Maand: mei 2021

Epe – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Marjolein Kroese uit Epe die vol vuur vertelt over het effect van bewegen. We starten deze wandeling bij haar kantoor…

Het kantoor van Marjolein Kroese bevindt zich sinds ruim negen jaar midden in het bos. Om specifiek te zijn: zo om en nabij de zandbult tegenover de welbekende Hertenkamp in Epe. Elke dag toert ze daar met heel veel liefde en plezier naartoe. “Werken in de buitenlucht: veel beter krijg je het niet.” En ‘werken’ mag dan best ook nog wel tussen haakjes staan. “Want het voelt niet als werken.” Dat gevoel was er bij haar vorige baantjes overigens best wel eens. Sinds ze voor zichzelf is begonnen, heeft ze echter nog geen seconde spijt gehad van deze stap. Marjolein is namelijk personal trainer en bootcamp-instructeur en daarmee altijd ‘lekker in beweging’. Het is niet voor niets dat ze haar bedrijf ooit zo noemde. Toch gaat het niet alleen om haar eigen gevoel. “Ik zet me bovenal graag in voor anderen. Zodat zij óók zo’n lekker gevoel ervaren.”

‘Woef!!!’

Dat kwam zo. “Ooit wilde ik graag wat afvallen. Ik ben dus gaan sporten. Ik kreeg de smaak te pakken, raakte 17 kilo kwijt en voelde me geweldig. Dat gevoel wil ik ook graag aan anderen overbrengen.” Het zaadje voor een eigen onderneming werd geplant. Want dat er ooit een eigen onderneming zou komen, stond heel vroeg in haar leven al vast. “Mijn ouders hadden een eigen zaak, ik zag dat het hard werken was, maar ik zag ook wat voor een voordelen het had, wanneer je voor jezelf werkte, in plaats van voor iemand anders.”

We lopen vanaf de zandbult het bos in. Via de Zeuvenbargweg en enkele kleine slingerpaadjes, komen we uit bij het zandpad richting de Haelberg. Goed om te melden? We worden vergezeld door Marjoleins hond Sumo. “Deze dierbare lieverd is tijdens mijn bootcamplessen een soort van mascotte geworden. Hij gaat altijd mee.” De immense Tosa doet niemand een vlieg kwaad. Sterker, ook tijdens deze wandeling blijkt: hij gunt voorbijgangers praktisch geen aandacht. “Toch blijft het opletten geblazen. Mensen zouden kunnen schrikken van zijn omvang; ‘t is toch 75 kilo schoon aan de haak.” De sympathieke Sumo kijkt haar aan en reageert: ‘Woef!!!’

Terug naar het gesprek, terug naar de wandeling, terug naar lekker in beweging. Want er waren er eerst nog best de nodige omzwervingen, voordat ze haar bedrijf negen jaar geleden begon, vertelt Marjolein terwijl wij door de bossen van Epe zwerven. “Ik heb het Cibap in Zwolle gedaan en leerde daar voor standbouwer en etaleuze. Vervolgens werkte ik jarenlang als meubelmaker en standbouwer in Amsterdam.” Daarna volgde er een carrière als medewerker in enkele modewinkels. “In die tijd ben ik ook gaan sporten. Ik raakte verslaafd aan fitnessen en bedacht ineens: wat zou het gaaf zijn om mijn geld te verdienen met het geven van sportlessen.” Na de opleiding tot fitnessinstructeur, volgde een opleiding tot personal trainer. “Daarna viel het op z’n plek: ik wilde bootcamp trainingen gaan geven. Sindsdien heeft me dat volledig gegrepen.”

