Auteur: admin

‘Wandeling van de week’ 43: Willem Veldkamp

WISSEL – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Willem Veldkamp uit Epe. Hij is meerdere keren per week in het Eper buurtschap Wissel te vinden. Om te wandelen, een rondje te rennen, te zien, te ervaren. Om de omgeving tot zich te nemen, te mijmeren, te herdenken. Willem gaat dan ‘terug naar zijn geboortegrond’. Deze plek hoort kortom bij Willems leven. Ik loop met hem mee en leer over Wissel en Tongeren.

Er zijn mensen in je leven waarmee je altijd in dialoog bent als je ze tegenkomt. Waarbij de ene anekdote buitelt over de andere, waarbij onderwerpen en insteken verrassend en inspirerend zijn en daardoor dus ook steeds weer uitlokken om het gesprek verder te gaan door weer een nieuw onderwerp te beginnen.

Voor mij is Willem Veldkamp uit Epe zo’n persoon. Al zolang ik hem ken, zijn er gedeelde interesses, zoals muziek maken, muziek luisteren en kunst. Omdat we allebei al heel ons leven in deze gemeente wonen, spelen er vaak toevalligheden waardoor we elkaar zien/tegenkomen/opzoeken (zet een cirkel om het werkwoord van uw keuze, drie rondjes plaatsen mag ook, red.). Al zolang ik hem ken, zijn onze ontmoetingen dus steevast zeer waardevol, vind ik. Toch dacht ik er pas onlangs aan om met hem te wandelen. Dat komt zo…

Willem is ook fotograaf. Hij moest onlangs een keer fotograferen en vroeg of hij mijn flitser mocht lenen. Toen hij die bij me kwam ophalen, bood ik hem ook een objectief ter leen aan. Die lens beviel hem zo goed, dat hij me onlangs een bericht stuurde. Willem had ook zo’n lens gekocht. Het idee was geboren om er een keer samen op uit te gaan om te fotograferen. Hij stelde voor om naar Wissel te gaan: zijn geboortegrond. En zo geschiedde.

‘Wenn ich einmal soll scheiden’

Terug naar de wandeling dus. We hebben afgesproken bij Willems woning aan de Zwartelandstraat. Doorgaans begint de wandeling trouwens meteen. Maar in dit geval heeft Willem een bijzondere verrassing in petto. Ik krijg een privéconcert. Vanachter zijn witte vleugel speelt hij een unieke compositie waarbij een eigen geschreven arrangement zeer stijlvol verweven wordt met een compositie van Bach: ‘Wenn ich einmal soll scheiden’.

De Epenaar speelde dit veelzeggende stuk een paar maanden geleden voor het eerst, legt hij uit. Het Eper zangkoor Exspecto (waarvan hij de eerste dirigent was, red.) vroeg of hij tijdens de kerkdienst, waarin de overleden muziekdocent/dirigent Wolfried Kaper herdacht werd, iets wilde spelen. Wolfried was de afgelopen dertig jaar dirigent van Exspecto. Willem koos ervoor om bovengenoemde unieke compositie tijdens die kerkdienst te spelen.

Wolfried, zijn naam is genoemd. Toen ik van zijn overlijden hoorde, schreef ik een stuk op Facebook. Net als Willem en vele anderen, was ik geraakt door zijn plotse overlijden. Willem reageerde op het stuk en stuurde me een foto die hij van Wolfried gemaakt had, toen hij hem bezocht had in zijn woonplaats Lathen in Duitsland. Die foto is geplaatst bij het in memoriam-artikel dat geplaatst is in Nieuwsblad Schaapskooi.  “Dus ik hoop dat je hier naar wil luisteren voordat we gaan wandelen.”

Zijn handen beroerden de toetsen, de vleugel klinkt vol en ferm. Willem wiegt ietwat heen en weer terwijl hij speelt. De pianokruk kraakt. Het eigen geschreven deel begint klein en kwetsbaar, maar krijgt plotsklaps ook een heerlijke ‘bluesy touch’. Als hij klaar is met spelen, zijn we even stil. Ik vraag of het stuk een titel heeft. “Nee, eigenlijk nog niet. Ja, ‘Voor Wolfried’ misschien…”

Wolfried liet in Lathen talloze mooie  en bijzondere plekjes aan Willem zien. “Het was de bedoeling dat ik datzelfde voor hem zou doen. Ik zou hem dan graag mee willen nemen naar de Grote Kerk, waar ik voor hem zou spelen op het schitterende orgel. Bovendien wilde ik hem meenemen naar mijn geboortegrond. Ik wilde hem de plekken laten zien waar ik ooit speelde. Ik wilde iets vertellen over de beken in het buurtschap. Dat lukt nu helaas niet meer. Ik zou nu graag met jou naar Wissel/Tongeren willen gaan.”

Fietsenmaker in Wissel

We nemen zijn auto en rijden eerst een rondje kriskras door Wissel. Hij toont me diverse locaties waar beken lopen en waar water staat en stroomt. Willem heeft ‘wel iets’ met water. “Het trekt me aan. Helemaal als het over water op mijn geboortegrond gaat. Wist je dat het woord Epe afstamt van een vroeg-Germaans woord ‘apa’? Dat betekent waterloop. Ik maakte als soort van muzikaal eerbetoon ooit eens een compositorische improvisatie genaamd ‘Epe, water, etc..’ waarbij geluiden van water gecombineerd zijn met muziek.”

