Wat onze 7-jarige zoon zich nog kan herinneren van die illustere Amerikareis uit 2013? Vrij veel zo blijkt ruim twee jaar na dato. En leuker nog: het zijn ook zeer verrassende aspecten van de trip… Nee, hij heeft het nooit uit zichzelf over M&M’s World in Las Vegas. Het gaat tevens niet vaak over zijn… Lees verder Foto Met Een Verhaal: ‘Herinneringen van een 7-jarige’
Maand: december 2021
Foto Met Een Verhaal: ‘On The Road’
Call me stupid, maar ik droomde er zeker al tientallen jaren van. Ik wilde een foto maken midden op een lange weg in Amerika. Het liefst zonder auto’s, het liefst vanuit het standpunt dat die nader te bepalen highway met karakteristieke gele streep in het midden letterlijk verdwijnt in de horizon. Ik wilde mijn eigen On The… Lees verder Foto Met Een Verhaal: ‘On The Road’
‘Wandeling van de week’ 43: Willem Veldkamp
WISSEL – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Willem Veldkamp uit Epe. Hij is meerdere keren per week in het Eper buurtschap Wissel te vinden. Om te wandelen, een rondje te rennen, te zien, te ervaren. Om de omgeving tot zich te nemen, te mijmeren, te herdenken. Willem gaat dan ‘terug naar zijn geboortegrond’. Deze plek hoort kortom bij Willems leven. Ik loop met hem mee en leer over Wissel en Tongeren.
Er zijn mensen in je leven waarmee je altijd in dialoog bent als je ze tegenkomt. Waarbij de ene anekdote buitelt over de andere, waarbij onderwerpen en insteken verrassend en inspirerend zijn en daardoor dus ook steeds weer uitlokken om het gesprek verder te gaan door weer een nieuw onderwerp te beginnen.
Voor mij is Willem Veldkamp uit Epe zo’n persoon. Al zolang ik hem ken, zijn er gedeelde interesses, zoals muziek maken, muziek luisteren en kunst. Omdat we allebei al heel ons leven in deze gemeente wonen, spelen er vaak toevalligheden waardoor we elkaar zien/tegenkomen/opzoeken (zet een cirkel om het werkwoord van uw keuze, drie rondjes plaatsen mag ook, red.). Al zolang ik hem ken, zijn onze ontmoetingen dus steevast zeer waardevol, vind ik. Toch dacht ik er pas onlangs aan om met hem te wandelen. Dat komt zo…
Willem is ook fotograaf. Hij moest onlangs een keer fotograferen en vroeg of hij mijn flitser mocht lenen. Toen hij die bij me kwam ophalen, bood ik hem ook een objectief ter leen aan. Die lens beviel hem zo goed, dat hij me onlangs een bericht stuurde. Willem had ook zo’n lens gekocht. Het idee was geboren om er een keer samen op uit te gaan om te fotograferen. Hij stelde voor om naar Wissel te gaan: zijn geboortegrond. En zo geschiedde.
‘Wenn ich einmal soll scheiden’
Terug naar de wandeling dus. We hebben afgesproken bij Willems woning aan de Zwartelandstraat. Doorgaans begint de wandeling trouwens meteen. Maar in dit geval heeft Willem een bijzondere verrassing in petto. Ik krijg een privéconcert. Vanachter zijn witte vleugel speelt hij een unieke compositie waarbij een eigen geschreven arrangement zeer stijlvol verweven wordt met een compositie van Bach: ‘Wenn ich einmal soll scheiden’.
De Epenaar speelde dit veelzeggende stuk een paar maanden geleden voor het eerst, legt hij uit. Het Eper zangkoor Exspecto (waarvan hij de eerste dirigent was, red.) vroeg of hij tijdens de kerkdienst, waarin de overleden muziekdocent/dirigent Wolfried Kaper herdacht werd, iets wilde spelen. Wolfried was de afgelopen dertig jaar dirigent van Exspecto. Willem koos ervoor om bovengenoemde unieke compositie tijdens die kerkdienst te spelen.
