VAASSEN – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Guido Holtman (46) uit Vaassen. Guido, weliswaar geboren in Zaanstad, is getogen in de gemeente Epe. Hij woonde jaren achtereen in Amsterdam en verruilde het appartement in de Bijlmer onlangs voor een woning in Vaassen. Voor de rust, voor de natuur en zeker ook voor een nieuwe (carrièrematige) stap in zijn leven, vertelt hij.
We beginnen letterlijk bij de voordeur van het prachtige nieuwbouwhuis dat Guido sinds een paar maanden samen met zijn vrouw Muriël bewoont. We begroeten elkaar enthousiast. We kennen elkaar van vroeger. Guido en ik hebben praktisch dezelfde leeftijd, wat er ooit automatisch voor zorgde dat we als tieners op dezelfde plekken uitgingen. Dat we op die plekken over dezelfde onderwerpen spraken. Over kunst, cultuur, literatuur en muziek. Al hebben we elkaar jaren niet gezien, die belangrijke levensaders worden per direct weer opgepakt. De muziek bijvoorbeeld. Hij geeft me een luistertip (Sault) ik geef er één aan hem (Black Pumas). Kennis uitwisselen, elkaar verrijken. Alsof er niets veranderd is.
‘Then I walk where I’d be shaded by the trees, by a meadow of green’
Het eerste besproken thema tijdens deze wandeling gaat over de stap van stad naar dorp. Guido vertelt dat dit nadrukkelijk een nieuwe periode in zijn leven en dat van zijn vrouw inluidt. Van lawaai en activiteit naar rust. Van de chaotische hoogbouw naar schaduwrijke bomenrijen en ver weg kijken over weilanden. Terwijl we vanaf zijn thuisbasis (Kornoeljestraat) de Pastoorsweg oplopen en het nieuwe fietspad volgen richting de Eekterweg, draait Guido een rondje om zijn as en meldt: “Sommige mensen gaan naar het buitenland voor een wandelvakantie. Wij hebben deze omgeving op een steenworp afstand. Sinds we hier wonen, wandelen Muriël en ik vaker dan ooit. Kijk toch eens! Oh, ik hoor een specht. Jij ook?”
Hij vertelt hoe de coronacrisis er mede voor zorgde dat de hoofdstad steeds meer nadelen kreeg. “Ik ben druk in doen en laten. In Amsterdam is er altijd drukte en lawaai. Het is er nooit stil. Daardoor sta ik altijd aan.” En toen kwam corona. De stad werd stiller. De stad werd rustiger. “Dat was oprecht heerlijk om te ervaren. Het voelde voor ons een beetje hetzelfde als de stilte die we op de Veluwe vonden als we hier familie bezochten.” Maar toen vervielen de strenge coronamaatregelen weer. De stad werd weer drukker en hectischer. “En ineens bleek die hectiek niet meer goed bij ons te passen. We waren moe geworden van al die geluiden en gingen op zoek naar een huis op de Veluwe. Een huis dat wat ons betreft een baken van rust moet zijn. Ik heb er 46 voor moeten worden, maar ik zie en voel en ervaar dat dit goed voor me is.”
‘A homecoming parade as we renegade’
Het idee dat het echtpaar had? We gaan op zoek naar regio waar de thuisbasis als rustpunt kan fungeren. “Af en toe de drukte van een stad opzoeken; dat is natuurlijk prachtig. Maar terugkomen op een plek waar stilte overheerst, is heerlijk. Daarbij wilden we dichterbij familie wonen. Mijn moeder woont in Epe, mijn vrouw komt oorspronkelijk uit Arnhem, het is allemaal net iets dichterbij.” Je zou het kunnen zien als verraad naar de stad waar ze al die jaren zo fijn gewoond hebben, kan de terloopse conclusie zijn. Maar Guido blijft de stad Amsterdam waarderen en voelt zichzelf meer een eerlijke overloper naar een nieuw, mooi hoofdstuk van zijn leven. “Zie je daar die ooievaar trouwens?”
‘My sisters and my brothers, see ‘em like no other, all my favorite colors’
Wie Guido kent, weet dat hij zich graag uitspreekt over verschillende onderwerpen. “Onderwerpen die me raken, die me bezighouden. Ik heb deze trui (erop prijkt de klinkklare boodschap ‘NO Antisemitismo Violenza Razzismo’, red.) niet voor niets aangetrokken. Ik verschuil me nooit, ga graag het gesprek aan. Met iedereen. Wil je weten wat ik van de uitspraken van Thierry Baudet vind? Bel maar bij me aan en ik vertel het graag aan je. Mijn mening over de Zwarte Pietendiscussie of over kansenongelijkheid? Ik steek het niet onder stoelen of banken.”