Via de Burgweg (‘kijk daar eens hoe hoog ‘t land ligt, hier stroomde ooit de Paalbeek naar een molen’) nemen we de Paalbeekweg, de Blekersweg en de Korte Blekersweg om op de Wisselseweg uit te komen. “Dat is mijn ouderlijk huis.” Hij wijst naar rechts. Het is de woning waar eerder een fietsenmaker gevestigd was. “Wel logisch”, vertelt Willem. “Mijn vader Jan Veldkamp was daar voor Hennie Woutersen fietsenmaker. Hij liet op die plek het huis bouwen waarin ik geboren ben.”

We rijden verder en parkeren de auto aan het Van Manenspad. We duiken de bossen in. “Hier ben ik zeker drie keer per week te vinden. Hier ren ik mijn rondjes. Hier voel ik me fijn.” Willem woont weliswaar al jaren in Epe, toch ‘woont hij’ ook nog altijd in Wissel, zo blijkt als hij over het buurtschap begint te praten.

‘De Duik’

Hij wijst me plekken aan waar het langst ijs blijft liggen wanneer het vriest. Daarnaast wijst hij me verschillende plekken aan die ver verscholen liggen in het bos. “Daar hebben in de Tweede Wereldoorlog mensen ondergedoken gezeten. Het huis is vanaf geen enkele plek te zien. Het ligt echt midden in het bos.” Ook toont hij me een betonnen paaltje met stukje roestig prikkeldraad. “Een monumentje uit die tijd. Als je vanaf hier een paar honderd meter het bos in loopt, dan vind je een hut genaamd ‘De Duik’. Ook daar hebben mensen zich in de oorlog ooit verscholen.” De oorlog heeft altijd een enorme fascinatie voor Willem gehad. “Dat is misschien wel ooit begonnen doordat mijn opa (Hendrik Liefers, red.) in een verzetsgroep zat die verraden werd. Uiteindelijk overleed hij in 1945 in een strafkamp. Ik heb dus alleen maar verhalen over hem gehoord via mijn oma.”

‘Zoo Menschonteerend’

Die gesprekken zorgden er voor dat zijn interesse meer en meer aangewakkerd werd. Voor zijn studie Geschiedenis schreef hij eerst een afstudeerscriptie over het verzet in Epe. In 1995 verscheen het gelijknamige boek ‘Verzet in Epe’. Vorig jaar was daar nog een boek: ‘Zoo Menschonteerend’). Bij beide boeken deed Willem enorm gedegen brononderzoek. Zo baseerde hij zich op informatie uit het Streekarchief, maar gebruikte hij ook diverse dagboeken om alle informatie uit die tijd zo nauwgezet mogelijk vast te leggen. “Het uitkomen van die boeken is op zich al erg bijzonder. Maar daarbij levert het ook prachtige onverwachtse gesprekken en ontmoetingen op. Ik ben werkelijk dankbaar dat ik de afgelopen tientallen jaren zoveel directbetrokkenen en hun nazaten heb mogen spreken.” Ook heeft mijn gesprekspartner dikwijls contact met andere onderzoekers. Zo wandelde hij onlangs met een Amerikaanse journalist van de New York Times op deze plek. “Ze is ook bezig met een boek dat gebaseerd is op een aantal dagboeken uit de oorlog. Eén daarvan is het dagboek van Bets van Lohuizen. Dat is ook een belangrijke bron voor mijn boeken geweest.”

Stolpersteine in Epe

Zijn indrukwekkende boek ‘Zoo Menschontereerend’ geeft de Joodse Epenaren in de Tweede Wereldoorlog een gezicht. Op basis van de informatie uit dat boek werden er eerder dit jaar op vijf plekken in het dorp Epe acht Stolpersteine geplaatst. Dit ter nagedachtenis aan zes Epenaren die de Duitse vernietigingskampen niet overleefd hebben en twee Epenaren die onder druk van de Jodenvervolging zichzelf van het leven beroofd hebben. “De dag na de plaatsing van die struikelstenen en na de bijhorende prachtige ceremonie had ik een gevoel dat ik al eens vergeleken heb met het gevoel dat ik had na de geboorte van mijn kinderen. Er is weer een plek voor deze acht personen. Het doet me oprecht goed. In zekere zin zijn deze dorpsgenoten nu weer thuis.”

Na een prachtige wandeling over de Tongerense heide, komt Willems auto weer in zicht. Als altijd buitelden de onderwerpen ook dit keer weer als nieuwswaardige pareltjes over elkaar heen. Ik bedank Willem hartelijk. Hij kijkt me tevreden aan. “Dit alles had ik dus graag aan Wolfried verteld. Ik ben blij dat ik dit met jou heb kunnen delen.”

 

De 43e editie van de ‘Wandeling van de week’ is gelopen met Willem Veldkamp uit Epe. 


Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

‘Wandeling van de week’ 42: Claudine van Monsjou

VIERHOUTEN – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Claudine van Monsjou uit Vierhouten. Zij introduceerde ‘Powerwalking’ in deze regio. Inmiddels heeft ze in Vierhouten en in Epe een groep waarmee ze meerdere keren per week loopt. Tijdens een wandeling door het Vierhouter bos, vertelt ze wat dit inhoudt. En passant komen ook andere verrassende onderwerpen aan bod.

