‘Wandeling van de week’ 58 : Harriët de Kroon

EPE – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis met Harriët de Kroon (55) uit Oene. Harriët is bijna dertig jaar advocaat. De laatste twintig jaar legde ze zich toe op het strafrecht. Tijdens deze wandeling vertelt ze over de twijfels en de frustraties die haar werk soms oplevert. Om direct daarna de absolute schoonheid ervan te benoemen. “Hoe moeilijk een zaak ook is: iedereen heeft recht op verdediging, toch? Daar help ik graag bij. Het is een roeping.”

Harriët neemt ook dagelijks de ruimte om afstand van haar zaken te nemen. Ze doet dat door te wandelen. Met of zonder haar teckels Coos en Sien. Een bijzonder aspect aan deze wandeling? Die begint in de landelijke straat waarin veel DNA van ondergetekende ligt. Het is de weg waarin zijn grootouders ooit woonden. De straat net buiten het dorpscentrum kronkelt van Eperweg, via Kloosterallee naar Ravenstraat. Hier woont Harriët met haar man Jeroen. Hun twee dochters verblijven inmiddels niet meer thuis. Eén van hen woont en werkt in Amsterdam, de ander studeert sinds kort in Leeuwarden. “Vroeger reed ik vroeg van huis naar mijn kantoor in Hilversum. Dan naar de rechtbank en laat op de dag weer naar huis. Ik was hier bijna nooit. Sinds een jaartje probeer ik wat meer thuis te werken. Zo geniet ik van de prachtige plek waar we wonen. Ik had bedacht om nu samen met jou een gedeelte van het Oener klompenpad te lopen.”

Klompenmakerspad Oene

De temperatuur is weliswaar rondom het vriespunt, maar de zon voelt aangenaam warm aan. “Je hebt een prachtige dag uitgezocht om te wandelen”, is Harriëts conclusie. We lopen richting de Ravenstraat. Daar pakken we het zogenaamde Klompenmakerspad op. We gaan recht over het weiland en lopen pal naast de wetering. De route is herkenbaar door het platgetrapte gras. We klimmen via houten opstapjes over het prikkeldraad, we glibberen over een bruggetje met een spekgladde ondergrond.

Hier begint Harriët te vertellen dat ze weliswaar al bijna twintig jaar in dit dorp woont, maar de omgeving pas sinds corona echt aan het ontdekken is. “Toen alles in coronatijd stil kwam te liggen, ben ik dagelijks gaan wandelen. Voorheen reed ik zelfs met de auto naar de slager toe, nu ga ik veel vaker met de fiets of te voet.” Dit klompenpad bijvoorbeeld, wandelde ze voor het eerst met een vriendinnenclub. “Toen was het extra leuk om te constateren dat er af en toe een bankje met een tafeltje op de route staat. Een mooie plek om een flesje wijn open te trekken. Toch?”

Mallorca-zaak

Nu echter geen wijn. Nu enkel gesprekken over wat de omgeving en over Harriëts zaken. Via de Weteringsdijk nemen we de afslag naar de Middelbeekseallee. Halverwege nemen we afscheid van het asfalt. Daar leidt het klompenpad de natuur weer in.  We lopen richting een vrijstaande boerderij en buigen vlak daarvoor af, de natuur in. Terwijl we langs een prachtige bospartij lopen, vertelt Harriët over de meest bekende strafzaak waar ze zich de afgelopen periode mee bezig hield: de zogeheten Mallorca-zaak. Ze is advocaat van één van de acht veroordeelden (één van hen kreeg vrijspraak) rondom het uitgaansgeweld op het Spaanse eiland waarbij de 27-jarige Carlo Heuvelman overleed. Afgelopen november deed de rechter uitspraak in deze zaak. “De veroordeelde die ik als strafrechtadvocaat bijstond, stond overigens niet terecht voor de dood van Carlo. Hij is veroordeeld voor andere vormen van geweld en heeft dertig maanden gekregen.” De impact van deze zaak was enorm, heeft Harriët ervaren. “Natuurlijk is het vreselijk wat er gebeurd is. Toch vind ik dat je als strafrechtadvocaat alle zaken moet aanpakken. Dus ook deze.” Toch heeft ze tijdens het proces regelmatig twijfels gehad. Geen gewetensbezwaar, maar wel een groot gevoel van onbehagen. De zaak was groot, kreeg natuurlijk internationale aandacht. De groep verdachten was groot, iedere verdachte had zijn eigen advocaat. “Je spreekt in het proces dus niet met één mond. Dat maakte het allemaal best ingewikkeld.”