‘At least I can say I anticipate’
Dergelijk engagement deed Guido een tijd geleden ook beseffen dat hij van baan wilde veranderen. Was hij jarenlang werkzaam als ict’er in het bankwezen, inmiddels volgt hij, met hulp van diezelfde coulante werkgever, en soortement van re-integratietraject. “Ik ben begonnen aan de Lerarenopleiding Nederlands. Ik heb een droom. Ik zou scholieren van de middelbare school graag wat mee willen geven. Natuurlijk over de d’tjes en de t’jes. Dat hoort er bij. Maar ook over de wereld in het algemeen. Over dat de één het beter heeft in Nederland dan de ander. Dat er, hoe goed de sollicitatiebrief ook geschreven is, in het daadwerkelijke gesprek nog altijd gekeken wordt naar de kleur van iemands huid of naar de tatoeages op iemands arm. Ik hoop daar in de toekomst een inspirerende rol in te kunnen spelen.”
Al zal dat best lastig gaan worden, verwacht hij. Want vooroordelen slijten nu eenmaal niet zo gemakkelijk. Toch geeft hij een hoopvol voorbeeld. “Ik ben kaal en heb een baard. Mijn vrouw heeft een donkere huidskleur. We zitten allebei vol tatoeages. Toen wij net een paar weken in Vaassen woonden, sprak iemand uit de buurt ons aan. Ze zei: ‘Ik schaam me een beetje om dit te zeggen, maar toen ik jullie voor het eerst zag, dacht ik: wat moeten zij in ons dorp? Ik had een bepaald beeld van jullie dat uiteindelijk totaal niet bleek te kloppen. Daar wil ik mijn excuses voor aanbieden.’ Ja, wij zijn niet standaard en ja, we zien er misschien wat anders uit dan de gemiddelde Vaassenaar in deze buurt. Toch waardeerde ik haar eerlijke antwoord heel erg. Ik vond het bovenal mooi dat ze zich zo kwetsbaar durfde op te stellen. Zo kom je als samenleving echt verder.”
Via de Zwarteweg en de Achterdorperweg, lopen we bij de Smallertsweg links in. We steken de Vaassenseweg over en struinen nietsvermoedend de Handelseweg in. Die loopt na een paar honderd meter echter dood. Iets dat een dame naast een vrijstaande woning nog eens benadrukt. “Het stond op een bordje aan het begin van de zandweg”, vertelt ze. “Tja, eigenwijs, hè?”, reageert Guido lachend. “Altijd al geweest, dat krijg je er moeilijk uit…” We gaan onverrichterzake terug en pakken bij de Vaassenseweg de draad weer op. Zowel qua wandeltocht, maar ook als het gaat over onze te behandelen wandelthema’s.
‘It’s a good day to be, a good day for me’
De laatste meters worden ingezet. Het gaat toch weer even over muziek. We halen een herinnering op aan de band Bettie Serveert. Toen Guido als weekendhulp bij Wijnkoperij Kroese werkte, liep ik daar wekenlang stage. De toenmalige eigenaar draaide elke dag muziek in zijn drankzaak en spoorde ons ook aan om eigen muziek mee te nemen. Ik maakte een cassettebandje van Bettie Serveerts debuutalbum Palomine. Dat werd in die periode vaak gedraaid. Met als resultaat dat zowel Guido als ik regelmatig naar concerten van die band gingen. Ik zag hen datzelfde jaar (we praten over 1993) onder meer een legendarisch optreden geven op Pinkpop en werd mede daardoor fan voor het leven. Guido over dezelfde band: “Elke keer als ik een concert van hen bezocht, nam ik een bloem mee voor de zangeres (Carol van Dijk, red.). Op een goed moment viel dat de rest van de band ook op. Ik stond eens in de Gigant in Apeldoorn te wachten toen de drummer me aansprak: ‘Hé, daar ben je weer!’ Haha, een artiest die z’n publiek herkent: mooi toch?”
Bijna thuis. Een conclusie lonkt. Een nieuwe studie, een nieuw huis. De stad achtergelaten. De rust gevonden. In het dorp Vaassen begint feitelijk een nieuwe episode van Guido’s leven. “Ik denk dat je dat zeker wel kunt stellen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn vrouw.” Guido vertelt trots dat zijn Muriël in Apeldoorn als kapster werkt en aan huis een eigen nagelstudio aan het opzetten is.
Bij de rotonde slaan we rechtsaf de Emsterweg op. Daar nemen we de Logtenbergweg om uit te komen op het eerder genoemde nieuwe fietspad. Huize Holtman is in zicht. We schudden elkaar de hand en nemen afscheid. Guido vraagt tot slot of ik het nummer Colors van de Black Pumas even aan hem wil appen. Ik reageer uitbundig en vraag zijn telefoonnummer. Op weg naar huis valt ineens het muzikale kwartje. Zinsneden uit exact dat nummer blijken namelijk wonderbaarlijk treffend en accuraat aan te sluiten op de onderwerpen die we tijdens onze wandeling behandeld hebben…
De 50e editie van de ‘Wandeling van de week’ heb ik gelopen met Guido Holtman uit Vaassen.
Wil je lezen over meer wandelingen? Klik dan hier!