EPE – In de rubriek ‘Wandeling van de week’ interviewt Dennis Dekker inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. Deze week loopt Dennis samen met John Hollander uit Epe. Laatstgenoemde wandelde eigenlijk vrijwel nooit. Sterker: hij nam liever de auto. Sinds zijn herseninfarct is dat totaal veranderd. Er is een dagelijks rondje ontstaan langs supermarkt en slagerij. Mét daarbij een enorme drive om steeds maar een stukje verder te kunnen komen.

Aan het begin van deze wandeling word ik enthousiast onthaald in de prachtige woning dat John sinds begin 2010 samen met zijn vrouw Trudy bewoont: het in het oog springende ronde torenappartement boven Bakker Bart. “We wonen hier prachtig, hebben een geweldig uitzicht over het dorpscentrum. Maar we zijn geen oorspronkelijke Epenaren. We zijn hier toevallig komen wonen. Da’s wel een mooi verhaal. We woonden in Laag-Soeren en hadden bij de verhuurder van dat huis aangegeven dat we graag wat minder tuin zouden willen. Via hen kwamen we op het spoor van dit appartement. Toen we hier eens een kijkje kwamen nemen: was het al snel duidelijk. Dit was een plek waar we samen graag oud wilden worden.”

John was na een jarenlange carrière met pensioen gegaan bij De Belastingdienst en hij ging zich storten op vrijwilligerswerk. Zo is hij al vele jaren werkzaam als vrijwillige mentor voor diverse personen. “Deze ‘vrijwilligers’ zijn aangesloten bij de Stichting Mentorschap Nederland. We zijn een groep die opereert naast de familiementoren en de beroepsmentoren.”

Om in hun nieuwe woongemeente Epe ook wat meer contacten op te doen, ging John aan de slag bij het Formulierenteam van Koppel-Swoe. “Hier heb ik vanaf 2011 diverse mensen geholpen met het invullen van formulieren. Dat kan eenmalig zijn (bijvoorbeeld een M-biljet invullen voor statushouders of de AOW-aanvraag regelen), maar het kan ook zo zijn dat je een langere tijd helpt bij het doen van de administratie wanneer iemand dit door een bepaalde gebeurtenis even niet meer ziet zitten. Deze uiteenlopende vorm van ondersteuning heb ik altijd erg leuk en waardevol gevonden.”

Herseninfarct

Heb ik gevonden. Dat betekent dus dat John het nu niet meer doet? “Nee”, zo vertelt hij verder, terwijl zijn ogen vochtig worden, “ik moest daar helaas mee stoppen. Het werd té emotioneel voor me.” De reden daarachter heeft te maken met een zeer vervelende datum in zijn leven, vertelt hij. “Het was 18 juni 2018. ’s Ochtends vroeg. Ik voelde me niet lekker en liep vanaf onze slaapkamer boven, even een verdieping hoger naar de keuken. Ik wilde een aspirientje pakken. Toen ik weer beneden  kwam, keek mijn vrouw me doordringend aan. Ze vertelde direct dat ze 112 ging bellen.”

Het bleek dat Johns partner toevallig een kaartje in haar tas had waarop enkele symptomen stonden waarmee je een eventueel herseninfarct zou kunnen herkennen. “Ze keek naar me, vinkte letterlijk een aantal van die indicaties af (‘moeilijk praten’, ‘een ooglid dat zakt’ en ‘een mondhoek die scheef naar beneden hangt’) en belde acuut de ambulance. “Ik ben zelf nog naar de ambulance gelopen. Maar toen ik daar aangekomen was, hielden mijn linkerbeen en mijn linkerarm er ineens ook mee op.” Binnen een half uur stond Johns wereld ‘ineens totaal op z’n kop’.

Het was inderdaad een herseninfarct. Sindsdien kan John slecht tegen emotionele gebeurtenissen. “Als lid van het Formulierenteam hoor je soms best wel nare verhalen. Dat kon ik maar moeilijk verwerken. Dit ging dus ten koste van mijn eigen gezondheid. Ik kon het helaas niet meer opbrengen en ben daar dus mee gestopt.”

