WISSEL – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Bertus Stijf (54) uit Epe. Bertus, die het Veluws Eethuis aan de Ericaweg 2 in Wissel bestiert, spreekt daar ook graag af. “Ik ben namelijk verweven met mijn werk. Ik leef voor de horeca.”
Die liefde voor de horeca zat er altijd al in, zo vertelt hij wanneer we de Ericaweg aflopen. Op jonge leeftijd werkte Bertus onder meer bij Hotel Restaurant de Echoput in Hoog Soeren en bij restaurant Dellenhove in Epe. “Bij de Echoput leerde ik drie belangrijke basisregels die in de horeca gelden: zorg voor een goede kop koffie, zorg voor een nette entree, zorg voor een schoon toilet. Dat ben ik nooit vergeten. Tot de dag van vandaag voldoe ik daaraan.”
Honing
Eind jaren tachtig kreeg hij de mogelijkheid om het welbekende café-restaurant Stern aan de Eper Hoofdstraat te gaan bestieren. “Ook hier leerde ik een belangrijke horecaregel die ik nog altijd naleef. Nel Dekker, de vrouw van de toenmalige eigenaar Dries, zei: ‘Doe als honing. Wees lief en zoet voor je gasten. Dan komen ze terug.’ Een gouden regel, vind ik.” De Stern was een horeca-uitdaging waar Bertus zich in 1986 met zeer veel liefde op stortte. “Maar de échte reden waarom ik uiteindelijk zo veel van dit werk ben gaan houden, is gekomen door iets dat ik een jaar later meemaakte.”
Ernstig ongeluk
Het is 7 februari 1987. ’s Avonds laat. Bertus rijdt over de Heerderweg. Hij is op weg naar Heerde. Hij is sinds kort uitbater van café-restaurant De Stern in Epe. Het gaat geweldig, het loopt als een tierelier. Maar ter hoogte van de Adelaarsweg en de Badweg slaat het persoonlijke noodlot toe. Een auto komt uit de Adelaarsweg geschoten en rijdt vol in de zijflank van Bertus’ auto. “Het ging allemaal razendsnel. Het werd meteen zwart bij mij. Ik kreeg later te horen dat het echt een ernstig ongeluk was. Maar ik weet er verder niets meer van.” Maurice Kramer uit Epe vindt hem en slaat direct alarm. De ambulance is snel ter plaatse en Bertus ligt wekenlang in het ziekenhuis. Als hij ontslagen wordt, gaat hij meteen weer aan het werk. Al gauw blijkt dat hij heel veel pijn in de rug heeft. “Ik kon niet gewoon lopen. Ik liep moeilijk, ik waggelde als een eend.” Hij moest in de jaren daarna drie keer achter elkaar geopereerd worden. “Dat kon niet in één keer. Het risico op blijvende verlamming was erg groot.”
De jaren daarna wordt een aantal schijven van zijn verbrijzelde ruggenwervel vervangen door een plastic alternatief. Na het intensieve revalidatietraject pakte Bertus z’n werk op maar ik wilde ook meer. “Ik ging hardlopen. Nog één keer wilde ik laten zien waartoe mijn nieuwe lichaam sportief in staat was.” Naast de lange horecadagen trainde hij voor een halve marathon. “Toen ik die gelopen had, was ik direct ook wel klaar met hardlopen. Ik hou het tegenwoordig liever bij wandelen. Daar geniet ik enorm van. Als ik daar tijd voor heb, hè. Want hier moet ik eerlijk gezegd wel tijd voor maken.”
De Stern nam hij eind jaren negentig over. Hij werd de eigenaar. In 2005 verruilde hij die plek voor het Veluws Eethuis in Wissel. Naast de, nog steeds zeer populaire, midgetgolfbaan zat daar eerst een pannenkoekenrestaurant. Al na een paar maanden maakte Bertus daar een eetgelegenheid van waarbij er kooktechnisch gezien veel veranderd is. “Mijn visie? Werken met verse lokale producten. Enkel biologisch en onbespoten. Vooral veel verschillende groentes. Zoutloos koken, de smaak verkrijg je bij mij door de verschillende kruiden. En centraal in dit alles: ik werk nog altijd met de spreekwoordelijke honing. Ik ben er voor de gasten. Ik noem de bezoekers van het Veluws Eethuisje ook geen klanten. Ik noem ze gasten.”