We beginnen deze wandeling aan de Hertlaan. Randje Vierhouten, pal aan de bosrand. Ik parkeer KB-67-PL (mijn Volkswagen Kever uit 1983, red.) en zie dat er ‘een vriendje’ staan te wachten. Er prijkt hier namelijk een blinkende T2 Volkswagenbus op de oprit. Claudine komt naar buiten en vertelt lachend dat ‘de hij’ uit de vorige zin geen hij is. “Ze heet Spirit. Kijk die vrolijke wimpers boven de ronde koplampen. Ze is vernoemd naar mijn bedrijf Free Spirits. Ik wilde haar inzetten wanneer ik massagetherapiesessies zou geven tijdens festivals en evenementen. Maar ja: corona, hè…”

Spirit staat weliswaar even stil, maar de gedachtes en denkwijzen van haar eigenaresse zeker niet, zo blijkt tijdens de wandeling. Een divers palet van gezondheidsonderwerpen wordt al wandelend snel en accuraat op zeer kleurrijke wijze uiteengezet.

‘Mensen blij maken’

Qua lopen zit het tempo er goed in. Het kost ons nog geen minuut of we bevinden ons midden in het bos, tussen diverse en zeer kleurrijke natuurpracht. Claudine begint te vertellen over één van haar wezenlijke levensvisies. “Ik hou me bezig met de medemens. Mensen blij maken, dat doe ik graag. Daar draait het voor mij eigenlijk om.”

Om te weten waarom Claudine doet wat ze doet, moeten we terug naar enkele belangrijke momenten uit haar tienerjaren. “Mijn moeder werd mentaal ziek en moest worden opgenomen. Daardoor gingen mijn ouders, na bijna 30 jaar gelukkig huwelijk uit elkaar. Als jongste uit een gezin van zeven kinderen, kwam ik op 14-jarige leeftijd door deze omstandigheden op mezelf te wonen.”

Dat ging met vallen en opstaan. De eerste jaren was ook het financiële gedeelte best een uitdaging, zo vertelt ze eerlijk. “Als meisje van 14 is het al lastig om zorgvuldig met geld om te gaan en soms had ik niet voldoende geld om in mijn eerste levensbehoeftes te voorzien. Proletarisch winkelen kwam dus wel eens voor.”

‘Geluk in mijn hart’

Toch gingen er voornamelijk veel dingen heel goed bij de jonge Claudine. Ze redde zich een jaar als au pair, ze rondde de studies Arbeidsmarktpolitiek & Personeelsbeleid en Bedrijfskunde af en ging aan het werk. Die goed betaalde managementfunctie was niet echt bijzonder, haar ware geluk vond ze door te reizen en een wereldreis van 18 maanden te maken. “Als ik op plekken was waar mensen woonden die het veel minder hadden dan ik, dan voelde ik hun rijkdom. Ik wilde daar wat mee en werd reisbegeleider. Ik verruilde de financiële zekerheid voor geluk. Dat voelde ik rechtstreeks in mijn hart.” Zo zeer zelfs, dat ze jaren later terug ging naar die supermarkt waar ze haar spullen niet altijd betaald had. “De eigenaar reageerde fantastisch. ‘Het feit dat je hier nu bent en eerlijk vertelt over je verleden, maakt dat je schulden hiermee vereffend zijn’, zo vond hij. Een prachtig moment in mijn leven.”

Tijdens de jarenlange carrière als reisbegeleider begon ze zich steeds meer te verdiepen in holistische geneeswijzen en natuurgeneeskunde. “Mijn vader was huisarts. Vanuit zijn studie werd de westerse reguliere geneeskunde volgens een vast protocol benaderd. Consult: klachten aanhoren, lichamelijk onderzoek en eventueel medicatie voorschrijven. Hij vertelde mij eens dat hij ook wel placebo’s voorschreef omdat medicatie ook belastend is voor de organen. Als de patiënten er van overtuigd zijn dat het hen geneest, bereikt dat bij bepaalde medicatie daadwerkelijk hetzelfde percentage genezing. Met die informatie en de kennis opgedaan tijdens mijn vele reizen, weet ik dat er voor genezing veel meer mogelijkheden zijn dan farmacie alleen.”

Zo werd ik daar ook in mijn omgeving wel eens mee geconfronteerd. Om een voorbeeld te noemen. Bij haar moeder die mentaal ziek was, werd ook kanker gediagnosticeerd met een prognose van nog maximaal 2 jaar te leven zonder ingrijpen. Toch stopte ze met haar behandelingen en door liefde en aandacht en een andere levensstijl kwam er weer kwaliteit en zingeving in haar leven. “Dat maakte mede dat ze jaren langer leefde dan wat er ooit door doctoren gediagnosticeerd was.”

Verbind buitenkant met binnenkant

Zelf kreeg Claudine de ziekte van Lyme. Haar werd geadviseerd om een langdurige antibiotica behandeling te starten. Echter zonder garantie dat de Lyme daarna weg zou blijven. “Ik was er inmiddels van overtuigd dat het zelfgenezende vermogen van het lichaam van slag was. Als ik dat weer in balans kon brengen, zou ik de Lyme verslaan.”

Ze had over de Iceman (Wim Hof) gelezen, begon met koudetraining, ademhalingsoefeningen en liep met haar partner naar Santiago de Compostella. Resultaat? Ze herstelde volledig. In die jaren daarna ging Claudine de complementaire geneeskundige studie Mesologie volgen. “Mesologie verbindt wetenschappelijk medische kennis met kennis uit de traditionele geneeswijzen. Iedere patiënt krijgt daarbij een uitgebreide intake. Je redeneert vanuit de gedachte dat elk mens uniek is. Van buiten, maar ook van binnen. Een voorbeeld: het plaatje in het biologie- of anatomieboek waarbij je de binnenkant van iemands organen ziet, geldt natuurlijk niet als standaard voor ieder lichaam. In de snijzaal zien pathologen dat organen groter of kleiner zijn en dat ze ook niet op dezelfde plek zitten. Je geeft dus een advies op maat.”

