EMST – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Marjolein Bovendorp uit Emst. Haar aanmelding via mail was eerlijk, openhartig en kwetsbaar.
In dat bericht legt Marjolein uit dat ze in haar nog nooit zo veel gewandeld heeft als het afgelopen jaar. De reden daarvan was vervelend, zo zet ze uiteen. “Ik heb geen succesverhaal, ik ben geen bekende Epenaar met een goedlopende carrière. Ik ben een moeder die na de geboorte van haar zoon, vorig jaar helaas bij haar partner is weggegaan.” Let op, zo vult ze aan: “Dit is geen wraakstuk naar de vader van mijn zoon. We hebben nog altijd veel respect voor elkaar.”
Toch leverde deze scheiding wél iets positiefs op, als je dat zo kunt stellen. “Vanuit mijn christelijke opvoeding was de term ‘heb je naasten lief, zoals jezelf’ belangrijk voor me. Ik had mijn naasten wel lief, maar wie was ik? Door de bevalling en het prille moederschap, vond ik de kracht om op zoek gaan naar mezelf. En daar hielpen die wandelingen bij. De natuur heeft zich toen pas écht aan me laten zien. Wát een pracht en praal. Zou jij ook eens met me willen wandelen zodat ik je kan uitleggen hoe waardevol de natuur voor mij is?”
Schoonheid
Het openhartige verzoek krijgt gehoor. Ik rij naar de parkeerplaats nabij het Kievitsveld in Emst. Ik ontmoet een vrouw die graag wil vertellen over de schoonheid van de omgeving waar ze dichtbij woont: Het Vossenbroek. “Kijk!”, zo wijst ze me de piepkleine doorgang richting het Apeldoorns Kanaal, “in die wal aan de zijkant is een aantal gaten te zien. Daar zitten ijsvogels.”
IJsvogels. Het woord is gezegd. Eigenlijk is de zoektocht naar ‘de ware Marjolein’ daar begonnen. “Ik zat niet lekker in mijn vel en wandelde veel. Ik ben toen begonnen met het opstellen van een bucketlist. Dingen die ik altijd al eens wilde doen of zien.” Simpele dingen die ze puur voor haarzelf deed. Een ijsvogel spotten. Met blote voeten in de sneeuw staan. Vroeg in de ochtend zwemmen in zo’n maagdelijk meertje met van dat strakke, spiegelende water. Een vos spotten in natuurgebied Het Vossenbroek. “Die naam is hier niet voor niets zo gekozen, toch?”
Even terug naar die ijsvogel. Toen ze als jong meisje op weg was naar de basisschool, werd ze ooit opgeschrikt door ‘iets vaag blauws’ dat razendsnel langs haar heen schoot. “Ik vertelde dat meteen toen ik thuis kwam. Mijn moeder zei dat het best wel eens een ijsvogel zou kunnen zijn.” Toen al wilde ze op zoek naar die vogel, maar jaren later bleek dat het eerste groene vinkje van haar bucketlist. “Ik liep door Het Vossenbroek en kwam een visser tegen. Ik ben normaal niet zo iemand die gauw op iemand afstapt. Maar toch deed ik het toen wel. Ik had het idee dat de ijsvogel daar in de buurt zat. Ik had een verrekijker bij me, was goed voorbereid. Voor het geval dat, hè… Hij zag me aan komen lopen en zei: ‘Je bent vast op zoek naar de ijsvogel’. Ik knikte ‘ja’ en hij wees naar een plek verderop: ‘Daar zitten ze’. Ik liep naar die plek toe en struikelde bijna over een oude koffer. Ik deed die koffer open en vond een klok. Dát signaal heb ik begrepen. Ik moest de tijd nemen, Voor mezelf, voor deze mooie momenten in de natuur. Ik ben gaan zitten en nog geen vijf minuten later zag ik hem: de ijsvogel. Mijn hart vulde van blijdschap. Ik was blij dat ik het gedurfd had om die man aan te spreken.”
Heilzaam
De natuur, specifieker nog, dit gebied, is heilzaam geweest voor Marjoleins zoektocht naar zichzelf. Ze vinkte haar wensen af van de bucketlist. Ze kwam nader tot haar persoonlijke kern. Ze legde makkelijker contact met anderen. “De natuur heeft mij laten zien hoe prachtig ze is. Om half zeven in het Kievitsveld gaan zwemmen. Om je heen kijken en je nietig voelen. Het was een genot.” De natuur gaf haar sindsdien vaker tekens. Een lieveheersbeestje op een stekelige distel, een dartelende vos in Het Vossenbroek (‘Jawel: check!’) een dik bebost donker gedeelte van dit natuurgebied dat Marjolein zelf ooit ‘de jungle’ heeft gedoopt, maar waar ze tijden kan zitten om te genieten van de talloze kwetterende vogels. “Door de natuur begon ik weer te voelen. Allerlei emoties.” De liefde voor de wereld. Maar ook andere emoties, zoals boosheid. “Boosheid kende ik niet, dat stopte ik altijd weg. Op sommige plekken in dit natuurgebied is het heerlijk om dat van je af te schreeuwen. Dit natuurgebied loopt her en der pal langs de A50-snelweg. Daar kun je schreeuwen wat je wilt.”
Tjonge, het is wel uit haar comfort zone, zo’n wandeling waarbij ze zichzelf blootgeeft, bedenkt ze ineens. “Toch voelt het ook goed. Ik heb daar de afgelopen tijd echt bijgeleerd.” Een zoektocht naar jezelf. De één is daar z’n hele leven mee bezig, de ander juist helemaal niet. Marjolein behoorde voorheen tot de eerste categorie. Ze was voornamelijk zorgzaam naar anderen, maar cijferde zichzelf vaak weg. “Wie ben ík nou eigenlijk? Dat werd de vraag die steeds meer centraal stond in m’n leven.”
Inmiddels is ze er achter. Ze mag er zijn. Ze hoeft geen angst te hebben voor anderen. Ze moet juist vaker met anderen optrekken. Om kennis te verspreiden en zich nuttig maken. Ze wil een verbinder zijn. “Eén van de ideeën die ik heb? We hadden het net over boosheid. Ik word regelmatig boos op mensen die rommel in de natuur achterlaten. Daar wil ik wat mee gaan doen. Ik zou best wel met jeugd of jongeren willen wandelen door Het Vossenbroek. Om te vertellen over alles wat hier groeit en bloeit, om vogels te spotten. Maar ook om hen te laten zien dat zwerfafval hier niet thuis hoort. Ik heb mezelf weer gevonden en dát gaat mijn missie worden. Met hulp van anderen natuurlijk. Want ik weet dat je samen veel bereikt dan alleen.”
(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 30 juni 2021)
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!