EPE – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis met Duko van der Sluis (54) uit Epe. Hij vertelt over z’n uiteenlopende reeks van hobby’s.
We beginnen onze wandeling aan de Dwarsweg in het Eper centrum. Pal voor het sfeervol huis waar het gezin Van der Sluis al zo’n dertig jaar woont. Twee van de drie dochters wonen inmiddels elders, één woont nog wel thuis. “Dit is echt een heerlijk plekje. We hebben alles, wij hoeven hier echt niet weg. Ik zou eerlijk gezegd niet weten waar ik anders zou willen wonen.”
Duko heeft al 27 jaar zijn eigen loodgietersbedrijf. Als zzp’er is hij vaak alleen aan het werk. “Contact met collega’s is er daarom niet veel bij. Ja, heel af en toe werk ik wel eens samen met mijn jongere broer die een vergelijkbaar bedrijf heeft. Maar verder heb ik alleen maar contact met mijn opdrachtgevers. Dat is niet erg natuurlijk. Het is een gegeven wanneer je een eenmanszaak hebt. Maar dat zou zomaar wel eens de reden kunnen zijn dat ik best veel hobby’s en andere werkzaamheden heb waar ik juist wel veel contact met anderen leg.”
Brandweer Epe
Zijn meest ingrijpende tijdspanne wordt ingenomen door de werkzaamheden voor de vrijwillige brandweer, begint hij tijdens de wandeling te vertellen. We lopen de Parkweg uit en gaan via de Vlijtweg en de Paasvuurweg langs het spoor richting Heerde. Mijn wandelgenoot vertelt over zijn jaren als lid van het korps in Epe. Sinds ongeveer 22 jaar is hij één van deze groep. Op een goed moment is hij bevelvoerder geworden en sinds zes jaar mag Duko zich postcommandant noemen. “Dit werk is heel eervol en waardevol. Je bent aan het werk voor anderen. Wat velen wellicht niet weten: als bevelvoerder van de brandweer ben je ter plaatse ook degene die het uiteindelijke contactpersoon is, wanneer politie en ambulance ook bij de brand of het ongeval zijn. Dat zorgt wel eens voor extra druk.” Toch gaat het op dit moment heel goed in Epe. “We weten dat we bij een uitruk negen van de tien keer genoeg hebben aan acht personen en we zitten nu met 23 leden op ongeveer 300 procent bezetting. Maar we blijven altijd op zoek naar nieuw talent. Stel je voor dat er binnenkort iemand afscheid neemt vanwege zijn leeftijd. Dan is er ineens ook veel ervaring weg. Dat moet je wel kunnen opvangen. Je moet daarom blijven anticiperen. Helemaal als postcommandant.”
De afgelopen jaren waren soms best hectisch, zo ervaarde men bij de vrijwillige brandweer Epe. Zo verhuisde de brandweer met haar kazerne naar een andere plek (van Parkweg naar Kweekweg) en had men een periode te maken met een hardnekkige pyromaan. Nu zit het korps in een wat rustiger vaarwater, aldus Duko. Dat komt deels ook door enkele wijzigingen die hij als postcommandant (‘uiteraard met hulp van anderen’) heeft doorgevoerd. “We werken tegenwoordig met twee groepen die elke week om beurten paraat staan bij een uitruk. De ene groep woont dichtbij de kazerne. Maar om die andere groep (die dus wat verder weg woont) ook de kans te geven om mee te gaan met een uitruk, krijgen zij eens per twee weken ‘voorrang’ om met de eerste brandweerwagen mee te rijden. Voor de duidelijkheid: dat vertraagt de uitruk verder helemaal niet. Het zorgt juist voor veel meer duidelijkheid voor de twee groepen.” Want het gaat allemaal razendsnel wanneer er een melding binnenkomt. “Elk lid van het korps moet binnen 4,5 minuut op de kazerne zijn. Anders ben je te laat en is de eerste brandweerauto weg.”