Vitale functies worden daarmee individueel in kaart gebracht waardoor een transparant systeem van kennis, wetenschap en filosofie ontstaat, zo vervolgt mijn wandelpartner. “Mesologie vormt daarmee de brug tussen regulier en complementair, tussen de westerse wereld en de oosterse wereld.” Ze interesseerde zich in traditionele voedingskunde en andere geneeswijzen en werd uiteindelijk mesoloog en leefstijl- en voedingscoach. Ook ging ze als massagetherapeut aan het werk. “Lichaam en geest zijn niet los te zien van elkaar. Ze beïnvloeden elkaar.”

Ademhaling

Sinds dit jaar volgt Claudine ook de opleiding tot Wim Hof-instructeur en ademcoach. “Je ademhaling is de dirigent van je lichaam. Door die bewust te sturen, heb je direct invloed op wat er zich afspeelt in jouw lijf en hoofd. Zo hebben we als mens veel invloed op ons fysieke en emotionele welbevinden.” Het bedrijf Free Spirits blijkt inmiddels dus te draaien om een veelzijdig pakket, met elkaar in verbinding staande, levensgenot- en gezondheidsaspecten. Naast haar succesvolle praktijk voor Mesologie, besteedt ze veel tijd aan haar andere label: The Feel Good Professional. Hier kan ze haar passie voor de Wim Hof Methode en intuïtieve massagetherapie combineren in mooie persoonlijke helende sessies. (‘dat had ik tijdens die festivals graag gedaan voor mensen die daar normaal geen tijd en/of geld voor hebben’), geeft ze ook nog voorlichting over gezonde voeding.

Powerwalking

We verruilen de zandpaden in het bos voor een geasfalteerde weg genaamd Reelaan. Claudine zwaait vrolijk naar een passant in een tractor. “Hallo buurman! Alles goed?” Dit enthousiasme en deze vriendelijkheid naar anderen toe, is sinds enkele maanden nog wat diverser ingezet. Sinds kort zijn er namelijk sportlessen in Vierhouten en in Epe toegevoegd aan het Free Spirits-portfolio. “We noemen dat ‘Powerwalking’. Dat is lopen in een stevig tempo. Een beetje zoals we nu lopen. Maar daarbij doen we tussendoor diverse spierversterkende oefeningen. Dat zorgt er voor dat je meer vet verbrandt en een strakker figuur krijgt.”

De natuur is daarbij van wezenlijk belang in Claudine’s leven. “Deze schoonheid is ongelofelijk inspirerend, het maakt je als mens nietig. Bij Powerwalking komt alles wat ik doe perfect samen. Helemaal omdat ik met de deelnemers ook bijzondere gesprekken heb over voeding en gezondheid. Met dit totaalpakket hoop ik mensen blij te maken. Daar doe ik alles voor. Ik beschouw het als een voorrecht om mijn eigen ervaringen te delen met anderen.”

De Reelaan komt uit op de Hertlaan. We worden vrolijk begroet door het vrouwelijke T2-busje, de lange wimpers aan de koplampen lijken te knipogen. Claudine: “Ik wil je erg bedanken voor je aandacht. Ik hoop dat je zo genoeg hebt voor je stukje. Ik blijf nog wel even buiten wachten. Ik wil de motor van ‘jouw KB’ graag nog even horen.” Ik draai het contactsleuteltje om, geef een dot gas, druk op de claxon en toer door de prachtige bossen terug naar Epe. Tijdens de rit focus ik nadrukkelijk op mijn ademhaling. In mijn gedachten cirkelen de divers onderwerpen van deze caleidoscopische wandeltrip rond. Ik ben mede door Claudine nog een beetje meer een vrije geest geworden.

 

De 42e editie van de ‘Wandeling van de week’ is gelopen met ‘vrije geest’ Claudine van Monsjou uit Vierhouten. 


Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

‘Wandeling van de week’ 41: John Hollander

EPE – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met John Hollander uit Epe. Laatstgenoemde wandelde eigenlijk vrijwel nooit. Sterker: hij nam liever de auto. Sinds zijn herseninfarct is dat totaal veranderd. Er is een dagelijks rondje ontstaan langs supermarkt en slagerij. Mét daarbij een enorme drive om steeds maar een stukje verder te kunnen komen.

Aan het begin van deze wandeling word ik enthousiast onthaald in de prachtige woning dat John sinds begin 2010 samen met zijn vrouw Trudy bewoont: het in het oog springende ronde torenappartement boven Bakker Bart. “We wonen hier prachtig, hebben een geweldig uitzicht over het dorpscentrum. Maar we zijn geen oorspronkelijke Epenaren. We zijn hier toevallig komen wonen. Da’s wel een mooi verhaal. We woonden in Laag-Soeren en hadden bij de verhuurder van dat huis aangegeven dat we graag wat minder tuin zouden willen. Via hen kwamen we op het spoor van dit appartement. Toen we hier eens een kijkje kwamen nemen: was het al snel duidelijk. Dit was een plek waar we samen graag oud wilden worden.”

