouderlijk huis.” Hij wijst naar rechts. Het is de woning waar eerder een fietsenmaker gevestigd was. “Wel logisch”, vertelt Willem. “Mijn vader Jan Veldkamp was daar voor Hennie Woutersen fietsenmaker. Hij liet op die plek het huis bouwen waarin ik geboren ben.”

We rijden verder en parkeren de auto aan het Van Manenspad. We duiken de bossen in. “Hier ben ik zeker drie keer per week te vinden. Hier ren ik mijn rondjes. Hier voel ik me fijn.” Willem woont weliswaar al jaren in Epe, toch ‘woont hij’ ook nog altijd in Wissel, zo blijkt als hij over het buurtschap begint te praten.

‘De Duik’

Hij wijst me plekken aan waar het langst ijs blijft liggen wanneer het vriest. Daarnaast wijst hij me verschillende plekken aan die ver verscholen liggen in het bos. “Daar hebben in de Tweede Wereldoorlog mensen ondergedoken gezeten. Het huis is vanaf geen enkele plek te zien. Het ligt echt midden in het bos.” Ook toont hij me een betonnen paaltje met stukje roestig prikkeldraad. “Een monumentje uit die tijd. Als je vanaf hier een paar honderd meter het bos in loopt, dan vind je een hut genaamd ‘De Duik’. Ook daar hebben mensen zich in de oorlog ooit verscholen.” De oorlog heeft altijd een enorme fascinatie voor Willem gehad. “Dat is misschien wel ooit begonnen doordat mijn opa (Hendrik Liefers, red.) in een verzetsgroep zat die verraden werd. Uiteindelijk overleed hij in 1945 in een strafkamp. Ik heb dus alleen maar verhalen over hem gehoord via mijn oma.”

‘Zoo Menschonteerend’

Die gesprekken zorgden er voor dat zijn interesse meer en meer aangewakkerd werd. Voor zijn studie Geschiedenis schreef hij eerst een afstudeerscriptie over het verzet in Epe. In 1995 verscheen het gelijknamige boek ‘Verzet in Epe’. Vorig jaar was daar nog een boek: ‘Zoo Menschonteerend’). Bij beide boeken deed Willem enorm gedegen brononderzoek. Zo baseerde hij zich op informatie uit het Streekarchief, maar gebruikte hij ook diverse dagboeken om alle informatie uit die tijd zo nauwgezet mogelijk vast te leggen. “Het uitkomen van die boeken is op zich al erg bijzonder. Maar daarbij levert het ook prachtige onverwachtse gesprekken en ontmoetingen op. Ik ben werkelijk dankbaar dat ik de afgelopen tientallen jaren zoveel directbetrokkenen en hun nazaten heb mogen spreken.” Ook heeft mijn gesprekspartner dikwijls contact met andere onderzoekers. Zo wandelde hij onlangs met een Amerikaanse journalist van de New York Times op deze plek. “Ze is ook bezig met een boek dat gebaseerd is op een aantal dagboeken uit de oorlog. Eén daarvan is het dagboek van Bets van Lohuizen. Dat is ook een belangrijke bron voor mijn boeken geweest.”

Stolpersteine in Epe

Zijn indrukwekkende boek ‘Zoo Menschontereerend’ geeft de Joodse Epenaren in de Tweede Wereldoorlog een gezicht. Op basis van de informatie uit dat boek werden er eerder dit jaar op vijf plekken in het dorp Epe acht Stolpersteine geplaatst. Dit ter nagedachtenis aan zes Epenaren die de Duitse vernietigingskampen niet overleefd hebben en twee Epenaren die onder druk van de Jodenvervolging zichzelf van het leven beroofd hebben. “De dag na de plaatsing van die struikelstenen en na de bijhorende prachtige ceremonie had ik een gevoel dat ik al eens vergeleken heb met het gevoel dat ik had na de geboorte van mijn kinderen. Er is weer een plek voor deze acht personen. Het doet me oprecht goed. In zekere zin zijn deze dorpsgenoten nu weer thuis.”

Na een prachtige wandeling over de Tongerense heide, komt Willems auto weer in zicht. Als altijd buitelden de onderwerpen ook dit keer weer als nieuwswaardige pareltjes over elkaar heen. Ik bedank Willem hartelijk. Hij kijkt me tevreden aan. “Dit alles had ik dus graag aan Wolfried verteld. Ik ben blij dat ik dit met jou heb kunnen delen.”

 

De 43e editie van de ‘Wandeling van de week’ is gelopen met Willem Veldkamp uit Epe. 


Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

‘Wandeling van de week’ 42: Claudine van Monsjou

VIERHOUTEN – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Claudine van Monsjou uit Vierhouten. Zij introduceerde ‘Powerwalking’ in deze regio. Inmiddels heeft ze in Vierhouten en in Epe een groep waarmee ze meerdere keren per week loopt. Tijdens een wandeling door het Vierhouter bos, vertelt ze wat dit inhoudt. En passant komen ook andere verrassende onderwerpen aan bod.

We beginnen deze wandeling aan de Hertlaan. Randje Vierhouten, pal aan de bosrand. Ik parkeer KB-67-PL (mijn Volkswagen Kever uit 1983, red.) en zie dat er ‘een vriendje’ staan te wachten. Er prijkt hier namelijk een blinkende T2 Volkswagenbus op de oprit. Claudine komt naar buiten en vertelt lachend dat ‘de hij’ uit de vorige zin geen hij is. “Ze heet Spirit. Kijk die vrolijke wimpers boven de ronde koplampen. Ze is vernoemd naar mijn bedrijf Free Spirits. Ik wilde haar inzetten wanneer ik massagetherapiesessies zou geven tijdens festivals en evenementen. Maar ja: corona, hè…”

Spirit staat weliswaar even stil, maar de gedachtes en denkwijzen van haar eigenaresse zeker niet, zo blijkt tijdens de wandeling. Een divers palet van gezondheidsonderwerpen wordt al wandelend snel en accuraat op zeer kleurrijke wijze uiteengezet.

‘Mensen blij maken’

Qua lopen zit het tempo er goed in. Het kost ons nog geen minuut of we bevinden ons midden in het bos, tussen diverse en zeer kleurrijke natuurpracht. Claudine begint te vertellen over één van haar wezenlijke levensvisies. “Ik hou me bezig met de medemens. Mensen blij maken, dat doe ik graag. Daar draait het voor mij eigenlijk om.”

Om te weten waarom Claudine doet wat ze doet, moeten we terug naar enkele belangrijke momenten uit haar tienerjaren. “Mijn moeder werd mentaal ziek en moest worden opgenomen. Daardoor gingen mijn ouders, na bijna 30 jaar gelukkig huwelijk uit elkaar. Als jongste uit een gezin van zeven kinderen, kwam ik op 14-jarige leeftijd door deze omstandigheden op mezelf te wonen.”

Dat ging met vallen en opstaan. De eerste jaren was ook het financiële gedeelte best een uitdaging, zo vertelt ze eerlijk. “Als meisje van 14 is het al lastig om zorgvuldig met geld om te gaan en soms had ik niet voldoende geld om in mijn eerste levensbehoeftes te voorzien. Proletarisch winkelen kwam dus wel eens voor.”

‘Geluk in mijn hart’

Toch gingen er voornamelijk veel dingen heel goed bij de jonge Claudine. Ze redde zich een jaar als au pair, ze rondde de studies Arbeidsmarktpolitiek & Personeelsbeleid en Bedrijfskunde af en ging aan het werk. Die goed betaalde managementfunctie was niet echt bijzonder, haar ware geluk vond ze door te reizen en een wereldreis van 18 maanden te maken. “Als ik op plekken was waar mensen woonden die het veel minder hadden dan ik, dan voelde ik hun rijkdom. Ik wilde daar wat mee en werd reisbegeleider. Ik verruilde de financiële zekerheid voor geluk. Dat voelde ik rechtstreeks in mijn hart.” Zo zeer zelfs, dat ze jaren later terug ging naar die supermarkt waar ze haar spullen niet altijd betaald had. “De eigenaar reageerde fantastisch. ‘Het feit dat je hier nu bent en eerlijk vertelt over je verleden, maakt dat je schulden hiermee vereffend zijn’, zo vond hij. Een prachtig moment in mijn leven.”

Tijdens de jarenlange carrière als reisbegeleider begon ze zich steeds meer te verdiepen in holistische geneeswijzen en natuurgeneeskunde. “Mijn vader was huisarts. Vanuit zijn studie werd de westerse reguliere geneeskunde volgens een vast protocol benaderd. Consult: klachten aanhoren, lichamelijk onderzoek en eventueel medicatie voorschrijven. Hij vertelde mij eens dat hij ook wel placebo’s voorschreef omdat medicatie ook belastend is voor de organen. Als de patiënten er van overtuigd zijn dat het hen geneest, bereikt dat bij bepaalde medicatie daadwerkelijk hetzelfde percentage genezing. Met die informatie en de kennis opgedaan tijdens mijn vele reizen, weet ik dat er voor genezing veel meer mogelijkheden zijn dan farmacie alleen.”

