WEIL AM RHEIN (DE)/RIEHEN (CH) – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De wandeling van afgelopen week was om meerdere redenen uniek te noemen. Niet alleen vanwege de route die zelfs door twee landen slingerde. Maar bovenal was het een ware ’trip down memory lane’, een tocht der herinneringen. Een wandeling door een omgeving die weliswaar niet het echte thuis is van de twee wandelaars, maar voor hen beiden wel zo voelt. Deze wandeling door het uiterste puntje van Zuid-Duitsland, liep Dennis samen met zijn vader: Gert.
Een paar dagen één op één met je vader. Even weg mogen en even niets hoeven. Het zijn met recht fijne, waardevolle uren te noemen, vind ik. Helemaal wanneer die tijd gespendeerd wordt op de plek waar jaren geleden talloze zomervakanties doorgebracht zijn: in het Zwarte Woud, het grootste bosgebied in Duitsland. Daar in dat uiterste, zuidelijke puntje van het land van onze oosterburen ontstonden voor mij ooit talloze, geweldige herinneringen. Ik ging meerdere malen terug. Met vrouw en kind, en een paar jaren geleden na lange tijd ook weer eens met mijn vader.
Vorige week stond eenzelfde trip op de rol. “En als we daar toch zijn, dan kunnen we ook wel samen wandelen voor jouw rubriek”, kondigde Dekker senior een paar weken geleden al ambitieus aan. Zozo, dan moesten we qua gesprekken dus nóg meer de diepte in. Ik was benieuwd en nieuwsgierig geworden.
Tobias Rehberger: 24 Stops
Ter plaatse zocht ik een prachtige wandeling uit die ik ooit al eens met vrouw en kind liep: 24 Stops. Een wandeling langs kunstwerken van de Duitser Tobias Rehberger. De route loopt vanaf Weil Am Rhein (Duitsland) naar Riehen (Zwitserland )en leidt uiteindelijk met een mooie gracieuze bocht weer terug naar Weil Am Rhein. Ongeveer tien kilometer in totaal. “Och, dat moet te doen zijn”, aldus mijn vader. Gert is dan weliswaar net 75 geworden, met zijn conditie is niets mis. De combinatie wandelen en afstanden, daar wordt hij niet warm of koud van. Jarenlang ondernam mijn vader een wekelijkse wandeltocht met zijn neef, jarenlang stonden voor hen de Apeldoornse Vierdaagse en de Airborne Wandeltocht op het programma. “Dit is misschien een goede aanzet om dat wandelen weer eens wat frequenter op te pakken. Wekelijks weer even de wandelschoenen aantrekken voor zo’n rondje, dat zie ik wel zitten.”
Even terug naar de plek van deze wandeling. De plek van ons verblijf. Hier op een steenworp afstand van de grens met Zwitserland. De kronkelige, bochtige wegen zijn ons bekend. De vele dorpjes zijn diverse malen gepasseerd. Diverse steden in de regio werden vaak met een bezoekje vereerd. Maar waarom dan toch weer naar datzelfde gebied, zul je je afvragen? Is dat dan niet eentonig? Word je dat nooit zat? Nee, juist niet. We gaan er bewust naartoe.
Gemütlichkeit
Het is niet voor niets zo dat ik dit gebied zonder schroom als mijn tweede thuis betitel. Waarom dat is? Het is de natuur, het zijn de immer indrukwekkende wandelingen door de prachtige bossen, het is ‘t klimaat, het eten en het drinken. De gemütlichkeit, kortom. Maar het is zeker ook die ene familie die in de jaren van mijn jeugd een drietal vakantiewoningen bestierde. Wij kwamen daar jaren achtereen steeds terug. Er ontstond een warme vriendschap tussen het echtpaar en mijn ouders. Liever gezegd: tussen de beide families. Toen was ik tiener en mijn vader veertiger. Nu ben ik veertiger en is hij 75.
Inmiddels heeft de eerder genoemde Duitse familie allang geen Ferienwohnungen meer, maar we overnachten daar nog altijd dichtbij in de buurt. Als gezegd; vanwege de prachtige omgeving, maar uiteraard ook om hen te bezoeken. Dat hebben we ook dit keer weer gedaan. Bij dat samenzijn worden vele waardevolle herinneringen opgehaald. Onder meer aan mijn eigen moeder die al 26 jaar niet meer onder ons is. Elke keer dat we elkaar zien, wordt het afscheid lastiger. We worden ouder en de vergankelijkheid van het leven dus groter.
Stichting Beheer Sporthal PWA
Terug naar de wandeling. Terug naar dit één-op-één gesprek met mijn vader. In Weil am Rhein staan onder meer het Vitra Haus en het Vitra Museum. Dat is de plek waar wij beginnen met onze wandeling. Via de Charles-Eames-Straße 2 en de Römerstraße lopen we in straf tempo de Tüllinger Berg op.
Mijn eerste vraag is logisch, deze rubriek is er tenslotte niet voor niets. “Zo, pa, wát wil je eigenlijk vertellen?” Hij trekt een denkrimpel op z’n voorhoofd, maar komt direct met een treffend antwoord, wat mij eerlijk gezegd totaal niet bekend was. “Nou, ik ga na jaren stoppen met mijn vrijwilligerswerk voor de sporthal in Epe.”