John was na een jarenlange carrière met pensioen gegaan bij De Belastingdienst en hij ging zich storten op vrijwilligerswerk. Zo is hij al vele jaren werkzaam als vrijwillige mentor voor diverse personen. “Deze ‘vrijwilligers’ zijn aangesloten bij de Stichting Mentorschap Nederland. We zijn een groep die opereert naast de familiementoren en de beroepsmentoren.”

Om in hun nieuwe woongemeente Epe ook wat meer contacten op te doen, ging John aan de slag bij het Formulierenteam van Koppel-Swoe. “Hier heb ik vanaf 2011 diverse mensen geholpen met het invullen van formulieren. Dat kan eenmalig zijn (bijvoorbeeld een M-biljet invullen voor statushouders of de AOW-aanvraag regelen), maar het kan ook zo zijn dat je een langere tijd helpt bij het doen van de administratie wanneer iemand dit door een bepaalde gebeurtenis even niet meer ziet zitten. Deze uiteenlopende vorm van ondersteuning heb ik altijd erg leuk en waardevol gevonden.”

Herseninfarct

Heb ik gevonden. Dat betekent dus dat John het nu niet meer doet? “Nee”, zo vertelt hij verder, terwijl zijn ogen vochtig worden, “ik moest daar helaas mee stoppen. Het werd té emotioneel voor me.” De reden daarachter heeft te maken met een zeer vervelende datum in zijn leven, vertelt hij. “Het was 18 juni 2018. ’s Ochtends vroeg. Ik voelde me niet lekker en liep vanaf onze slaapkamer boven, even een verdieping hoger naar de keuken. Ik wilde een aspirientje pakken. Toen ik weer beneden  kwam, keek mijn vrouw me doordringend aan. Ze vertelde direct dat ze 112 ging bellen.”

Het bleek dat Johns partner toevallig een kaartje in haar tas had waarop enkele symptomen stonden waarmee je een eventueel herseninfarct zou kunnen herkennen. “Ze keek naar me, vinkte letterlijk een aantal van die indicaties af (‘moeilijk praten’, ‘een ooglid dat zakt’ en ‘een mondhoek die scheef naar beneden hangt’) en belde acuut de ambulance. “Ik ben zelf nog naar de ambulance gelopen. Maar toen ik daar aangekomen was, hielden mijn linkerbeen en mijn linkerarm er ineens ook mee op.” Binnen een half uur stond Johns wereld ‘ineens totaal op z’n kop’.

Het was inderdaad een herseninfarct. Sindsdien kan John slecht tegen emotionele gebeurtenissen. “Als lid van het Formulierenteam hoor je soms best wel nare verhalen. Dat kon ik maar moeilijk verwerken. Dit ging dus ten koste van mijn eigen gezondheid. Ik kon het helaas niet meer opbrengen en ben daar dus mee gestopt.”

Rolstoel

Terug naar de zomer van 2018. “Heel eerlijk? Ik kreeg al snel slecht nieuws van een arts te horen. ‘Je zit in een rolstoel. Het is een rolstoel en het blijft en rolstoel’. Volgens hem zou ik daar nooit meer uit zou komen.” Tegen dat slechte nieuws heeft John vanaf dag één fel geprotesteerd. “Dat zullen we nog wel eens zien”, zo klonk het vrij snel.

Maanden van revalidatie volgden. Eerst intern bij het gespecialiseerde behandelcentrum Klimmendaal in Apeldoorn. “Ik zei tegen mijn behandelaars, aldaar: ‘wat er ook gebeurt; ik ga hier wandelend de deur uit’. John ging de strijd aan met zijn beperkingen. Toen hij zijn teen weer kon bewegen, werd zijn doel nog concreter. Hij moest en hij zou weer gaan lopen. Na maanden van trainen, kon hij met een been in een spalk eindelijk voetje voor voetje voortschuiven. “Dat zag er misschien niet uit, maar voor mij was dit een magisch moment.”

Na ruim een half jaar mocht John vanuit huis verder revalideren. Hij kan inmiddels weer auto rijden en is sindsdien twee keer per week in de sportschool van de plaatselijke fysiopraktijk te vinden. Ook wandelt hij dagelijks een rondje. Langs de supermarkt, langs de slager, door het dorpscentrum.

Dit keer loop ik Johns rondje mee. Z’n linkerbeen zwiept een beetje, wanneer hij een stap zet. Z’n linkerhand hangt een tikje verkrampt voor zijn buik. Hij gebruikt een rollator. “Ja, het is voor velen natuurlijk wel te zien dat ik wat mankeer. Maar het gaat al zo veel beter dan dat men oorspronkelijk gedacht had. Daar ben ik enorm blij mee.”

Vanaf zijn appartement aan het Ratelplein leidt de route eerst naar de slager aan de Brinklaan. Dan gaat het via de fysiopraktijk, het Marktplein en het Loeffpark naar de Albert Heijn. Om vervolgens over de Hoofdstraat weer terug te lopen tot aan de Eper bloemist Fleur Inn groenstyling. Daar slaan we de Scheuterstraat in en lopen de laatste meters terug naar zijn huis. Het is Johns rondje. Elke dag weer.

