Wissel – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Geen passies, visies of dromen dit keer. Maar wél een inspirerende wandeling met twee vrienden. De afgelopen week ging Dennis op pad met Fritz Molenaar uit Wissel. Hij wandelt wekelijks samen met Luut van Omme. Dat doet het duo nu zo’n drie jaar. De reden is met recht bijzonder te noemen. “Wij gaan wekelijks samen op avontuur.”
Het startpunt is de parkeerplaats voor hotel-restaurant De Witte Berken. Zowel Luut als Fritz wonen daar dichtbij. Als ik mijn auto parkeer komen ze er al aangelopen. De mannen stellen zich aan me voor. Ook teckel Sien is mee. De 6-jarige hond van Fritz en zijn vrouw Else trekt fel aan het lijntje en leidt ons de weg. We wandelen de Oost Ravenweg af, richting de Rauwenhoffweg die daar dwars op staat. Fritz vertelt gepassioneerd over de omgeving. Luut en ik lopen mee en luisteren gedwee naar de interessante informatie. Aan alles is te merken dat Fritz vroeger leraar geweest. De boeiende verteller heeft het over de waterstand in de Vlasbeek, hij heeft het over de landerijen, de struiken en de planten. Toch verslapt de aandacht van Luut soms. Dan ligt er een tak op de weg, die snel even hard weggetrapt moet worden. Of ziet hij een auto. “Oh-ooooh, daar komt hij aan!” Of passeert er een meisje met een andere hond. “Kijk! Die is lief! Zie eens! Schitterend!” Of hoort hij een vrachtwagen. “Nou nou! Die maakt lawaai. Ik vind dat wel mooi. Ze hebben soms meer, eeehm…. Dan zijn ze langer.”
‘Gekooide tijger’
Luut heeft Alzheimer. Fritz vertelt dat zijn vriend er dagelijks even tussenuit moet. “Hij kan niet de hele dag thuis zitten. Vergelijk hem met een gekooide tijger. Hij is dan vaak onrustig.” Vandaar dat Luut vier dagen per week naar de dagbesteding gaat. En daarnaast zijn er deze wekelijkse wandelingen, natuurlijk. “Die zijn overigens niet alleen goed voor Luut, maar ook voor mij. Ik ben de afgelopen jaren meerdere keren gedotterd. Ik moet dus in beweging blijven. Daarbij is dit gewoon erg gezellig. Toch Luut?” Die reageert twijfelend: “Nou, gezellig… Ik weet het niet.” Ik vraag of Luut het leuk vindt om te wandelen. Hij lacht: “Ja hoor! Zeker.” Fritz legt uit dat de diagnose Alzheimer zo’n drie jaar geleden gesteld is. “Op zich gaat het nog best heel goed. Luut is alleen wel eens wat vergeetachtig.” Luut kijkt op: “Ik? Neuh, hoor. Niet vaak.”
Vlak na de Vlasbeek, duiken we een bospad in. Fritz waarschuwt: “Denk je aan de wortels, Luut? Die zijn een beetje glad vanwege de regen. En haal je handen maar even uit je zakken. Stel je voor dat je valt, dan kun je jezelf niet goed opvangen.” Luut reageert: “Nee, dat hoeft niet.” Vervolgens haalt hij de handen toch uit z’n zakken en blijft ineens stil staan. “Eén, twee, drie. Ik tel er zes!” De Friese paarden pal naast hem, grazen onverstoorbaar verder in de wei.
‘Symbioseboom’
We passeren de Charles Hoeve die ligt op dit Landgoed West-Raven. Niet lang daarna houden we halt bij de Vlasbeek. Fritz vraagt: “We moeten even naar het waterpeil kijken, Luut.” Die reageert enthousiast: “Oh ja! Dat is een goed idee.” We lopen over een dik bladerdek naar de beek. Gedrieën kijken we naar beneden. “Prima in orde”, vindt Luut.
Teckel Sien trekt aan de lijn. Ze wil het bospad weer op. “We gaan naar de ‘symbioseboom’, Luut. Weet je nog?” Luut kijkt Fritz vragend aan. “Oké, dat gaan we doen.” Tegen mij: “Hij heeft altijd goeie ideeën, hoor.” De symbioseboom van Fritz en Luut blijkt dichtbij de biologische Boerderij Buitengewoon te staan. Feitelijk zijn het een beuk en een eik die tientallen jaren geleden pal naast elkaar begonnen te groeien en nu wonderlijk in elkaar verstrengeld zijn. Fritz: “Kijk Luut. Dat ben jij met je vrouw Siep. Jullie zijn ook al ruim 50 jaar innig verstrengeld met elkaar. Jij bent die robuuste eik en zij is die mooie gladde beuk.” Luut reageert: “Oh ja, maar ik wil graag die beuk zijn.” Fritz lacht. “Natuurlijk mag dat. Jij bent de beuk, da’s geen probleem.”
Niet lang na deze prachtige boom, worden we vergezeld door enkele nieuwsgierige koeien in het weiland naast ons. De hond blaft, Luut geniet. “Moet je toch eens kijken! Prachtig, hè? Ze komen heel hard naar ons toe!” Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk.
‘Huppakee!’
Via een mooie route door het bos, komen we uit bij een vijver. Luut: “Wij zijn hier wel eens eerder geweest. Toen zat er wel meer water in. Mooi hier, hè?” Naast de waterpartij staat een beeld. “Die zijn er vooral voor vrouwen”, weet Luut. Hij loopt er stoïcijns langs, speurt voor zich uit en raapt de zoveelste tak op die voor zijn voeten komt. “Huppakee! Weg!”
We komen uit bij de Koeweg. Die lopen we af richting ons beginpunt. Het is nog een hele uitdaging om de talloze plassen op het zompige zandpad te mijden. Luut zucht als we bijna bij de Witte Berken zijn. “Nu vind ik het wel mooi goed geweest.” Een man komt ons tegemoet lopen. “Kijk die man. Hij wandelt wel erg langzaam. Wij niet. Vind ik.” Een paar honderd meter verder stoppen we. Voor een prachtige houten woning staat een auto. ‘t Blijkt het voertuig van Fritz te zijn. Hij pakt z’n sleutels, opent het portier en zet Sien op de achterbank. Ik vraag aan Luut: “Waar zijn we hier eigenlijk?” Hij kijkt naar zijn huis. Na een lange stilte: “Nou… dit is eeehm… waar ik woon. Toch?” Fritz knikt. “Tot volgende week, Luut. Dan gaan we weer met Sien weer wandelen. Is dat goed?” Luuts ogen hebben een veelzeggende twinkel. Alsof hij weet dat zijn wandelingen altijd zullen zorgen voor totaal nieuwe avonturen: “Ja, dat is goed.”
(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 2 juni 2021)
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!