Rolstoel

Terug naar de zomer van 2018. “Heel eerlijk? Ik kreeg al snel slecht nieuws van een arts te horen. ‘Je zit in een rolstoel. Het is een rolstoel en het blijft en rolstoel’. Volgens hem zou ik daar nooit meer uit zou komen.” Tegen dat slechte nieuws heeft John vanaf dag één fel geprotesteerd. “Dat zullen we nog wel eens zien”, zo klonk het vrij snel.

Maanden van revalidatie volgden. Eerst intern bij het gespecialiseerde behandelcentrum Klimmendaal in Apeldoorn. “Ik zei tegen mijn behandelaars, aldaar: ‘wat er ook gebeurt; ik ga hier wandelend de deur uit’. John ging de strijd aan met zijn beperkingen. Toen hij zijn teen weer kon bewegen, werd zijn doel nog concreter. Hij moest en hij zou weer gaan lopen. Na maanden van trainen, kon hij met een been in een spalk eindelijk voetje voor voetje voortschuiven. “Dat zag er misschien niet uit, maar voor mij was dit een magisch moment.”

Na ruim een half jaar mocht John vanuit huis verder revalideren. Hij kan inmiddels weer auto rijden en is sindsdien twee keer per week in de sportschool van de plaatselijke fysiopraktijk te vinden. Ook wandelt hij dagelijks een rondje. Langs de supermarkt, langs de slager, door het dorpscentrum.

Dit keer loop ik Johns rondje mee. Z’n linkerbeen zwiept een beetje, wanneer hij een stap zet. Z’n linkerhand hangt een tikje verkrampt voor zijn buik. Hij gebruikt een rollator. “Ja, het is voor velen natuurlijk wel te zien dat ik wat mankeer. Maar het gaat al zo veel beter dan dat men oorspronkelijk gedacht had. Daar ben ik enorm blij mee.”

Vanaf zijn appartement aan het Ratelplein leidt de route eerst naar de slager aan de Brinklaan. Dan gaat het via de fysiopraktijk, het Marktplein en het Loeffpark naar de Albert Heijn. Om vervolgens over de Hoofdstraat weer terug te lopen tot aan de Eper bloemist Fleur Inn groenstyling. Daar slaan we de Scheuterstraat in en lopen de laatste meters terug naar zijn huis. Het is Johns rondje. Elke dag weer.

‘Zwiepje’

Daarbij komt: de rek is er nog lang niet uit. John stort zich vol overgave op enkele nieuwe trainingsmethodes om zijn linkerarm te trainen en om dat zwiepje van zijn linkerbeen te verminderen. “Want waarom zou ik willen zwiepen? Ik wil ook graag gewoon lopen. Daar probeer ik dus naar te streven.” Die extra activiteiten kosten veel energie. Daarbij is af en toe een tegenslag. Toch zit er nog altijd vooruitgang in, ziet John. En al nam hij onlangs afscheid van het Formulierenteam, de Epenaar is nog altijd actief als mentor waarbij hij zich met hart en ziel inzet voor cliënten die niet voor zichzelf kunnen opkomen of die geen familie of anderen hebben om op terug te vallen. “Waar die drijfveer vandaan komt? Ik denk wel eens terug aan mijn opa. De oudste broer van mijn moeder had niet-aangeboren hersenletsel. Als ik terugdenk aan wat opa allemaal voor hem deed, dan vult mijn hart zich met blijdschap. Hij is een enorm voorbeeld voor me. Hij leerde me: nooit opgeven en het maximale uit het leven halen.”

Deze ‘Wandeling van de week’ is gelopen met John Hollander. Deze Eper pensionado werd een aantal jaren geleden getroffen door een herseninfarct. De voorspelling was dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Nu wandelt hij dagelijks langs supermarkt en slager.

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!