Wolfried, zijn naam is genoemd. Toen ik van zijn overlijden hoorde, schreef ik een stuk op Facebook. Net als Willem en vele anderen, was ik geraakt door zijn plotse overlijden. Willem reageerde op het stuk en stuurde me een foto die hij van Wolfried gemaakt had, toen hij hem bezocht had in zijn woonplaats Lathen in Duitsland. Die foto is geplaatst bij het in memoriam-artikel dat geplaatst is in Nieuwsblad Schaapskooi. “Dus ik hoop dat je hier naar wil luisteren voordat we gaan wandelen.”
Zijn handen beroerden de toetsen, de vleugel klinkt vol en ferm. Willem wiegt ietwat heen en weer terwijl hij speelt. De pianokruk kraakt. Het eigen geschreven deel begint klein en kwetsbaar, maar krijgt plotsklaps ook een heerlijke ‘bluesy touch’. Als hij klaar is met spelen, zijn we even stil. Ik vraag of het stuk een titel heeft. “Nee, eigenlijk nog niet. Ja, ‘Voor Wolfried’ misschien…”
Wolfried liet in Lathen talloze mooie en bijzondere plekjes aan Willem zien. “Het was de bedoeling dat ik datzelfde voor hem zou doen. Ik zou hem dan graag mee willen nemen naar de Grote Kerk, waar ik voor hem zou spelen op het schitterende orgel. Bovendien wilde ik hem meenemen naar mijn geboortegrond. Ik wilde hem de plekken laten zien waar ik ooit speelde. Ik wilde iets vertellen over de beken in het buurtschap. Dat lukt nu helaas niet meer. Ik zou nu graag met jou naar Wissel/Tongeren willen gaan.”
Fietsenmaker in Wissel
We nemen zijn auto en rijden eerst een rondje kriskras door Wissel. Hij toont me diverse locaties waar beken lopen en waar water staat en stroomt. Willem heeft ‘wel iets’ met water. “Het trekt me aan. Helemaal als het over water op mijn geboortegrond gaat. Wist je dat het woord Epe afstamt van een vroeg-Germaans woord ‘apa’? Dat betekent waterloop. Ik maakte als soort van muzikaal eerbetoon ooit eens een compositorische improvisatie genaamd ‘Epe, water, etc..’ waarbij geluiden van water gecombineerd zijn met muziek.”
Via de Burgweg (‘kijk daar eens hoe hoog ‘t land ligt, hier stroomde ooit de Paalbeek naar een molen’) nemen we de Paalbeekweg, de Blekersweg en de Korte Blekersweg om op de Wisselseweg uit te komen. “Dat is mijn ouderlijk huis.” Hij wijst naar rechts. Het is de woning waar eerder een fietsenmaker gevestigd was. “Wel logisch”, vertelt Willem. “Mijn vader Jan Veldkamp was daar voor Hennie Woutersen fietsenmaker. Hij liet op die plek het huis bouwen waarin ik geboren ben.”
We rijden verder en parkeren de auto aan het Van Manenspad. We duiken de bossen in. “Hier ben ik zeker drie keer per week te vinden. Hier ren ik mijn rondjes. Hier voel ik me fijn.” Willem woont weliswaar al jaren in Epe, toch ‘woont hij’ ook nog altijd in Wissel, zo blijkt als hij over het buurtschap begint te praten.
‘De Duik’
Hij wijst me plekken aan waar het langst ijs blijft liggen wanneer het vriest. Daarnaast wijst hij me verschillende plekken aan die ver verscholen liggen in het bos. “Daar hebben in de Tweede Wereldoorlog mensen ondergedoken gezeten. Het huis is vanaf geen enkele plek te zien. Het ligt echt midden in het bos.” Ook toont hij me een betonnen paaltje met stukje roestig prikkeldraad. “Een monumentje uit die tijd. Als je vanaf hier een paar honderd meter het bos in loopt, dan vind je een hut genaamd ‘De Duik’. Ook daar hebben mensen zich in de oorlog ooit verscholen.” De oorlog heeft altijd een enorme fascinatie voor Willem gehad. “Dat is misschien wel ooit begonnen doordat mijn opa (Hendrik Liefers, red.) in een verzetsgroep zat die verraden werd. Uiteindelijk overleed hij in 1945 in een strafkamp. Ik heb dus alleen maar verhalen over hem gehoord via mijn oma.”