‘Zwiepje’

Daarbij komt: de rek is er nog lang niet uit. John stort zich vol overgave op enkele nieuwe trainingsmethodes om zijn linkerarm te trainen en om dat zwiepje van zijn linkerbeen te verminderen. “Want waarom zou ik willen zwiepen? Ik wil ook graag gewoon lopen. Daar probeer ik dus naar te streven.” Die extra activiteiten kosten veel energie. Daarbij is af en toe een tegenslag. Toch zit er nog altijd vooruitgang in, ziet John. En al nam hij onlangs afscheid van het Formulierenteam, de Epenaar is nog altijd actief als mentor waarbij hij zich met hart en ziel inzet voor cliënten die niet voor zichzelf kunnen opkomen of die geen familie of anderen hebben om op terug te vallen. “Waar die drijfveer vandaan komt? Ik denk wel eens terug aan mijn opa. De oudste broer van mijn moeder had niet-aangeboren hersenletsel. Als ik terugdenk aan wat opa allemaal voor hem deed, dan vult mijn hart zich met blijdschap. Hij is een enorm voorbeeld voor me. Hij leerde me: nooit opgeven en het maximale uit het leven halen.”

 

Deze ‘Wandeling van de week’ is gelopen met John Hollander. Deze Eper pensionado werd een aantal jaren geleden getroffen door een herseninfarct. De voorspelling was dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Nu wandelt hij dagelijks langs supermarkt en slager.

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

‘Wandeling van de week’ 40 : Jan van Nieukerken

EPE – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Jan van Nieukerken uit Epe. Jan heeft in zijn leven diverse bijzondere stappen gezet. Een wandeling als deze gebruikt hij naar eigen zeggen om z’n hoofd leeg te lopen. Ik loop met hem mee.

Jan is restaurateur van piano’s en vleugels. Dat is zeer minutieus werk, waardoor hij regelmatig z’n zinnen moet verzetten. Even nergens aan denken. Dat kan na en tijdens dergelijke lastige klussen, heerlijk zijn. Vanmiddag ook weer. “Ik hou van jouw rubriek en lees de verhalen graag. Ik zou ook wel eens iets willen delen: de nauwkeurigheid van mijn werk aan de ene kant en de vrijheid van het wandelen aan de andere kant.”

We beginnen deze wandeling aan de Lange Veenteweg. Daar woont Jan sinds een paar maanden. Zijn bedrijfsruimte (Piano technisch atelier Van Nieukerken) is er ook gevestigd. Hij vertelt enthousiast over de muzikale familie waar hij uitkomt. Z’n moeder gaf jaren achtereen pianoles aan huis, z’n vader werkte als docent bij diverse conservatoria. Z’n twee oudere zussen hebben allebei ook conservatorium gedaan. “Kortom: muziek zit bij onze familie echt in de genen.”

Maar Jan bepaalt al snel dat de theoretische en de uitvoerende kant van de muziek hem niet trekt. “Ik speelde cello, had ook wel het nodige talent. Ik herinner me nog dat er tijdens mijn middelbare schooltijd al werd geconcludeerd dat ik de mogelijkheid had direct door te stromen naar het conservatorium.”

Technisch denken, problemen oplossen

Toch gaat hij daar niet mee verder. “Al dat gereis en het spelen voor mensen, daar liep ik niet echt warm voor. Sterker: ik was er zelfs een beetje bang voor: plankenkoorts. Ik wilde veel liever doen wat ik als 6-jarig jochie al eens uitsprak: ‘ik ga ooit verder in de techniek’.” Die duidelijke voorkeur openbaart zich snel daarna. Radio’s en andere elektronische apparatuur uit elkaar halen en begrijpen hoe iets werkt. Problemen en uitdagingen zelf oplossen. Met z’n handen werken. Technisch denken. Dát is waar Jans ware liefde zit.

Dan gebeurt er iets dat zijn leven op de kop zet. Zijn hele wereld staat stil. Eigenlijk jarenlang. “Mijn beste vriend overleed. Ik ben daar heel lang helemaal kapot van geweest.” Het zijn zware jaren. Toch gaat Jan niet bij de pakken neer zitten. Hij wil juist verder. Altijd maar verder. Zijn technische droom werkt louterend en brengt uitkomst. Want daarmee kan hij tóch bereiken wat hij als klein jongetje al aangegeven heeft. Hij wordt pianorestaurateur.

Tuinhuisje

De Lange Veenteweg wordt de Dijkhuizerweg. De Dijkhuizerweg wordt de Dijkhuizerzandweg. Jan wandelt verder en blijft vertellen. Ik luister geboeid. “Mijn wandeltocht richting de muziektechniek begon als volgt. Toen de vleugel van mijn vader een grote mechaniekrevisie moest krijgen, ben ik zeer geïnteresseerd geraakt in deze pianotechniek. Ik wilde daar alles over weten.” Hij gaat mee naar het bedrijf dat deze revisie uitvoert en komt daar uiteindelijk zelfs te werken. “Uiteindelijk merkte ik dat werken voor een baas voor mij niet makkelijk is. Ik stel altijd kritische vragen. Waarom wordt iets gedaan zoals het altijd gedaan wordt? Waarom kan iets niet op een andere manier opgepakt worden? Ik vond dat moeilijk. Wilde soms veel liever ‘out of the box’ denken en een, in mijn ogen, een veel beter alternatief verzinnen.”

Jan stopt bij het bedrijf. Ineens komt er ruimte in zijn hoofd om zijn daadwerkelijke droom waarheid te laten worden. Hij krijgt de mogelijkheid om voor zichzelf te beginnen. Rondom de eeuwwisseling verbouwt hij eigenhandig het tuinhuisje achter zijn ouderlijk huis in Oene. Naast een fijne plek om te wonen, komt daar zijn eerste ‘piano atelier’. “Klanten waren al snel zeer enthousiast over mijn werk.” Na enkele jaren heeft Jan dus veel meer werkruimte nodig want zijn opdrachtenportefeuille wordt met rasse schreden groter.