Zo werd ik daar ook in mijn omgeving wel eens mee geconfronteerd. Om een voorbeeld te noemen. Bij haar moeder die mentaal ziek was, werd ook kanker gediagnosticeerd met een prognose van nog maximaal 2 jaar te leven zonder ingrijpen. Toch stopte ze met haar behandelingen en door liefde en aandacht en een andere levensstijl kwam er weer kwaliteit en zingeving in haar leven. “Dat maakte mede dat ze jaren langer leefde dan wat er ooit door doctoren gediagnosticeerd was.”

Verbind buitenkant met binnenkant

Zelf kreeg Claudine de ziekte van Lyme. Haar werd geadviseerd om een langdurige antibiotica behandeling te starten. Echter zonder garantie dat de Lyme daarna weg zou blijven. “Ik was er inmiddels van overtuigd dat het zelfgenezende vermogen van het lichaam van slag was. Als ik dat weer in balans kon brengen, zou ik de Lyme verslaan.”

Ze had over de Iceman (Wim Hof) gelezen, begon met koudetraining, ademhalingsoefeningen en liep met haar partner naar Santiago de Compostella. Resultaat? Ze herstelde volledig. In die jaren daarna ging Claudine de complementaire geneeskundige studie Mesologie volgen. “Mesologie verbindt wetenschappelijk medische kennis met kennis uit de traditionele geneeswijzen. Iedere patiënt krijgt daarbij een uitgebreide intake. Je redeneert vanuit de gedachte dat elk mens uniek is. Van buiten, maar ook van binnen. Een voorbeeld: het plaatje in het biologie- of anatomieboek waarbij je de binnenkant van iemands organen ziet, geldt natuurlijk niet als standaard voor ieder lichaam. In de snijzaal zien pathologen dat organen groter of kleiner zijn en dat ze ook niet op dezelfde plek zitten. Je geeft dus een advies op maat.”

Vitale functies worden daarmee individueel in kaart gebracht waardoor een transparant systeem van kennis, wetenschap en filosofie ontstaat, zo vervolgt mijn wandelpartner. “Mesologie vormt daarmee de brug tussen regulier en complementair, tussen de westerse wereld en de oosterse wereld.” Ze interesseerde zich in traditionele voedingskunde en andere geneeswijzen en werd uiteindelijk mesoloog en leefstijl- en voedingscoach. Ook ging ze als massagetherapeut aan het werk. “Lichaam en geest zijn niet los te zien van elkaar. Ze beïnvloeden elkaar.”

Ademhaling

Sinds dit jaar volgt Claudine ook de opleiding tot Wim Hof-instructeur en ademcoach. “Je ademhaling is de dirigent van je lichaam. Door die bewust te sturen, heb je direct invloed op wat er zich afspeelt in jouw lijf en hoofd. Zo hebben we als mens veel invloed op ons fysieke en emotionele welbevinden.” Het bedrijf Free Spirits blijkt inmiddels dus te draaien om een veelzijdig pakket, met elkaar in verbinding staande, levensgenot- en gezondheidsaspecten. Naast haar succesvolle praktijk voor Mesologie, besteedt ze veel tijd aan haar andere label: The Feel Good Professional. Hier kan ze haar passie voor de Wim Hof Methode en intuïtieve massagetherapie combineren in mooie persoonlijke helende sessies. (‘dat had ik tijdens die festivals graag gedaan voor mensen die daar normaal geen tijd en/of geld voor hebben’), geeft ze ook nog voorlichting over gezonde voeding.

Powerwalking

We verruilen de zandpaden in het bos voor een geasfalteerde weg genaamd Reelaan. Claudine zwaait vrolijk naar een passant in een tractor. “Hallo buurman! Alles goed?” Dit enthousiasme en deze vriendelijkheid naar anderen toe, is sinds enkele maanden nog wat diverser ingezet. Sinds kort zijn er namelijk sportlessen in Vierhouten en in Epe toegevoegd aan het Free Spirits-portfolio. “We noemen dat ‘Powerwalking’. Dat is lopen in een stevig tempo. Een beetje zoals we nu lopen. Maar daarbij doen we tussendoor diverse spierversterkende oefeningen. Dat zorgt er voor dat je meer vet verbrandt en een strakker figuur krijgt.”