‘Zoo Menschonteerend’
Die gesprekken zorgden er voor dat zijn interesse meer en meer aangewakkerd werd. Voor zijn studie Geschiedenis schreef hij eerst een afstudeerscriptie over het verzet in Epe. In 1995 verscheen het gelijknamige boek ‘Verzet in Epe’. Vorig jaar was daar nog een boek: ‘Zoo Menschonteerend’). Bij beide boeken deed Willem enorm gedegen brononderzoek. Zo baseerde hij zich op informatie uit het Streekarchief, maar gebruikte hij ook diverse dagboeken om alle informatie uit die tijd zo nauwgezet mogelijk vast te leggen. “Het uitkomen van die boeken is op zich al erg bijzonder. Maar daarbij levert het ook prachtige onverwachtse gesprekken en ontmoetingen op. Ik ben werkelijk dankbaar dat ik de afgelopen tientallen jaren zoveel directbetrokkenen en hun nazaten heb mogen spreken.” Ook heeft mijn gesprekspartner dikwijls contact met andere onderzoekers. Zo wandelde hij onlangs met een Amerikaanse journalist van de New York Times op deze plek. “Ze is ook bezig met een boek dat gebaseerd is op een aantal dagboeken uit de oorlog. Eén daarvan is het dagboek van Bets van Lohuizen. Dat is ook een belangrijke bron voor mijn boeken geweest.”
Stolpersteine in Epe
Zijn indrukwekkende boek ‘Zoo Menschontereerend’ geeft de Joodse Epenaren in de Tweede Wereldoorlog een gezicht. Op basis van de informatie uit dat boek werden er eerder dit jaar op vijf plekken in het dorp Epe acht Stolpersteine geplaatst. Dit ter nagedachtenis aan zes Epenaren die de Duitse vernietigingskampen niet overleefd hebben en twee Epenaren die onder druk van de Jodenvervolging zichzelf van het leven beroofd hebben. “De dag na de plaatsing van die struikelstenen en na de bijhorende prachtige ceremonie had ik een gevoel dat ik al eens vergeleken heb met het gevoel dat ik had na de geboorte van mijn kinderen. Er is weer een plek voor deze acht personen. Het doet me oprecht goed. In zekere zin zijn deze dorpsgenoten nu weer thuis.”
Na een prachtige wandeling over de Tongerense heide, komt Willems auto weer in zicht. Als altijd buitelden de onderwerpen ook dit keer weer als nieuwswaardige pareltjes over elkaar heen. Ik bedank Willem hartelijk. Hij kijkt me tevreden aan. “Dit alles had ik dus graag aan Wolfried verteld. Ik ben blij dat ik dit met jou heb kunnen delen.”
De 43e editie van de ‘Wandeling van de week’ is gelopen met Willem Veldkamp uit Epe.
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!
‘Wandeling van de week’ 42: Claudine van Monsjou
VIERHOUTEN – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met Claudine van Monsjou uit Vierhouten. Zij introduceerde ‘Powerwalking’ in deze regio. Inmiddels heeft ze in Vierhouten en in Epe een groep waarmee ze meerdere keren per week loopt. Tijdens een wandeling door het Vierhouter bos, vertelt ze wat dit inhoudt. En passant komen ook andere verrassende onderwerpen aan bod.
We beginnen deze wandeling aan de Hertlaan. Randje Vierhouten, pal aan de bosrand. Ik parkeer KB-67-PL (mijn Volkswagen Kever uit 1983, red.) en zie dat er ‘een vriendje’ staan te wachten. Er prijkt hier namelijk een blinkende T2 Volkswagenbus op de oprit. Claudine komt naar buiten en vertelt lachend dat ‘de hij’ uit de vorige zin geen hij is. “Ze heet Spirit. Kijk die vrolijke wimpers boven de ronde koplampen. Ze is vernoemd naar mijn bedrijf Free Spirits. Ik wilde haar inzetten wanneer ik massagetherapiesessies zou geven tijdens festivals en evenementen. Maar ja: corona, hè…”
Spirit staat weliswaar even stil, maar de gedachtes en denkwijzen van haar eigenaresse zeker niet, zo blijkt tijdens de wandeling. Een divers palet van gezondheidsonderwerpen wordt al wandelend snel en accuraat op zeer kleurrijke wijze uiteengezet.
‘Mensen blij maken’
Qua lopen zit het tempo er goed in. Het kost ons nog geen minuut of we bevinden ons midden in het bos, tussen diverse en zeer kleurrijke natuurpracht. Claudine begint te vertellen over één van haar wezenlijke levensvisies. “Ik hou me bezig met de medemens. Mensen blij maken, dat doe ik graag. Daar draait het voor mij eigenlijk om.”