Sinds het ongeluk is er ook geestelijk iets in zijn aanpak veranderd. “Ik heb, mede door deze gebeurtenis van bijna 35 jaar geleden, geleerd dat er meer is dan alleen geld verdienen. Ik werk niet om geld. Daar heb ik nooit iets mee gehad. Als ik me financieel kan redden, dan is dat voldoende. Ik werk puur voor het contact met andere mensen, voor het contact met andere culturen.” Dienstbaar is zijn middle name, zo is de conclusie. Zijn grote voorbeeld qua liefde voor het vak komt overigens niet uit de horeca, vult Bertus aan. “Mijn vriend Henny Vels is dirigent en arrangeur van het Multi Muzikaal Theater Orkest uit Apeldoorn. Hij laat tijdens zijn werk een enorme passie en drive zien. Daar heb ik veel van geleerd. Zo wil ik ook graag werken.” We lopen via de Oost Ravenweg de Boerweg op. Dan gaan we via de Centrumweg weer de Molenweg op. Terug naar het Veluws Eethuis.
Bertus vertelt intussen graag nog even over de samenwerking die hij met verschillende partijen heeft om zijn verse producten vandaan te halen. “We hebben een eigen kruidentuin van honderd vierkante meter. We werken samen met diverse partijen om onze verse groente te halen. We halen vlees, vis en gevogelte uit de regio.” Deze aanpak maakt dat Bertus en zijn koks sinds een paar jaar zijn opgenomen in het selecte gezelschap van culinaire keukenmeesters genaamd Euro-Toques. “Er is een strenge ballotage geweest, maar we zijn uiteindelijk toegelaten als lid. Dit keurmerk is zeer belangrijk voor ons. Het zegt eigenlijk dat we koken zonder kunstmatige toevoegingen. Dat zet ons regionaal op de kaart.”
‘Multicultureel denken en dat lokaal toepassen’
Naast die lokale producten vergeet Bertus ook andere culturen niet. Dat klinkt tegenstrijdig, maar dat is het niet. Het gaat volgens hem over ‘multicultureel denken en dat lokaal toepassen’. Deze visie heeft Bertus altijd al gehad. Als jongetje woonde hij aan de Bosbesstraat in de Eper Enkwegbuurt. Een volksbuurt, een arme buurt eveneens. Een buurt die mede daardoor ook bruiste van de verschillende culturen. Het heeft hem gevormd in zijn denken. “We zijn ook maar toevallig in Nederland gezet. We hebben gelukkig gehad. Dat voorrecht hebben die andere culturen die hierheen verhuisd zijn niet altijd. Daarom geef ik iedereen een kans. Ik denk multicultureel.” Hoe hij dat onder meer oppakte? “We hebben de afgelopen jaren, voor corona, heel vaak thema-avonden gehad waarbij we bepaalde landen in het zonnetje zetten. Geweldig om te doen. Ik omarm andere culturen. Vind het prachtig om in andere keukens te kijken en daar iets van te leren zodat we dat in onze eigen keuken lokaal kunnen inzetten.”
Sinds 2008 is dat multiculturele aspect ook in Bertus’ privéleven verder uitgediept. Hij kwam Betty Darabnia tegen. De van oorsprong Iranese vrouw veroverde zijn hart. “Betty ondersteunt me in alles wat ik doe. Dat is alvast geweldig. Maar daarnaast verdiep ik me door de reizen die ik met haar maakte veel in verschillende culturen. De reizen door Iran waren wat dat aangaat geweldig. “Regelmatig stond ik ineens in een wildvreemde keuken te koken met de lokale bevolking. Heel inspirerend. Vandaar ook dat mijn vrouw Betty en ik die thema-avonden ooit samen begonnen zijn.”
Dutch Golf Hattem en Brasserie de Konijnenberg
Mede vanwege corona, waren die extra thema-avonden een tijd geschrapt. Bertus vertelt echter dat hij dit ‘binnenkort als alles weer helemaal open is’ zeker weer gaat oppakken. “Niet alleen in Wissel trouwens. We gaan vanaf april ook in Hattem aan de slag. Daar heb ik samen met Dennis Dijkhof van Smaakvol Vaassen de horecatak van Dutch Golf Hattem overgenomen. Wij gaan er samen voor zorgen dat deze Brasserie de Konijnenberg ook qua verse, biologische lokale gerechten weer helemaal op de kaart staat. Dat wordt een geweldige nieuwe uitdaging. Lieve gasten: wees welkom!”
De 44e editie van de ‘Wandeling van de week’ heb ik gelopen met Bertus Stijf. We wandelden door het buurtschap Wissel.
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!