EPE – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis met Willy van der Beek (61). Willy werkte jarenlang in de advocatuur. Als kind tekende ze graag. Na de middelbare school verwaterde dat en pas toen ze in de veertig was vlamde die liefde weer op. Haar veelzeggende conclusie: “Ik schilder, dus ik ben.”
We lopen vanaf haar woning aan de Kamperweg in Epe die de naam ‘De Punt’ draagt. Een veelzeggende naam van een prachtige huis. De stijlvolle rietgedekte woning van meer dan honderd jaar oud, is het startpunt en het eindpunt van onze wandeling. Dit is tevens de plek waar Willy sinds 1999 samen met haar gezin, een duidelijk levenspunt heeft geplaatst. “We wonen hier heerlijk”, begint ze te vertellen. “Het is een huis met veel geschiedenis. Daar houden we van.”
Fitbit
Zo’n historische plek, midden in het bos, is zeer inspirerend, vindt Willy. “Niet alleen vanwege de rijke geschiedenis, maar zeker ook om de omgeving. We wandelen graag. Dat doen we dagelijks. Toen ik 60 werd, heb ik voor mijn verjaardag een fitbit-swartwatch gekregen. Dat horloge fungeert als grote aanjager om te wandelen. Als ik aan het eind van de dag zie dat ik nog maar 4000 stappen heb gezet, dan gaan we toch nog even een rondje lopen. Zullen we nu naar de hei gaan?”
Vanaf De Punt, leidt Willy’s rondje naar de Vijverlaan. Die weg slaan we rechtsaf. We lopen richting de zandbult en de nabij gelegen Hertenkamp. Willy vertelt verder over de bijzondere plek waar ze nu woont, maar meldt eveneens dat ze eerder ook al zo’n mooi huis met veel geschiedenis bewoonde. Dat was aan de Eper rondweg, waar ze ook een advocatenkantoor had. Haar bedrijf groeide en groeide. Het resultaat was een aanvullend team van meerdere collega’s. De maatschap die ze samen met een andere advocaat bestierde, was succesvol. “Toch vond ik persoonlijk dat de rechtsgang niet altijd zaligmakend is. Dat frustreerde me wel eens. Daarom ben ik in 1999 ook als mediator gestart.”
Verrassende portretten van collega-advocaten
Daarnaast was er een latente liefde voor de teken- en schilderkunst. In 2002 startte ze daarom met een opleiding aan de vrije Academie in Nunspeet. Na de voltooide opleiding in Nunspeet, wilde Willy meer. “Ik heb me in 2008 aangemeld bij de Wackers Academie.” Bij deze particuliere opleiding leren studenten over figuratief tekenen, schilderen en beeldhouwen. “Het was een zeer inspirerende tijd. Ik wist door die jaren één ding zeker: ik moest hier mee verder gaan. Ik wilde blijven schilderen.” In 2011 exposeerde ze bij de rechtbank Zutphen met bijzondere portretten van collega-advocaten. “Ik vroeg hen allemaal om een uniek item mee te nemen. Dat leverde verrassende portretten op.” Er volgde veel inspiratie, er volgden vele werken, er volgden nog meer tentoonstellingen. Willy werd beeldend kunstenaar. Alhoewel: “Ik vind mezelf helemaal geen kunstenaar. Ik voel me daar ongemakkelijk bij. Dat woord is veel te pretentieus. Daarbij komt: om nu te zeggen dat ik van het schilderen kan leven: neen. Dat niet. Maar ik word er wél heel erg gelukkig van. En dat is natuurlijk veel belangrijker.”
In 2010 liet ze zich uitkopen uit de maatschap. “Een grote stap. Als je twintig jaar werkzaam bent geweest in de advocatuur dan doet dit je toch wel wat.” Toch bleek deze stap bovenal een bevrijding te zijn. “Ik kan me richten op het schilderen. Daarbij komt: ik heb de wereld van de advocatuur niet helemaal verlaten, ik ben nog altijd actief als mediator.”
In het schuurtje aan de Kamperweg begon ze haar eigen atelier. Ze noemde het Solitaire (naar het gelijknamige plaatsje in Namibië dat ze tijdens een vakantie ooit bezocht). “Solitaire is een kleine nederzetting. Het is de plek die je gebruikt om te eten of te tanken voordat je de Namib, de oudste woestijn van de wereld, inrijdt.” Deze reiservaring heeft haar naar eigen zeggen ‘bewuster gemaakt van de gedachte dat je altijd kan kiezen’. “Dat creëert vrijheid. Door mijn onderneming Solitaire te noemen, blijft die vrijheid voor mij levend.”
