VAASSEN – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies, bijzondere dromen of andere persoonlijke ervaringen vertellen. Dit keer loopt hij een rondje met Bert Bonestroo (59) uit Vaassen. Bert brengt een bijzonder persoonlijk eerbetoon te berde. Een verhaal dat draait om zijn dierbare vrouw Ina. Om haar slopende ziekte en om haar sterfbed. Maar ook een verhaal van hoop dat draait om een aanstaande inzamelingsactie.
Er is veel te vertellen. Over de vele momenten van verdriet. Maar ook over de talloze mooie herinneringen die Bert heeft aan de vrouw die hij pas op latere leeftijd heeft leren kennen. “Ik was helemaal niet bezig met een relatie. Ik was alleen, ik had wat hobby’s en ik had mijn werk. Maar toen ik haar 2013 voor het eerst ontmoette in dat warenhuis in Zwolle, was het in een keer raak. Liefde op het eerste gezicht. Voor mij, en ook voor haar.” Niet lang daarna gingen ze op date. “Die eerste keer hebben we heel lang gepraat. Het leek wel alsof we elkaar al dertig jaar kenden.”
Op de knieën op het Kersendijkje
Vanuit Berts woning aan de Torenstraat wandelen we naar het park achter Kasteel Cannenburch. “Dat is de plek waar veel van onze gezamenlijke prachtige herinneringen liggen. We wandelden er graag, we zijn er getrouwd.” Ze hadden veel met het kasteel en met de omgeving, zo vervolgt hij. Ergens op het naastgelegen paadje (Kersendijkje, red.) vroeg hij haar om zijn vrouw te worden. Met direct zicht op de gracht en het Middeleeuwse perceel. Dat was 2016, ergens in oktober. Bert herinnert het zich nog als de dag van gisteren. “Het was koud en nat. Maar ik moest toch officieel op de knieën natuurlijk. Mijn broek zat helemaal onder de blubber. Tjonge, wat hebben we gelachen.”
Berts ogen stralen als hij zijn herinneringen ophaalt. Dit is denk ik wat men ware liefde noemt. Het echtpaar heeft in die jaren veel van elkaar genoten. “We gingen veel uit eten, we gingen vaak spontaan samen weg. We waren maatjes. Ons weekend was bijvoorbeeld heilig. Dat was letterlijk tijd voor ons samen. We hebben die jaren zo veel gedaan en zo veel genoten.”
Natuurlijk heeft het stel ook moeilijke momenten gehad. Bijvoorbeeld toen bleek dat ze botkanker had. “Het traject van die ziekte heeft ruim anderhalf jaar geduurd. Heel eerlijk? Eerst leek het uitzichtloos.” Maar na een maandenlange donkere periode, ging de zon toch weer schijnen. “Er werd er ineens geconcludeerd dat de chemotherapie z’n werk had gedaan. De kanker was bijna weg. Daar hebben we toen wel een fles champagne op gedronken.”
Op 26 mei 2017 trouwden ze. “Toen werden we echt ‘ons’. We woonden al samen. Het huis van Ina is december 2014 te koop gezet en ze trok begin 2015 bij mij in aan de Cromme Ackerstede in Vaassen.” In augustus 2016 is Ina’s huis in Kampen verkocht. “Na het overlijden van mijn vader (januari 2017) en mijn moeder (november 2019) hebben we besloten om mijn ouderlijk huis aan de Torenstraat helemaal te laten verbouwen om samen hier te gaan wonen en oud te worden. Ina heeft helaas maar drie weken in het verbouwde huis gewoond.”
In 2020 kreeg Ina namelijk ineens verlammingsverschijnselen in haar ene arm. De klacht bleef, het ziekenhuis werd bezocht. “Daar werd er eerst een verkeerde diagnose gesteld. Men dacht dat Ina de ziekte van Huntington had. Op zich niet helemaal onlogisch. Het is een ziekte die in haar familie voorkomt en erfelijk is. Toch hebben we een second opinion aangevraagd. Na een uitgebreid onderzoek stelde de arts een compleet andere diagnose: ALS.”
