De suppoost van dienst wijst me de weg. ‘Kijk. Dát daar is de trap naar Cloud Nine. Je zit dan bijna in de hemel.’ Zijn begeleidende woorden zijn grappig bedoeld, maar zorgen bij mij toch voor een vreemd gevoel in de buik. Van spanning voor wat er muzikaal komen gaat. Van emotie vanwege die extra laag. Want ja, frontman Michiel Flamman is ongeneeslijk ziek. En het zou dus maar zo kunnen zijn dat dit het laatste Solo-concert ooit is. Om die reden belooft het een unieke avond te worden.
De zaal is sfeervol verlicht. Ik ben hier nog nooit geweest. In alle andere zalen van TivoliVredenburg in Utrecht wel, maar deze wolk is tot nog toe aan me voorbij gedreven. Mooi zaaltje trouwens, het publiek staat lekker dicht op het podium.
Dit concert van Solo (naast Michiel bestaand uit pianist Simon Gitsels, bassist Reyer Zwart en drummer Rowin Tettero) is misschien niet binnen minuten uitverkocht, maar uiteindelijk kan er vanavond echt niemand meer bij. Het leek de afgelopen weken wel een beetje alsof het besef bij fans wat laat op gang kwam. Zo van: oh, ja! Verrek, hier moet je toch wel bij zijn! Logisch dat de vraag naar kaartjes op TicketSwap uiteindelijk enorm blijkt.
Was je niet bij dit concert? Dan heb je inderdaad veel gemist. Bijvoorbeeld vanwege het oorverdovende applaus wanneer de band het podium op loopt. Nog geen noot gespeeld en de zaal al volledig op de kop. Het is oprecht geklap van steun en waardering. Dat wil elke bezoeker aan hen, aan hem, laten blijken. Dit is niet ‘even een concertje checken’. Dit is opnemen in je gedachten en proberen om het niet meer te vergeten.
Over de avond. Was het dan allemaal perfect? Nee, hoor. Het ging niet vlekkeloos. En dat lag, volgens Michiel zelf, vooral aan hemzelf. Zo leek hij de eerste nummers een beetje in ademnood te zitten. Zenuwen misschien? Effect van de behandeling? Geluid op het podium? Zou allemaal kunnen. Feit is dat hij na een paar nummers weer als vanouds klonk.
Ook werden diverse nummers opnieuw ingestart. Bijvoorbeeld omdat snoeren niet ingeplugd waren of omdat de gitaar nog even vlug gestemd moest worden. De frontman worstelde daarnaast ietwat onhandig met een standaard vol songteksten die nummer na nummer van de ene naar de andere kant verschoven moesten worden. Michiel vertelde over de reden. Hij was vergeetachtig geworden. Akkoorden en zijn eigen geschreven teksten konden niet meer automatisch opgediept worden, zoals voorheen. ‘Dat komt allemaal door mijn chemo-brein. Ik kan er echt niets aan doen. En het mooie is: als je kanker hebt, dan vergeven ze je het toch wel.’ Hij had gelijk. Iedereen lachte om zijn opmerking en voelde: dit hoorde gewoon bij deze unieke avond.
Nog even over die ziekte. Michiel had, naar omstandigheden, ook redelijk goed nieuws. ‘Ik voel me goed. De chemo lijkt te helpen, ze gaan er mee door. Wie weet dat er ooit toch nog een mogelijkheid komt om nog eens op te treden.’
Zoals menig fan allang weet, nam de frontman ook dit keer alle tijd om aanvullende verhalen te vertellen die op een mooie manier gecombineerd werden met de songs. Voorafgaand aan The Darkest Deed en Haven’t You Heard The News vertelde hij bijvoorbeeld over de Antifa-sticker die hij droeg tijdens het optreden. ‘Ik kan hierom dus opgepakt worden. Enkel omdat ik tegen fascisme ben. Ik denk soms echt: in wát een vreselijke wereld leven we, toch…’ Of over die zwerver die hij de dag voor het optreden tegenkwam en aansprak. ‘Ja, ik ben wel een beetje een leraar, ja.’
Er kwam een diverse reeks veelzijdige nummers langs zoals Songs And Sounds, Satie en Hit Me With A Kiss. Of een zwierige Yann Tiersen-achtige versie van Drunken Bed en die ene ‘grote hit die we zelf nooit geschreven hebben’ (de Sabrina-cover Boys). Dat oude repertoire werd perfect aangevuld met fraaie stukken van het nieuwe Solo-album New Men. Ook erg mooi en doeltreffend? De instrumentale versie van Don’t Change die de band speelde toen Michiel na Drunken Bed even van het podium liep. Alsof hij zeggen wilde: even een extra spot op de rest.
Oprecht indrukwekkend (menigeen pinkte een traantje weg) was het slotstuk Silence Falls. De kern van de band samen op het podium: Simon Gitsels en Michiel Flamman. Het nummer werd akoestisch voorgedragen in een bijna volledig verduisterde zaal. Enkel stem en piano. En twee piepkleine spots gericht op het Solo-duo. De woorden kwamen aan: ‘We’ll be meeting, somewhere near the doorway, on the steps of heaven’s gate. And I will sing this song, here’s to us, right before the tumble. Before the silence falls…’
Het was hemels inderdaad. Maar hopelijk nog lang niet in de hemel. Dank Michiel, dank Solo.