Daryll-Ann, Burgerweeshuis Deventer vrijdag 25 oktober 2024
Bob Dylan, Mitsubishi Electric Halle, Düsseldorf zondag 27 oktober 2024
Muziek. Het is een prachtig aspect van het leven. Het verbindt het publiek dat naar een band staat te kijken. Het verbindt vrienden die er tijdens hun vriendschappen over kunnen praten. En af en toe verbindt het zelfs mensen die elkaar voorafgaand aan een concert nog nooit gezien hadden. Laat me dat hieronder uitleggen…
Op vrijdag 25 oktober ging ik samen met mijn lief naar Daryll-Ann in het Burgerweeshuis in Deventer. De band was in vorm. Ze gaven een geweldig concert. Maar de afterparty nadien was minstens zo prachtig.
Drie secondes
We hadden in het naastgelegen café afgesproken met een bevriend stel. In het kader van zijn verjaardag had hij deze avond een reeks vrienden uitgenodigd. Stuk voor stuk mensen die ik niet kende. Maar allen hadden ze wel een link met muziek en allen hadden ze genoten van Daryll-Ann. Eén van hen zag ik slechts drie secondes. Hij ging naar huis op het moment dat mijn lief en ik de concertzaal uitliepen. Hij groette me alsof hij me al jaren kende.
De resterende vriendenclub deelde in de kroeg met elkaar wat ze van de band vonden. We waren het er allemaal over eens. Daryll-Ann was geweldig. Punt.
Maar ook andere muzikale onderwerpen kwamen spontaan ter tafel. Zo ging het bijvoorbeeld over de documentaire Searching For Sugar Man (over de muzikant Sixto Rodriguez).
En ineens kwam het gesprek op Bob. Op ome Bob. Wat wilde het geval? De man die ik drie secondes had gezien, meldde kort daarvoor aan zijn vrienden dat hij zondag 27 oktober naar Bob Dylan ging in Düsseldorf. Hij had echter nog een kaartje over. Spontaan informeerde het bevriend stel of ik niet wilde. Ik zag Dylan nog nooit. Maar ik wilde wel. Erg graag ook.
Zo kwam het dat ik twee dagen later samen met Theo naar Duitsland ging. Op naar Robert Allen Zimmerman. De laatste jaren is Dylan al een paar jaren aan het toeren met het materiaal van zijn laatste (waanzinnig goede) album Rough And Rowdy Ways uit 2020. Twee jaar geleden was hij nog twee dagen achtereen in Amsterdam. Ik wist dat wel, ik haalde alleen geen kaartjes en kreeg achteraf toch spijt. Dit jaar sloeg hij Nederland over, maar speelde hij wel talloze keren in Duitsland. En ineens reed ik zondagmiddag 27 oktober naar Düsseldorf. Naar de Mitsubishi Electric Halle.
Don’t Fall Apart On Me Tonight
Mijn wildvreemde nieuwe Zimmy-vriend zag hem al heel vaak. Op weg naar het concert deelde hij talloze anekdotes van eerdere concerten en lepelde hij hele lappen tekst op. Zijn favoriete Dylan-nummer? Don’t Fall Apart On Me Tonight van het album Infidels. Dat nummer zou ooit zeker op zijn uitvaart gedraaid gaan worden. Alleen die extra eerlijke info, was wat mij betreft een prachtige voorbode voor het concert zelf.
Wat hij zou spelen wisten we al vrij zeker. Zeventien songs. Beginnend met All Along The Watchtower en eindigend met Every Grain Of Sand. Ertussen negen van de tien liedjes van zijn eerder genoemde album uit 2020. En It’s All Over Now, Baby Blue. En Desolation Row. En Watching the River Flow. En It Ain’t Me, Babe. En To Be Alone With You. En When I Paint My Masterpiece. Het was de set die hij de hele Europese toer al speelde. Je kent Dylan, je hoopt wellicht op een verrassing, maar je weet ook dat die kans klein is.
Dansende dames
Toch was die verrassingen er wel. Door spontane, kleine gebeurtenissen. Zoals de twee dansende dames die meerdere keren door securityleden aangespoord werden om weer te gaan zitten. Dat alleen al, zorgde ervoor dat veel toeschouwers in de buurt van die dames nog meer opgejut werden om harder te applaudisseren als er een nummer afgelopen werd.
De verrassing kwam ook door uitspraken van mijn nieuwe Zimmy-vriend. Tijdens het concert gaf hij meerdere keren aan dat Dylan erg goed was. “Sowieso beter dan de vorige keer dat ik hem gezien heb.” Dat was twee jaar geleden in Amsterdam. Nou, hij kon het weten. Hij had ervaring. Hij was een échte Bobcat.
‘Serious songs for serious people’
De verrassing kwam toch ook door wat Bob Dylan zelf zei. En passant meldde de 83-jarige artiest: “We play serious songs for serious people.” Inderdaad! Dát was het. Daar zei hij alles mee.
Heel eerlijk? De fraaie zanglijnen van zijn laatste album werden bijna nergens gereproduceerd. Maar dat kan ook niet verwacht worden als je Dylans aanpak van live optreden weet. Soms is het onverstaanbaar gemompel, dan weer is het luid gekraai. Het goede nieuws van deze avond? Vaak kwam Dylans zang vooral krachtig en helder door. Af en toe stoeide hij ietwat onprofessioneel met de microfoon waardoor zijn mond juist veel te ver van de versterking verwijderd was en er bijna niets te horen was. Andere keren kwam hij juist veel te hard door omdat de microfoon bijna door hem opgegeten werd.
Het was ook muzikaal gezien niet altijd even goed, het was niet altijd even hecht. Maar het was op momenten ook briljant. Bijvoorbeeld wanneer Bobs pianoriedels perfect samensmolten met de verder steady spelende band (Jim Keltner op drums, Tony Garnier op bas, Bob Britt op gitaar en Doug Lancio op gitaar). De grommende, zompige versie van Goodbye Jimmy Reed was wat mij betreft een hoogtepunt.
Andere keren gingen die vrije piano-improvisaties hopeloos de mist in. Maar hij probeerde het wel. Hij nam risico. Dat moet worden gewaardeerd. Of zoals mijn Zimmy-vriend meldde: “Dylan doet alles op gevoel, daardoor is elk optreden en elke song, altijd anders.”
Fluweelzachte mondharmonicapartij
Die risicovolle aanpak leverde uiteraard nog meer onvergetelijke momenten op. Zo voelde ik de woorden ‘I go right to the edge, I go right to the end. I go right where all things lost, are made good again’ in I Contain Multitudes echt binnenkomen toen Dylan ze richting zijn publiek zong. Zo brabbelde hij de tekst van All Along The Watchtower (‘so let us stop talkin’ falsely now’) op onnavolgbaar knappe wijze aan elkaar. Zo hoorde ik dat het intieme Mother of Muses deze avond misschien nóg wel kleiner uitgevoerd werd dan dat deze song op Dylans meest recente album staat. Of merkte ik dat het slotstuk Every Grain Of Sand met een buitengewoon tedere en fluweelzachte mondharmonicapartij werd opgefleurd.
En daardoor was de terechte conclusie: serieus was het in ieder geval wel. Dat hebben wij als serieuze toehoorders ook ervaren. Mede daardoor was deze avond in Düsseldorf onvergetelijk. Met dank aan mijn nieuwe Zimmy-vriend. Over muzikale verbinding gesproken…