Spagaat
Vanaf die tijd ging het snel. Want Ina bleek een agressieve vorm van deze zenuw-/spierziekte te hebben. Spreken ging al snel minder, lopen was al gauw niet meer mogelijk. Er kwam een rolstoel, er kwam een stoellift, er kwam zorg aan huis. Bert werd mantelzorger. Maar hij deed dat met volle overtuiging. “Op een gegeven moment, Ina kon al niet meer praten, stuurde ze me een bericht waarin ze excuses maakte. Ik vroeg haar waarom. Ze zei: ‘wat ik je allemaal aan doe’. Ik heb gereageerd dat ze nooit aan me moest twijfelen. Dat ik haar altijd zou blijven helpen en steunen. Tot de dood ons scheidt, zo zeggen ze dat toch altijd? Ik heb daarover nooit getwijfeld.” Ook al was het soms moeilijk en zwaar. Ook al zag Bert het af en toe niet meer zitten. “Je hebt ineens met zo veel mensen te maken. Zo veel gesprekken, zo veel visies, zo veel meningen. Daarbij vroeg ik me vaak af of ik er wel genoeg voor haar was. Ik heb een druk eigen ict-bedrijf. Dat moest toch ook doordraaien. Je weet dan nooit zeker of je wel genoeg voor de zorg van je vrouw gekozen hebt. Die spagaat heeft me wel eens opgebroken.”
Ina is twee jaar geleden overleden. Op 19 augustus 2021. “Het ging niet meer. Haar longen hielden er mee op. Ze werkte zelf jarenlang als verzorgende individuele gezondheidszorg bij een zorginstelling. Ze wist dus maar al te goed wat haar te wachten stond.“
Twee personen met ALS
In de periode dat Ina haar diagnose kreeg, sprak Bert eens af met een bevriend ex-collega. “Hij vertelde me volkomen uit het niets, dat hij ook ALS heeft. Hij is er nog, al hebben we al wel afscheid van elkaar genomen.” Bert valt stil. Hij is zichtbaar geraakt en geroerd. Twee personen in zijn omgeving die dezelfde fatale ziekte hebben. Het heeft hem enorm aangegrepen. Nog steeds eigenlijk. Dagelijks. Maar deze twee personen hebben hem ook strijdbaar gemaakt, vertelt hij als we langs de plek lopen waar zijn bruidsfoto’s ooit gemaakt zijn. “Daarom heb ik je benaderd. Ik wil namelijk graag iets doen. Ik wil proberen om geld in te zamelen voor de Stichting ALS Nederland. Er is zo veel geld voor onderzoek nodig. Ik kan er Ina en mijn bevriend ex-collega niet meer mee redden. Maar ik voel dat ik dit moet doen.”
Amsterdam City Swim
op 3 september
Op 3 september aanstaande vindt de Amsterdam City Swim plaats. Een zwemevenement in de Amsterdamse grachten waaraan duizenden deelnemers en vrijwilligers meedoen. Hiermee wordt er geld ingezameld de stichting ALS Nederland. Tijdens de lustrumeditie van vorig jaar sprongen er ruim 2500 deelnemers het water in om geld op te halen. Uiteindelijk werd er een bedrag van 1.142.581 euro opgehaald. Bert gaat niet zelf zwemmen. Dat lukt helaas niet. “Daar is mijn conditie niet goed genoeg voor. Maar ik wil wel een actie opstarten en hoop daarmee ook mijn steentje bij te dragen. Zie hier de link naar mijn persoonlijke pagina. Kijk er eens naar, lees mijn verhaal en doneer het geld dat je kwijt kunt.” Er is nog een reden waarom Bert dit jaar iets wil doen. Die derde september is Ina’s verjaardag. “Dat triggerde me enorm. Daarom heb ik je gebeld. Dus help je mee om aandacht te genereren voor deze inzamelingsactie?”
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!