De hoofdverdachte heeft zeven jaar cel gekregen voor doodslag van Carlo. Maar Harriët is ook geschrokken dat de uiteindelijke straf van haar cliënt hoger is uitgevallen dan de eis. “Daarnaast zijn alle veroordeelden per direct weer naar de gevangenis gegaan. Dat zag ik als strafrechtadvocaat ook niet aankomen. Toen vroeg ik me wel af: waarom heb ik dit niet voorzien? Wat zie ik zo anders dan de rechtbank? Zie ik het fout?” Maar het volgende moment vermande ze zichzelf alweer en heeft ze een beroep ingediend tegen het vonnis van haar client. “Ik kan natuurlijk niet inhoudelijk op de zaak ingaan. Maar voor de benodigde frisse blik op de zaak, trek ik inmiddels op samen met een andere strafrechtadvocaat. We hopen nog iets aan de uitspraak te veranderen.”

Liefde voor het vak

Het weiland wordt de Deventerweg, de Deventerweg de Kruisstraat. Daar lopen we via de Bartjesstraat langs het Stroombreed naar de Hogestraat. Harriët vertelt dat ze tijdens die dagelijkse wandelingen regelmatig gemijmerd heeft over haar werk. “Toch heb ik geconcludeerd dat het vooral voldoening geeft. In grotere of ‘kleinere’ zaken, is er steeds één gemene deler. Je staat pal voor jouw cliënt. Je kennis over het strafrecht wordt gewaardeerd. Je probeert hulp te bieden.” De conclusie die daarbij hoort? Het hoeven dus niet altijd grote zaken te zijn. “Ook kleinere kwesties geven minstens zoveel voldoening. Ik hoorde ooit over een mooi interview met de gebroeders Anker. Daarin trok één van hen de conclusie: je moet grote intensieve zaken die veel (media-)aandacht krijgen, af en toe ook afwisselen met kleinere, kortere cases. Ook daarbij is het resultaat hetzelfde: je gaat voor je cliënten voor het vuur. Dat zorgt er mede voor dat je de liefde voor het vak niet uit het oog verliest.”

Onrecht

Aan het eind van de Hogestraat lopen we de Houtweg af, richting het Oener centrum. De gedreven strafrechtadvocaat filosofeert over de toekomst. “Ik kan en ik wil niet stoppen. Natuurlijk denk ik nog wel eens na over een extra zijstap. Lesgeven bijvoorbeeld. Dat zou voor de afwisseling best wel iets kunnen zijn. Onze jongste studeert HBO Rechten in Leeuwarden. Daar heb ik recent eens een lezing gegeven over het werk als strafrechtadvocaat.” Het woord onrecht stond centraal, zo meldt ze ferm. “Ik kan er niet tegen als een uitspraak op basis van oneerlijke informatie tot stand komt. Daar blijf ik tegen vechten. Door alle narigheid is mijn vak soms best lelijk. Maar tegelijkertijd is het oh zo belangrijk.”

Roeping

Na de Houtweg, lopen we via de Dorpsstraat en de Donselaarsweg naar de Horthoekerweg. Het klompenpad is de afgelopen kilometers weer asfalt geworden. maar dat maakt de omgeving er niet minder mooi op, vindt Harriët. Ze wijst naar boerderijen die er prachtig uit zien, ze waardeert de weidsheid van de landerijen waartussen ze mag wonen. “Dat inzicht heeft corona toch maar mooi bewerkstelligd.” Via de Ravenstraat zoeken we de landelijke straat weer op waaraan Harriëts huis staat: de Boshoekerweg. Bij haar voordeur volgt direct een enthousiaste uitnodiging voor dat eerder benoemde wijntje. Ik sla af en zoek de warmte van mijn auto op. Ik moet snel achter de pc kruipen om alles in mijn hoofd uit te werken.

Ik stuur mijn auto zachtjes de straat door waarin veel van mijn DNA ligt. Vervolgens denk ik tot aan mijn eigen voordeur na over één essentiële vraag: waarom kiest iemand eigenlijk voor een intensief beroep zoals strafrechtadvocaat? De uiteindelijke conclusie na deze inspirerende wandeling met Harriët de Kroon? Het is inderdaad oprecht een roeping.

De 58e editie van de ‘Wandeling van de week’ heb ik gelopen met Harriët de Kroon uit Oene.

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!