Om te weten waarom Claudine doet wat ze doet, moeten we terug naar enkele belangrijke momenten uit haar tienerjaren. “Mijn moeder werd mentaal ziek en moest worden opgenomen. Daardoor gingen mijn ouders, na bijna 30 jaar gelukkig huwelijk uit elkaar. Als jongste uit een gezin van zeven kinderen, kwam ik op 14-jarige leeftijd door deze omstandigheden op mezelf te wonen.”
Dat ging met vallen en opstaan. De eerste jaren was ook het financiële gedeelte best een uitdaging, zo vertelt ze eerlijk. “Als meisje van 14 is het al lastig om zorgvuldig met geld om te gaan en soms had ik niet voldoende geld om in mijn eerste levensbehoeftes te voorzien. Proletarisch winkelen kwam dus wel eens voor.”
‘Geluk in mijn hart’
Toch gingen er voornamelijk veel dingen heel goed bij de jonge Claudine. Ze redde zich een jaar als au pair, ze rondde de studies Arbeidsmarktpolitiek & Personeelsbeleid en Bedrijfskunde af en ging aan het werk. Die goed betaalde managementfunctie was niet echt bijzonder, haar ware geluk vond ze door te reizen en een wereldreis van 18 maanden te maken. “Als ik op plekken was waar mensen woonden die het veel minder hadden dan ik, dan voelde ik hun rijkdom. Ik wilde daar wat mee en werd reisbegeleider. Ik verruilde de financiële zekerheid voor geluk. Dat voelde ik rechtstreeks in mijn hart.” Zo zeer zelfs, dat ze jaren later terug ging naar die supermarkt waar ze haar spullen niet altijd betaald had. “De eigenaar reageerde fantastisch. ‘Het feit dat je hier nu bent en eerlijk vertelt over je verleden, maakt dat je schulden hiermee vereffend zijn’, zo vond hij. Een prachtig moment in mijn leven.”
Tijdens de jarenlange carrière als reisbegeleider begon ze zich steeds meer te verdiepen in holistische geneeswijzen en natuurgeneeskunde. “Mijn vader was huisarts. Vanuit zijn studie werd de westerse reguliere geneeskunde volgens een vast protocol benaderd. Consult: klachten aanhoren, lichamelijk onderzoek en eventueel medicatie voorschrijven. Hij vertelde mij eens dat hij ook wel placebo’s voorschreef omdat medicatie ook belastend is voor de organen. Als de patiënten er van overtuigd zijn dat het hen geneest, bereikt dat bij bepaalde medicatie daadwerkelijk hetzelfde percentage genezing. Met die informatie en de kennis opgedaan tijdens mijn vele reizen, weet ik dat er voor genezing veel meer mogelijkheden zijn dan farmacie alleen.”
Zo werd ik daar ook in mijn omgeving wel eens mee geconfronteerd. Om een voorbeeld te noemen. Bij haar moeder die mentaal ziek was, werd ook kanker gediagnosticeerd met een prognose van nog maximaal 2 jaar te leven zonder ingrijpen. Toch stopte ze met haar behandelingen en door liefde en aandacht en een andere levensstijl kwam er weer kwaliteit en zingeving in haar leven. “Dat maakte mede dat ze jaren langer leefde dan wat er ooit door doctoren gediagnosticeerd was.”
Verbind buitenkant met binnenkant
Zelf kreeg Claudine de ziekte van Lyme. Haar werd geadviseerd om een langdurige antibiotica behandeling te starten. Echter zonder garantie dat de Lyme daarna weg zou blijven. “Ik was er inmiddels van overtuigd dat het zelfgenezende vermogen van het lichaam van slag was. Als ik dat weer in balans kon brengen, zou ik de Lyme verslaan.”