De natuur is daarbij van wezenlijk belang in Claudine’s leven. “Deze schoonheid is ongelofelijk inspirerend, het maakt je als mens nietig. Bij Powerwalking komt alles wat ik doe perfect samen. Helemaal omdat ik met de deelnemers ook bijzondere gesprekken heb over voeding en gezondheid. Met dit totaalpakket hoop ik mensen blij te maken. Daar doe ik alles voor. Ik beschouw het als een voorrecht om mijn eigen ervaringen te delen met anderen.”

De Reelaan komt uit op de Hertlaan. We worden vrolijk begroet door het vrouwelijke T2-busje, de lange wimpers aan de koplampen lijken te knipogen. Claudine: “Ik wil je erg bedanken voor je aandacht. Ik hoop dat je zo genoeg hebt voor je stukje. Ik blijf nog wel even buiten wachten. Ik wil de motor van ‘jouw KB’ graag nog even horen.” Ik draai het contactsleuteltje om, geef een dot gas, druk op de claxon en toer door de prachtige bossen terug naar Epe. Tijdens de rit focus ik nadrukkelijk op mijn ademhaling. In mijn gedachten cirkelen de divers onderwerpen van deze caleidoscopische wandeltrip rond. Ik ben mede door Claudine nog een beetje meer een vrije geest geworden.

 

De 42e editie van de ‘Wandeling van de week’ is gelopen met ‘vrije geest’ Claudine van Monsjou uit Vierhouten. 


Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

‘Wandeling van de week’ 41: John Hollander

EPE – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met John Hollander uit Epe. Laatstgenoemde wandelde eigenlijk vrijwel nooit. Sterker: hij nam liever de auto. Sinds zijn herseninfarct is dat totaal veranderd. Er is een dagelijks rondje ontstaan langs supermarkt en slagerij. Mét daarbij een enorme drive om steeds maar een stukje verder te kunnen komen.

Aan het begin van deze wandeling word ik enthousiast onthaald in de prachtige woning dat John sinds begin 2010 samen met zijn vrouw Trudy bewoont: het in het oog springende ronde torenappartement boven Bakker Bart. “We wonen hier prachtig, hebben een geweldig uitzicht over het dorpscentrum. Maar we zijn geen oorspronkelijke Epenaren. We zijn hier toevallig komen wonen. Da’s wel een mooi verhaal. We woonden in Laag-Soeren en hadden bij de verhuurder van dat huis aangegeven dat we graag wat minder tuin zouden willen. Via hen kwamen we op het spoor van dit appartement. Toen we hier eens een kijkje kwamen nemen: was het al snel duidelijk. Dit was een plek waar we samen graag oud wilden worden.”

John was na een jarenlange carrière met pensioen gegaan bij De Belastingdienst en hij ging zich storten op vrijwilligerswerk. Zo is hij al vele jaren werkzaam als vrijwillige mentor voor diverse personen. “Deze ‘vrijwilligers’ zijn aangesloten bij de Stichting Mentorschap Nederland. We zijn een groep die opereert naast de familiementoren en de beroepsmentoren.”

Om in hun nieuwe woongemeente Epe ook wat meer contacten op te doen, ging John aan de slag bij het Formulierenteam van Koppel-Swoe. “Hier heb ik vanaf 2011 diverse mensen geholpen met het invullen van formulieren. Dat kan eenmalig zijn (bijvoorbeeld een M-biljet invullen voor statushouders of de AOW-aanvraag regelen), maar het kan ook zo zijn dat je een langere tijd helpt bij het doen van de administratie wanneer iemand dit door een bepaalde gebeurtenis even niet meer ziet zitten. Deze uiteenlopende vorm van ondersteuning heb ik altijd erg leuk en waardevol gevonden.”

Herseninfarct

Heb ik gevonden. Dat betekent dus dat John het nu niet meer doet? “Nee”, zo vertelt hij verder, terwijl zijn ogen vochtig worden, “ik moest daar helaas mee stoppen. Het werd té emotioneel voor me.” De reden daarachter heeft te maken met een zeer vervelende datum in zijn leven, vertelt hij. “Het was 18 juni 2018. ’s Ochtends vroeg. Ik voelde me niet lekker en liep vanaf onze slaapkamer boven, even een verdieping hoger naar de keuken. Ik wilde een aspirientje pakken. Toen ik weer beneden  kwam, keek mijn vrouw me doordringend aan. Ze vertelde direct dat ze 112 ging bellen.”