Politoeren

We wandelen verder door het buurtschap Dijkhuizen. Deze zandweg loopt door tot aan de Brinkgreverweg. De rand van het Eper dorpscentrum doemt op. Jan vertelt dat hij dit rondje vaker loopt. “Ik doe dat puur om mijn hoofd leeg te maken.” Helemaal wanneer ik uren in die werkplaats bezig ben. Nu ben ik bijvoorbeeld bezig met een deel van een vleugel waarbij een gedeelte hout vervangen en gerepareerd is. Dat breng ik nu weer op kleur. Laagje voor laagje. Dat is niet gewoon verven. Dit noemen ze politoeren of french polishing. Dat doe ik volgens een eigen uniek procedé. Het kost veel tijd. Maar dat vind ik niet erg. Heel eerlijk? Ik vind het juist heerlijk.”

Inkijkje in ambacht van Eper pianorestaurateur

Jans bedrijf wisselt sindsdien van plek naar plek in Epe. Inmiddels werkt hij nu een aantal maanden in de bedrijfshal aan de Lange Veenteweg. Pal achter zijn huis. Daar staan diverse piano’s en vleugels in opslag. Dit maakt dat de komende maanden goed gevuld zijn, qua opdrachten. “Wat ik anders doe dan veel anderen? Ik denk in maatwerk. Ieder instrument is anders.”

Naast een huis of een auto is de aanschaf van een vleugel of een piano de grootste investering die iemand doet. Dan moet je daar dus ook goed mee omgaan, vindt Jan. “Ik ga uit van het bestaande concept en jarenlange tradities met behoud van het karakter. Daarbij schuw ik niet om moderne materialen toe te passen. Dit draagt dan ook bij aan het behoud van oude instrumenten die als instrument inzetbaar blijven en niet verworden tot een museumstuk. Daar waar anderen soms zeggen: ‘die piano is zo moeilijk te repareren, hier begin ik niet aan’, denk ik al snel: kom maar op!”

Die aanpak maakt hem onderscheidend. Alles voor dat ene grote doel: elke keer weer een prachtig eindresultaat opleveren. Daar doet Jan ook alles voor. Zo is er een goed geoutilleerde werkplaats, zelfs een droogkamer voor klankbordreparaties aanwezig in zijn bedrijfsruimte. “Dat is ook nodig wanneer je alles letterlijk zelf in eigen hand wilt hebben.” Naast reviseren en restaureren stemt Jan ook piano’s en vleugels en geeft hij advies op het gebied van klimaatbeheersing van het instrument, zo besluit hij aan het eind van onze wandelroute. “Ik hoop dat ik met dit verhaal een inkijkje heb kunnen geven in het ambacht van pianorestaurateur. Ik vond het fijn om even samen met jou mijn hoofd leeg te lopen.”

 

 

Deze ‘Wandeling van de week’ is gelopen met Jan van Nieukerken  uit Epe. Hij is pianorestaurateur en wandelt dagelijks graag om z’n hoofd leeg te lopen. 

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

‘Wandeling van de week’ 39 : Ilona Klein Heerenbrink

TONGEREN – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Dit keer loopt Dennis samen met Ilona Klein Heerenbrink uit Epe. Ze wandelt vaak en heeft daar meerdere redenen voor.

De allerbelangrijkste reden voor die vele wandelingen, benoemt ze meteen. “We leven in een samenleving waarbij mensen vrij vaak in een sneltrein zitten die maar doordendert. Ik ook. Daarom vind ik het goed en gezond om af en toe spontaan uit te stappen op een willekeurig perron. Om volop te genieten. Om mezelf even stil te zetten.”

In coronatijd deed Ilona dus een oproep op Facebook. ‘We mogen niet veel, we moeten thuis blijven. Als duo wandelen mag echter wel. Wie gaat er met mij mee?’ Het leverde een reeks mooie wandelingen op. “De trein stil zetten. Even niets moeten of hoeven. Genieten van de natuur en leren van elkaar. Ik heb dat zeer gewaardeerd.”

En heel eerlijk? Dat stil zetten hoeft voor Ilona niet per se enkel in haar privéleven te gebeuren. Sterker: ze bouwt deze momenten ook steeds vaker zakelijk in. Met collega’s een blokje om, om het hoofd leeg te maken. Met relaties wandelen om tot diepere inzichten te komen. Ilona gebruikt het wandelen volop binnen haar functie als officemanager en loopbaancoach binnen Intraverte Reset (de organisatie in Tongeren die kinderen, (jong)volwassenen en organisaties zoals onderwijsinstellingen begeleidt en daarin een bijdrage levert aan persoonlijke groei en ontwikkeling). Ze vertelt: “Het bedrijf ligt hier zo mooi. Die omgeving moeten we ook benutten in onze werkzaamheden.”

IK aan zet!