Een andere verandering binnen het Eper korps? Sinds een paar jaren is er na tientallen jaren (lees: in 1927 was de allereerste vrouw lid bij de brandweer in Epe, red.) ‘eindelijk weer’ een brandweervrouw onderdeel van het Eper korps. Een zeer goede ontwikkeling, vindt Duko. “Man of vrouw, het maakt tegenwoordig echt niet veel meer uit. Je moet het samen doen. We zien dat onze brandweervrouw (ze heet Marieke van de Esschert, red.) perfect functioneert in het team. Gelukkig ervaren alle anderen uit het korps haar meerwaarde ook.” Om die reden hoopt Duko dat er bij de nieuwe aanwas wellicht ook een tweede brandweervrouw zit. “Wij zoeken op dit moment mannen en vrouwen tussen de 18 en 45 jaar die wonen en bij voorkeur ook werken in Epe. Er is vooral behoefte aan nieuwe collega’s die overdag beschikbaar zijn. Is de brandweer iets voor jou? Reageer dan via deze link. We komen graag met jou in gesprek.”
Weidsheid en zee
Tot zover de brandweerbelevenissen. We zijn inmiddels ter hoogte van de Bijsterbosweg. Hier lopen we richting de Belvédèreweg en de achterliggende heipartij. Het gesprek gaat inmiddels over wandelen. Duko doet dat naar eigen zeggen regelmatig om zijn hoofd leeg te maken na een lange dag werken of na een heftige brand. “Ik wandel erg graag. Al sinds ik een klein jongetje ben.” In zijn jeugdjaren woonde het gezin Van der Sluis op Terschelling. “Dus er was heel veel te wandelen en te kijken. Ik hou van die weidsheid, ik hou van de zee.” Inmiddels is de weidsheid jaren geleden vervangen door dichte Veluwse bossen. Maar de liefde voor wandelen is er niet minder om geworden. Met of zonder hond zijn Duko en zijn vrouw Marga dus heel vaak in het bos te vinden. “Wandelen geeft je rust. Wandelen zorgt voor ontspanning.” Duko is sowieso een gezinsmens. “Ik werk veel. Dus als het even kan, probeer ik juist ook heel erg te genieten van mijn vrije tijd. Ik doe dat dan vaak samen met vrouw, kinderen, aanhang en kleinkinderen. Dat is misschien nog wel de allermooiste vorm van tijdsbesteding, als ik eerlijk ben.”
Vissen in Ierland
Onze route gaat verder via de Renderklippenweg en de Hertenlaan. Daar duiken we het bos in om achter de zandbult uit te komen op de Vijverlaan. Hier vertelt Duko dat de liefde voor water en weidsheid er vroeg in zijn leven ook voor gezorgd heeft dat hij is gaan vissen. “Ik deed dat vroeger al graag samen met mijn vader. Op Terschelling heb ik zo veel aan het water gezeten. Die rust is geweldig.” Hij vist nog altijd graag met zijn vader (en inmiddels ook met zijn broer). Samen gaan ze vaak naar Ierland. “We vissen daar onder meer op witvis en Ierse paling. We hebben er samen zelfs wel eens een aal van ruim 1,80 meter uit het water gehaald. Prachtig.” Ze zijn traditiegetrouw steeds naar een piepklein dorpje in het zuidwesten genaamd Sneem. “Er is daar eigenlijk niets te doen. Toch komen daar bussen vol toeristen aan die de natuur zo waarderen. Ook mijn vader, mijn broer en ik genieten met volle teugen van deze omgeving. We komen uiteindelijk helemaal opgeladen weer terug.”
The Terminator
Een laatste hobby onderneemt Duko overigens wel veelal alleen, vertelt hij als we (via de Vijverlaan en de Burgemeester Van der Feltzlaan) het bos verruilen voor de Officiersweg die leidt richting zijn woning in het centrum van Epe. “Ik ben al jaren een fervent motorrijder.” In 1984 zag Duko de film The Terminator waarin Arnold Schwarzenegger de hoofdrol had. “Hij reed op een motor waar ik toen al helemaal weg van was: een Harley Davidson Fat Boy. Een laag model met dichte wielen. Ik heb dat altijd een machtig apparaat gevonden.” Sinds kort heeft Duko zelf exact ook zo’n model. “Dat je ruim dertig jaar later je droommotor gevonden hebt, is prachtig. Ik toer er heel graag mee rond. Een perfecte afwisseling voor mijn drukke werkdagen en de pittige werkzaamheden voor de brandweer. Ook op zo’n motor kan ik mijn hoofd heerlijk leegmaken.”
De 53e editie van de ‘Wandeling van de week’ heb ik gelopen met Duko van der Sluis uit Epe.
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!