Het bleek dat Johns partner toevallig een kaartje in haar tas had waarop enkele symptomen stonden waarmee je een eventueel herseninfarct zou kunnen herkennen. “Ze keek naar me, vinkte letterlijk een aantal van die indicaties af (‘moeilijk praten’, ‘een ooglid dat zakt’ en ‘een mondhoek die scheef naar beneden hangt’) en belde acuut de ambulance. “Ik ben zelf nog naar de ambulance gelopen. Maar toen ik daar aangekomen was, hielden mijn linkerbeen en mijn linkerarm er ineens ook mee op.” Binnen een half uur stond Johns wereld ‘ineens totaal op z’n kop’.

Het was inderdaad een herseninfarct. Sindsdien kan John slecht tegen emotionele gebeurtenissen. “Als lid van het Formulierenteam hoor je soms best wel nare verhalen. Dat kon ik maar moeilijk verwerken. Dit ging dus ten koste van mijn eigen gezondheid. Ik kon het helaas niet meer opbrengen en ben daar dus mee gestopt.”

Rolstoel

Terug naar de zomer van 2018. “Heel eerlijk? Ik kreeg al snel slecht nieuws van een arts te horen. ‘Je zit in een rolstoel. Het is een rolstoel en het blijft en rolstoel’. Volgens hem zou ik daar nooit meer uit zou komen.” Tegen dat slechte nieuws heeft John vanaf dag één fel geprotesteerd. “Dat zullen we nog wel eens zien”, zo klonk het vrij snel.

Maanden van revalidatie volgden. Eerst intern bij het gespecialiseerde behandelcentrum Klimmendaal in Apeldoorn. “Ik zei tegen mijn behandelaars, aldaar: ‘wat er ook gebeurt; ik ga hier wandelend de deur uit’. John ging de strijd aan met zijn beperkingen. Toen hij zijn teen weer kon bewegen, werd zijn doel nog concreter. Hij moest en hij zou weer gaan lopen. Na maanden van trainen, kon hij met een been in een spalk eindelijk voetje voor voetje voortschuiven. “Dat zag er misschien niet uit, maar voor mij was dit een magisch moment.”

Na ruim een half jaar mocht John vanuit huis verder revalideren. Hij kan inmiddels weer auto rijden en is sindsdien twee keer per week in de sportschool van de plaatselijke fysiopraktijk te vinden. Ook wandelt hij dagelijks een rondje. Langs de supermarkt, langs de slager, door het dorpscentrum.

Dit keer loop ik Johns rondje mee. Z’n linkerbeen zwiept een beetje, wanneer hij een stap zet. Z’n linkerhand hangt een tikje verkrampt voor zijn buik. Hij gebruikt een rollator. “Ja, het is voor velen natuurlijk wel te zien dat ik wat mankeer. Maar het gaat al zo veel beter dan dat men oorspronkelijk gedacht had. Daar ben ik enorm blij mee.”

Vanaf zijn appartement aan het Ratelplein leidt de route eerst naar de slager aan de Brinklaan. Dan gaat het via de fysiopraktijk, het Marktplein en het Loeffpark naar de Albert Heijn. Om vervolgens over de Hoofdstraat weer terug te lopen tot aan de Eper bloemist Fleur Inn groenstyling. Daar slaan we de Scheuterstraat in en lopen de laatste meters terug naar zijn huis. Het is Johns rondje. Elke dag weer.

‘Zwiepje’

Daarbij komt: de rek is er nog lang niet uit. John stort zich vol overgave op enkele nieuwe trainingsmethodes om zijn linkerarm te trainen en om dat zwiepje van zijn linkerbeen te verminderen. “Want waarom zou ik willen zwiepen? Ik wil ook graag gewoon lopen. Daar probeer ik dus naar te streven.” Die extra activiteiten kosten veel energie. Daarbij is af en toe een tegenslag. Toch zit er nog altijd vooruitgang in, ziet John. En al nam hij onlangs afscheid van het Formulierenteam, de Epenaar is nog altijd actief als mentor waarbij hij zich met hart en ziel inzet voor cliënten die niet voor zichzelf kunnen opkomen of die geen familie of anderen hebben om op terug te vallen. “Waar die drijfveer vandaan komt? Ik denk wel eens terug aan mijn opa. De oudste broer van mijn moeder had niet-aangeboren hersenletsel. Als ik terugdenk aan wat opa allemaal voor hem deed, dan vult mijn hart zich met blijdschap. Hij is een enorm voorbeeld voor me. Hij leerde me: nooit opgeven en het maximale uit het leven halen.”

 

Deze ‘Wandeling van de week’ is gelopen met John Hollander. Deze Eper pensionado werd een aantal jaren geleden getroffen door een herseninfarct. De voorspelling was dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Nu wandelt hij dagelijks langs supermarkt en slager.

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!