Ik hoor de trein ratelen over het spoor. Heel even weet ik niet zeker of het de echte trein is waarin ik zit, of dat ik de trein hoor via de dopjes van mijn discman. Ik doe de dopjes uit. Aha, het is dus toch de ratelende trein die de Nits in het leven hebben geroepen. The Train klinkt.
Even daarvoor riep zanger Henk Hofstede al uit: ‘Hey! What you’re doing, with your life?’ Ik vraag me ineens af of ik een passend antwoord heb op zijn vraag. Nou Henk, even beginnen bij het begin. Ik ben 16 jaar en ik ken jullie album al een tijdje. Maar nu ik zo in deze trein zit, komt het pas echt binnen. Nu hoor ik je vraag. Dus wat ik met mijn leven doe? Ik ben op weg naar een dorp in Noord-Brabant. Niet naar steden zoals Brussel of Parijs zoals je in het tweede nummer van dit album bezingt, maar slechts enkele provincies verder.
Ik ga naar mijn vriendinnetje. En Henk, het is allemaal best spannend. Niet alleen vanwege dat vriendinnetje, maar ook vanwege die treinreis. Natuurlijk heb ik wel eens met de trein gereisd, maar dit is ‘overstaptechnisch gezien’ wel een lastige. Ik denk tegelijkertijd heus wel dat het goed komt. Maar ja, jij vraagt ernaar Henk, dus ik geef eerlijk antwoord.
Deze hele treinreis, reist Urk met me mee. Discman veilig ingepakt zodat schokken niet zorgen voor overslaan. Het gaat van een klaterende applaus, via de Russische mevrouw die de aankondiging doet, tot het Amsterdamse voetbalveld. Het gaat van de blaassectie die scheepshoorns van schepen nadoen tot rinkelende fietsbellen. Het gaat van Walter, via Connie en een designstoel die kippenvel veroorzaakt tot aan de akoestische gitaar die vermengt met groots aangezette drumslagen en het uitzinnige publiek dat zingt: yooo, oh-oh!!
Die treinreis met de Nits ben ik sindsdien nooit vergeten. Misschien omdat het mijn eerste vriendinnetje was. Misschien omdat reizen met de trein toen toch nog best wel een beetje spannend was. Maar zeker weten vanwege de soundtrack die tijdens die trip zo veel indruk maakte.
Inmiddels ben ik bijna net zo oud als de band dit jaar geworden is. 50 Jaar. Ik volg de Nits al jaren getrouw. Ik heb steeds nieuw muzikaal materiaal verzameld. Ik ben over hen blijven lezen. Toen vorig jaar bleek dat Henk Hofstede aan dezelfde spierziekte lijdt als mijn eigen vader, kwam de band ineens weer wat nadrukkelijker op mijn muziekradar. Deze periode is de band regelmatig in het nieuws. Hun afgebrande studio, de ziekte van Henk, het 50-jarig jubileum. De bijbehorende tour.
Deze week belandt Urk weer eens in mijn cd-speler: ‘Hey! What you’re doing, with your life?’ Weer die vraag. Nou Henk, ik ben bijna 50 en ik geniet met volle teugen. Van het leven, van jullie muziek. En zeker ook van die ene treinreis die af en toe nog wel eens in mijn gedachten voorbij komt. My train of thoughts is never leaving…