Het dorp Epe heeft al tientallen jaren een stichtingsbestuur dat zorgt voor de exploitatie van de PWA-hal. Dit bestuur bestaat uit een aantal personen, waar mijn vader er één van is. Hij regelde de planning en de sponsoring van deze sporthal. De zogeheten Stichting Beheer Sporthal PWA is opgericht aan het eind van de jaren ’60, vertelt Gert verder. Toen werd de PWA sporthal in Epe in gebruik genomen. Het zittende bestuur gaf begin van de jaren ‘90 te kennen te willen aftreden. Het aantredende bestuur werd toen gevormd door afgevaardigden van Volleybalvereniging Ormi en Badmintonclub BC’70. “Sinds de jaren negentig maak ik deel uit van het bestuur. Ik was lid van Ormi en had toen ook een bestuursfunctie bij deze volleybalvereniging. Zo ben ik ooit bij deze stichting gekomen. Ik moet toevoegen dat ik er indertijd ook wel een aantal jaren tussenuit ben geweest. Dat was toen je moeder ziek werd en uiteindelijk overleed. Ik wilde al mijn vrije tijd aan haar besteden, natuurlijk. Toen ik in 2004 met pensioen ging, ben ik weer gevraagd om zitting te nemen in het bestuur. Ik heb niet getwijfeld.”
De sporthal is in 2009 door brand verwoest. Op 15 september 2011 werd de nieuwgebouwde PWA-hal in Epe weer opgeleverd. Ook dat traject maakte Gert mee. In totaal zit hij dus zo’n 23 jaar bij deze stichting. “Het was al met al een zeer interessante tijd, maar het is mooi geweest. Ik ben 75. Ik was eerder ook al met mijn vrijwilligerswerk op andere plekken gestopt. Dit was de laatste taak. Nu mag iemand het stokje overnemen.”
Gutedel en Müller-Thurgau
Na een stijl klimmetje lopen we ineens tussen de wijnvelden. We vertellen elkaar over de voorliefde voor de lokale druivenrassen Gutedel en Müller-Thurgau. We genieten van de prachtige strakke rankenrijen, van het uitzicht, van de omgeving. De Verner Pantonweg, de Domhofstraße, de Riehenerstraße. Stukje bij beetje, zoeken we letterlijk de grens op. Want via de Hauptstraße van Weil am Rhein, passeren we het Zollamt Weil-Ost. De man in uniform groet ons vriendelijk.
Intussen vertelt Gert vol passie verder over de unieke constructie van het stichtingsbestuur waaraan hij veel van zijn vrije tijd gewijd heeft. “Wij zijn een groep vrijwilligers die de exploitatie van deze sporthal regelen. Dat is best uniek in Nederland. Normaal gesproken doen gemeentes dat zelf. Natuurlijk, de gemeente Epe ondersteunt ons financieel, maar verder is het ’t stichtingsbestuur die alle zaken regelt. Het sportcafé, de schoonmaak en het dagelijks beheer wordt gedaan door Ron Heersink, maar de rest komt volledig op het bordje van de stichting.”
Nieuwe voorzitter
Tja. En nu stopt het dus. Een aderlating zou je kunnen zeggen, want Gert beschikt ontegenzeglijk over een enorme brok ervaring. Daarbij is hij niet de enige die er mee ophoudt. “De stichting bestaat uit vijf personen. Voorzitter Han Langereis kondigde samen met mij aan om te stoppen. We hebben de afgelopen periode dus druk gezocht naar opvolgers voor deze twee functies.”
Een nieuwe voorzitter (Peter Veldhuizen uit Vaassen, red.) is inmiddels gekozen, maar de functie van mijn vader is nog niet ingevuld. “Wellicht dat jouw stukje daar iets kan betekenen. Ik heb namelijk al best veel gesprekken gehad met potentiële opvolgers, maar die zoektocht blijkt toch moeilijker dan gedacht.”
In het Zwitserse dorpje Riehen drinken we een espresso in het café van het Beyeler Museum. We bezoeken de beeldentuin en lopen vervolgens het centrum uit. De velden in, richting het water dat de Wiese heet en in deze gemeente pal langs de landsgrens stroomt. We lopen de brug over, we stappen de witgeschilderde grenslijn over en klimmen de berg op. Via een flauwe bocht gaat het terug richting het Vitra Museum.
Het moet gezegd: deze wandeling blijkt om meerdere facetten bijzonder. Dit zijn de plekken die we allebei zo goed kennen. Dit zijn de plekken waar we allebei van houden en graag komen. Maar daarbij brengt de wandeling ons weer even dichter bij elkaar. Dat komt door het delen van de talloze herinneringen van vroeger. Maar dat komt ook omdat Gert Dekker serieus over de nieuwswaarde van dit gesprek heeft nagedacht. “Je zet er toch nog wel even in dat mensen zich bij mij kunnen melden voor die functie in het stichtingsbestuur?” Mijn vader is 75 jaar, het vele vrijwilligerswerk dat hij deed, bouwt hij af. Maar niet voordat hij een opvolger heeft natuurlijk. “Ik kan dit werk niet uit mijn handen laten vallen. Ik streef naar een feilloze overdracht.”
De 36e editie van de ‘Wandeling van de week’ is om meerdere redenen bijzonder. Zo wandel ik dit keer met mijn eigen vader, Gert Dekker. Daarbij loopt de route eens niet in de gemeente Epe, maar zelfs door twee andere landen: Duitsland en Zwitserland.
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!