De Oude Ambachtsschool in Zwolle
De Epese schilderde sindsdien steeds meer in opdracht. “Ik wilde daarom nog een slag maken en was op zoek naar een eigen atelier. Toevallig liet ik die behoefte eens vallen tijdens een gesprek met een medestudent van de Wackers Academie. Hij had een atelier in een bedrijfsverzamelgebouw in Zwolle. Daar was net een ruimte vrij gekomen. Ik ben er eens gaan kijken en het voelde meteen goed.” Dit culturele broeinest heet DOAS (De Oude Ambachtsschool). Zo’n 25 uiteenlopende atelierhouders inspireren elkaar. Inmiddels huurt Willy daar een jaar of tien en bekleedt ze ook een bestuursfunctie voor de bijbehorende stichting.
We steken de Dellenweg over en komen na een paar honderd meter uit op de hei. Het is een plek waar Willy vaak komt. Om er te wandelen, maar ook om er te schilderen.” Tijdens het zoeken naar een mooi stuk natuur, het opzetten van haar ezel en het vinden van de inspiratie, ging er ook vaak wat mis. “Daar wilde ik wat mee. Ik wilde eerlijk zijn over de dingen die me overkwamen. Ik wilde die onderwerpen delen met anderen. Dat ging altijd met een kwinkslag gepaard, want je moet jezelf vooral niet te serieus nemen. Ik begon dus met het schrijven van een nieuwsbrief.” Die stukken op haar website koppelde ze aan de nodige kunsthistorische feiten. Steeds meer mensen gingen Willy’s ‘brieven’ lezen. Andere kunstschilders, maar ook een grote groep kunstliefhebbers.
‘De schilder schrijft’
“Onlangs vertelde één van de lezers dat ik bijna op de honderd brieven zat. Of dat geen moment was om de brieven eens te bundelen.” Goh, dat zou best wel eens boek op kunnen leveren, concludeerde ze zelf. “Ik ben de brieven gaan herlezen en heb een aantal onderwerpen uitgediept. Het boek ligt inmiddels bij de drukker.” Over een paar weken komt ‘De schilder schrijft’ officieel uit. “Een zeer spannend moment. Het boek zorgt voor iets dat ik altijd heel erg wilde bereiken in mijn werk en in mijn schilderkunst: verbinding leggen met anderen. Zorgen dat je samen met anderen in gesprek blijft over kunst. Dát zorgt voor inspiratie.”
Een Romeins keizer zei ooit: ‘Het leven van een mens is wat zijn gedachten er van maken’. Dit is exact hoe Willy er in staat. Vandaar haar boek; ze zette haar gedachten over dit onderwerp op papier. Herman Tjepkema en Sam Drukker, twee kunstenaars die ze heel erg waardeert, hebben hierover een prachtige reactie op de achterzijde van haar boek geschreven. “Herman, die ook les geeft aan de kunstacademie, gaat mijn boek zelfs aanbevelen aan zijn studenten. Ontzettend eervol.”
Het rondje over de hei leidt via het Pluizenmeertje terug naar de Dellenweg, terug naar de Vijverlaan, terug naar de Kamperweg. Terug naar het beginpunt. De woning met de naam ‘De Punt’ die eveneens het eindpunt is van onze inspirerende kunstzinnige wandeling. Willy tot slot: “Er worden 500 exemplaren gedrukt. Ik weet dat ik er niet rijk van word. Dat hoeft ook niet. Dat is niet de insteek. Ik wil enkel vertellen waar ik zoal tegenaan loop. Ik schrijf over onderwerpen als perfectionisme en het omgaan met kritiek. Er staan hier en daar foto’s in van mijn schilderijen die de onderwerpen versterken. Ook gebruik ik passende citaten van kunstenaars, filosofen en wetenschappers.” Het eindresultaat komt recht uit haar hart, zou je kunnen zeggen. Zoals de Amerikaanse schilder Gary Holland ooit treffend verwoordde: ‘It is not our art, but our heart that’s on display’. Punt.
De 52e editie van de ‘Wandeling van de week’ heb ik gelopen met mediator en kunstschilder Willy van der Beek.
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!