Ze had over de Iceman (Wim Hof) gelezen, begon met koudetraining, ademhalingsoefeningen en liep met haar partner naar Santiago de Compostella. Resultaat? Ze herstelde volledig. In die jaren daarna ging Claudine de complementaire geneeskundige studie Mesologie volgen. “Mesologie verbindt wetenschappelijk medische kennis met kennis uit de traditionele geneeswijzen. Iedere patiënt krijgt daarbij een uitgebreide intake. Je redeneert vanuit de gedachte dat elk mens uniek is. Van buiten, maar ook van binnen. Een voorbeeld: het plaatje in het biologie- of anatomieboek waarbij je de binnenkant van iemands organen ziet, geldt natuurlijk niet als standaard voor ieder lichaam. In de snijzaal zien pathologen dat organen groter of kleiner zijn en dat ze ook niet op dezelfde plek zitten. Je geeft dus een advies op maat.”
Vitale functies worden daarmee individueel in kaart gebracht waardoor een transparant systeem van kennis, wetenschap en filosofie ontstaat, zo vervolgt mijn wandelpartner. “Mesologie vormt daarmee de brug tussen regulier en complementair, tussen de westerse wereld en de oosterse wereld.” Ze interesseerde zich in traditionele voedingskunde en andere geneeswijzen en werd uiteindelijk mesoloog en leefstijl- en voedingscoach. Ook ging ze als massagetherapeut aan het werk. “Lichaam en geest zijn niet los te zien van elkaar. Ze beïnvloeden elkaar.”
Ademhaling
Sinds dit jaar volgt Claudine ook de opleiding tot Wim Hof-instructeur en ademcoach. “Je ademhaling is de dirigent van je lichaam. Door die bewust te sturen, heb je direct invloed op wat er zich afspeelt in jouw lijf en hoofd. Zo hebben we als mens veel invloed op ons fysieke en emotionele welbevinden.” Het bedrijf Free Spirits blijkt inmiddels dus te draaien om een veelzijdig pakket, met elkaar in verbinding staande, levensgenot- en gezondheidsaspecten. Naast haar succesvolle praktijk voor Mesologie, besteedt ze veel tijd aan haar andere label: The Feel Good Professional. Hier kan ze haar passie voor de Wim Hof Methode en intuïtieve massagetherapie combineren in mooie persoonlijke helende sessies. (‘dat had ik tijdens die festivals graag gedaan voor mensen die daar normaal geen tijd en/of geld voor hebben’), geeft ze ook nog voorlichting over gezonde voeding.
Powerwalking
We verruilen de zandpaden in het bos voor een geasfalteerde weg genaamd Reelaan. Claudine zwaait vrolijk naar een passant in een tractor. “Hallo buurman! Alles goed?” Dit enthousiasme en deze vriendelijkheid naar anderen toe, is sinds enkele maanden nog wat diverser ingezet. Sinds kort zijn er namelijk sportlessen in Vierhouten en in Epe toegevoegd aan het Free Spirits-portfolio. “We noemen dat ‘Powerwalking’. Dat is lopen in een stevig tempo. Een beetje zoals we nu lopen. Maar daarbij doen we tussendoor diverse spierversterkende oefeningen. Dat zorgt er voor dat je meer vet verbrandt en een strakker figuur krijgt.”
De natuur is daarbij van wezenlijk belang in Claudine’s leven. “Deze schoonheid is ongelofelijk inspirerend, het maakt je als mens nietig. Bij Powerwalking komt alles wat ik doe perfect samen. Helemaal omdat ik met de deelnemers ook bijzondere gesprekken heb over voeding en gezondheid. Met dit totaalpakket hoop ik mensen blij te maken. Daar doe ik alles voor. Ik beschouw het als een voorrecht om mijn eigen ervaringen te delen met anderen.”
De Reelaan komt uit op de Hertlaan. We worden vrolijk begroet door het vrouwelijke T2-busje, de lange wimpers aan de koplampen lijken te knipogen. Claudine: “Ik wil je erg bedanken voor je aandacht. Ik hoop dat je zo genoeg hebt voor je stukje. Ik blijf nog wel even buiten wachten. Ik wil de motor van ‘jouw KB’ graag nog even horen.” Ik draai het contactsleuteltje om, geef een dot gas, druk op de claxon en toer door de prachtige bossen terug naar Epe. Tijdens de rit focus ik nadrukkelijk op mijn ademhaling. In mijn gedachten cirkelen de divers onderwerpen van deze caleidoscopische wandeltrip rond. Ik ben mede door Claudine nog een beetje meer een vrije geest geworden.
De 42e editie van de ‘Wandeling van de week’ is gelopen met ‘vrije geest’ Claudine van Monsjou uit Vierhouten.
Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!