Daarbij wandelt ze vaak met de mensen die zich aanmelden bij haar eigen bedrijf ‘IK aan zet!’. “Ik werk sinds vier jaar voor mezelf als loopbaan- en talentcoach. Ik hou mensen graag een spiegel voor. Ik daag mezelf uit om met een andere bril naar dingen kijken. Om een sparringpartner te zijn. Dat doe ik in mijn werk, maar dat doe ik ook tijdens dergelijke wandelingen. We zitten vaak binnen in het kantoor dat ik naast onze woning in Epe heb ingericht. Dat is een fijne plek, maar even wandelen met iemand die ik begeleid, dat doet ook heel erg goed. Niet alleen bij de ander, maar zeker ook bij mezelf.”

Het was dan ook hierom dat ze aan het begin van de corona-lockdown die eerder genoemde oproep plaatste. “Dat was een tijd dat trajecten over loopbaanbegeleiding of over persoonlijke groei wat minder makkelijk opgestart werden. Ik kreeg toen dus minder te doen en ben gaan kijken naar wat wél mogelijk was, wat resulteerde in mooie wandelingen met steeds verrassende gesprekken.”

Eenrichtingsverkeer

We wandelen door Tongeren vanaf de parkeerplaats aan de rand van Landgoed Tongeren.  We verruilen zandpad voor zandpad, we genieten van de herfstachtige kleuren en de herfstachtige geuren. Daarbij praten we. Ik voel direct wat Ilona bedoelt, als ze zegt dat de wandelingen haarzelf persoonlijk ook iets opgeleverd hebben. Samen wandelen en praten is geen eenrichtingsverkeer. Het zijn open gesprekken, het is reactie op reactie. “En dat is altijd waardevol.”

Het zandweggetje slingert een beetje omhoog. Ineens ligt de Tongerense heide aan onze voeten. “Wacht”, meldt Ilona plotseling. “Ik zet je even stil.” We stoppen en we kijken. Ik neem deze plek goed in me op. Ik was hier al vaker, maar het feit dat Ilona het wagonnetje van deze wandeling letterlijk even een halt toeroept, maakt dat de omgeving nog indrukwekkender is. En echt binnenkomt.

Serengeti

Secondes later wandelen we verder. Mijn hart is, mede door Ilona´s onverwachtse halte, gevuld met de impact van deze prachtige omgeving. “Kijk toch eens naar die laaghangende zon. Gecombineerd met die hoge grassen. Het lijkt Afrika wel”, concludeert Ilona. Via een slingerend wandelpaadje, komen we op een groter zandpad. De combinatie van diepe bandensporen en modder zorgt voor wegglijdende schoenzolen. Op deze drassige plek word ik aangevallen door tientallen lome muggen. Ze steken niet, ze irriteren slechts. Ilona lacht. “Tja, als je in Afrika bent, krijg je de muggen er ook bij natuurlijk.”
Als we vanaf deze Tongerense Serengeti weer op wat drogere grond stappen, krijgt onze wagon toch nog een extra halte. “Even wachten hoor. Dit is een bijzonder plekje. Hier ergens ligt een schat van het spel geocaching. Ik zoek er even naar.” Ilona vindt de trofee uiteindelijk niet. “Te goed verstopt, denk ik.”

Tussendoor poseert ze nog wel even voor de camera. Dan gaat onze zoektocht verder. We zoeken niet naar schatten of naar trofees, we zoeken naar de reden van deze wandeling. Ilona heeft er wel een antwoord op. “De natuur werkt rustgevend, waardoor je je makkelijker kunt ontspannen. In de natuur worden je zintuigen meer geprikkeld en door te wandelen komen je gedachten en gevoelens letterlijk in beweging.”

Haar eigen bedrijf en de werkzaamheden bij Intraverte, dwingen Ilona daarom ook om zelf door te groeien. “Ik pak de dingen graag serieus op. Ik sta om die reden dus ook ingeschreven in het beroepsregister van Noloc als register loopbaanprofessional. Daar kom je niet zo maar in, moet je best veel extra aspecten voor vastleggen. In mijn werk heb ik veel te maken met persoonlijke groei in de breedste zin van het woord, dan wil ik zelf ook graag blijven groeien. Zo volg ik op dit moment de module Systemisch Coachen aan de Hogeschool Windesheim. Ik wel mezelf blijven uitdagen. Maar dan wel op vlakken die ik weer bij anderen kan toepassen. Heb je trouwens nog even? We gaan daar even op dat bankje zitten. Ik heb thee meegenomen.”

Pippi

De linnen tas die tot nog toe bungelde over haar schouder, wordt tevoorschijn gehaald. Op de voorzijde van de tas prijkt de welbekende, treffende slogan van Pippi Langkous: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!’. Ilona lacht: “Dat vond ik wel een passende slogan voor mezelf. Zo sta ik het leven. Vandaar de drang om steeds bij te leren. Ik hoop die bevlogenheid ook over te brengen op anderen.”

De herfstthee wordt ingeschonken, onze blikken dwalen over de Tongerense hei. “Mooi hè? Het is toch een prachtig rijkdom om af en toe de tijd te nemen voor een goeie wandeling? En te genieten van al het moois dat zich om ons heen bevindt?” Terwijl we terug lopen naar het startpunt van de wandeling, komt Ilona met een laatste levensles. “Naast Pippi’s uitspraak heb ik er nog wel één: leer met een goed gevoel naar je eigen persoon te kijken. Geniet van de dingen die goed gaan, kijk om je heen en wees blij met jezelf.”

 

 

Deze ‘Wandeling van de week’ is gelopen met Ilona Klein Heerenbrink uit Epe.  Meerdere malen wordt onze ‘wandelwagon’ door haar eigenhandig een spontane halte toebedeeld. 

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!