Oene – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Jan Berkhoff (65) uit Oene. Jan had een week daarvoor aangekondigd om te stoppen als wethouder in Heerde. Een moeilijke stap, zo meldt hij tijdens deze wandeling. “Ik ben er de afgelopen tijd achter gekomen dat mijn mentale veerkracht verminderde. De rek was er uit. Vlak na het kerstreces merkte ik dat ik niet voldoende opgeladen was. De stress was er nog. Ik besloot met pijn in het hart dat het genoeg was.”
Ik ken de route naar zijn huis. Ik ken het huis zelf, ik ken de inrichting. Hier was ik als privépersoon al vaak. Tijdens familiebijeenkomsten, tijdens verjaardagsfeestjes. Maar als verslaggever was ik hier nooit. Natuurlijk heb ik hem de afgelopen jaren best wel eens geciteerd voor een verhaal. Als verslaggever van een regionale krant schrijf je nu eenmaal ook over de politiek. Maar een persoonlijk verhaal over de mens Jan Berkhoff? Daar waar hij uitgebreid vertelt over zijn leven? Nee, dat deed ik nooit. Je interviewt je eigen oom toch niet? Dat kwam te dichtbij. Tot vorige week woensdag. Toen was het daar ineens hoog tijd voor. Hij had afscheid genomen van zijn werkzame leven. Hij vertelt daarover, hij benoemd zijn passie voor de toekomst. En ik wilde er ineens wel graag over schrijven.
Gemeentegrens
Woensdagochtend, kwart voor 9. Ik rijd voor de zoveelste keer in mijn leven van Epe naar buurtschap Ooster Oene. Het is een prachtig gebied op de rand van de gemeenten Epe en Heerde. Sinds mijn oom en tante aan de Bremensallee in Oene wonen, herdoopten we dit gebied in onze familie gekscherend tot ‘De Bremen’.
En daar gaan wij nu wandelen: ex-wethouder naast verslaggever. Oom naast neef. We lopen van de Bremensallee richting het kanaal. Al na een paar honderd meter passeren we de gemeentegrens. “Toch wel een prachtige symbolische route”, begint Jan te vertellen. “Na 12 jaar wethouder te zijn geweest voor de gemeente Epe, had ik het voorrecht om ook voor de naastgelegen gemeente Heerde nog eens vijf jaar als wethouder aan de slag te gaan. Ik ben weliswaar geboren en getogen in Oene, maar ik heb me altijd een halve Heerdenaar gevoeld. De middelbare school De Heertganck (nu Noordgouw, red.), het uitgaan in Heerde. En later de boodschappen die er vaak gehaald worden; ik houd gewoon van Heerde. Maar ik hou ook van Oene. Het is niet voor niets dat ik hier nooit weg ben gegaan. Het is niet voor niets dat al mijn vrienden uit deze regio komen.”
Daarom vindt Jan zijn afscheid als Heerder wethouder ook verdrietig. “Niet zo zeer vanwege die dossiers, daar kan ik gemakkelijk afstand van doen. Maar wél vanwege de mensen waarmee ik werkte en ook vanwege de inwoners waarvoor ik werkte.” De stap om te stoppen blijkt niettemin onvermijdbaar. “De koek was op. Ik kon het niet meer opbrengen om vol voor deze functie te gaan. Mijn emmer was overgelopen. En erger nog: die emmer bleef overlopen. Je zou dat overspannen kunnen noemen. Bij mij restte er maar één conclusie: stoppen. Want wethouder zijn op halve kracht is geen optie.”
Opvolger
Jan heeft geen enkele twijfels over de kwaliteiten van zijn opvolger Stephan Nienhuis. “De Heerdenaar is sinds 2014 gemeenteraadslid. Dat moet wel goedkomen. Daarbij heb ik aangeboden om hem op de achtergrond bij te staan als adviseur. Ik ben er voor hem.” De Oenenaar verwacht niet dat dit veel nodig zal zijn. “Toen ik in Epe als wethouder stopte, nam Erik Visser het van me over. Hem heb ik hetzelfde aangeboden. Hij heeft me maar een paar keer iets gevraagd. Hij bleek prima zelf te weten wat er van hem verwacht werd.”
Waarom we juist dit rondje wandelen? Jan vertelt: “Dit is de route die ik sinds twee jaar wel vaker loop. Heel eerlijk gezegd? Ik ben wel meer van het fietsen. Ik doe al sinds 1978 aan wielrennen. Dat is een passie waar ik sindsdien zeker wekelijks mee bezig ben. Alleen of samen met mijn jeugdvriend Jacob: ik vind het heerlijk.” Tot hij een paar jaren geleden noodgedwongen tijdelijk niet het zadel op kon zoeken. “Na een operatie heb ik toen een tijdje niet kunnen fietsen.”
Vissen
Om toch in beweging te blijven, liep hij samen met zijn vrouw Janny, bijna dagelijks een rondje. Exact hetzelfde rondje als wat wij nu ook lopen. We kijken daarmee symbolisch terug op een mindere periode in zijn leven. “Ik heb echt moeten wennen aan wandelen. De eerste keer dat ik dit rondje liep, had ik enorme spierpijn in mijn benen, dat had ik met fietsen nooit.”
Inmiddels fietst Jan wel weer. Toch zal hij z’n wandelschoenen de komende tijd vast wel meer gaan aantrekken. “Er ligt een werkloze periode voor me. Misschien dat een dagelijkse wandeltocht wel tot een vaste waarde gaat behoren.” Al is er natuurlijk ‘altijd wat te doen als je buitenaf woont’. “Ik heb nog wat schapen, ik wil de tuin rondom het huis op orde hebben. Ik vind het mooi om af en toe op fietsvakantie te gaan. Je begrijpt: ik ben niet bang voor het zwarte gat. Ik geniet volop van mijn tijd met Janny, met onze kinderen en kleinkinderen. En desnoods zoek ik wel een invulling. Mijn andere jeugdvriend Teunis stopt dit jaar ook met werken. We appten al of we, net als vroeger, niet weer eens moesten gaan vissen. Ik sluit niet uit dat dit snel gaat gebeuren.”
Maar bovenal hoopt Jan dat zijn besluit om te stoppen er voor zorgt dat de stress in zijn hoofd verdwijnt. “Want hoe je het ook wendt of keert: stress is ongezond. Daar wil ik dus vanaf. Mijn ware passie voor de toekomst? Zo lang mogelijk genieten van m’n pensioen.”
(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 3 februari 2021)
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!