Opleiding

Negen jaar geleden begon ze voor zichzelf. “Met één klant. Het was haar eerste bootcamp training. Ze vroeg waar de anderen bleven. Ik zei dat ze de enige was.” Daarna is het snel gegaan. Momenteel sporten er zo’n 150 mensen bij Marjolein. De Epese draait iedere week bijna dagelijks groepslessen. Die vinden bij de zandbult plaats, maar soms ook wel eens in Zuuk, achter bij de Zuukerschool. “Dat schema vul ik aan met diverse personal trainingen.” Inmiddels knoopt ze desgewenst ook een eigen uitgedacht voedingsprogramma (60 Days Lifestyle Change) aan haar bootcamplessen en pt-trainingen. En sinds kort zit ze weer in de schoolbanken. “Ik volg een tweejaarlijkse opleiding tot coach. Die coaching is een een prachtige aanvulling op fit worden en gezond eten. Want je wilt ook gezond in je hoofd blijven. Daar wil ik anderen zeker ook bij helpen.”

Strak worden, spieren kweken, gezond eten, afvallen, heerlijk sporten in de buitenlucht. Het zijn dé belangrijkste punten van haar visie, somt Marjolein enthousiast op. “Dus als (één van) die wensen op jouw lijstje staan, dan help ik graag.”

Het is inmiddels gaan regenen, de paadjes zijn glibberig, de focus op de route is er niet echt meer. Heel eerlijk? We verdwalen in het bos dat we allebei toch redelijk goed dachten te kennen. Deze zoektocht naar de juiste weg, lijkt wel een beetje op de manier waarop Marjolein uiteindelijk ondernemer is geworden. “Het waren best wat omwegen, het zal best wel wat sneller kunnen. Maar toch had ik al die bagage van opleidingen en banen niet willen missen. Ook dat maakt me tot wat ik nu ben.”

Dwalen

Dwalen of niet, een dikke regenbui of niet: Sumo loopt onverstoord achter ons aan. Die regen interesseert hem niets. “En mij al helemaal niet”, vertelt Marjolein lachend. “Weer of geen weer: ik sta wel bij die bult.” En het mooie is: degenen die bij haar sporten, denken daar allemaal hetzelfde over. “Trainen met gewichten, sprintjes de bult op: grondoefeningen, snelheid, conditietraining: men is wel wat gewend als we buiten trainen. Het is afzien, het is vast zwaar. Heel eerlijk? Ik wil graag dat iedereen tot het gaatje gaat. Want uiteindelijk onthoud je de voldoening na de training, toch het beste. Dat fijne gevoel maakt dat je je de volgende keer graag weer wilt inspannen. Niet voor mij, maar voor jezelf. Kijk: daar heb je de zandbult weer. Samen sprinten naar de top? Go, go, go!”

(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 26 mei 2021)

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

Emst – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met André Donker uit Emst.

Hij woont samen met zijn vrouw in een klein huisje middenin het Emster bos. Rondom ligt een grasveld vol bloemen, her en der staan struiken en bomen. Een paadje leidt op een laagdrempelige wijze over het perceel. Ja, het doet allemaal misschien een beetje rommelig aan, begint André Donker te vertellen, maar alles heeft z’n functie en z’n doel. “Er is hooguit een beetje te weinig kalk hier, waardoor er misschien wat te weinig vogeltjes en insecten zijn. Maar binnenkort leg ik ergens een schelpenpaadje aan, waardoor dat hopelijk zal verbeteren.”

Wellicht ten overvloede, maar toch nog even benadrukken: ‘t startpunt van deze wandeling is dus al prachtig. En als je als journalist het voorrecht hebt om met iemand door het buitengebied van Emst te dwalen die ook nog eens veel weet over de flora en de fauna, dan kan het niet meer mis gaan. Dat gebeurt dus ook niet. Die kennis is evident, zo blijkt meteen. Naast een enorme natuurliefhebber is André Donker boswachter en docent. Maar tijdens deze wandeling doet hij er zichtbaar een schepje bovenop. Naast het delen van zijn kennis, spreekt hij ook nog eens een persoonlijke visie uit over de toekomst van dit gebied.

De wandeling begint op het onverharde deel van de Laarstaat. Al na enkele meters, slaan we rechtsaf de Woesterbergweg op. “Daar gaan we naartoe. We beklimmen de Woesterberg. Maar niet alvorens ik je iets meer vertel over alle rijkdom dat hier langs de weg te vinden is. Neem die paardenbloemen als voorbeeld. Wist je dat je die bladeren gewoon kunt eten? Wel even zeker weten dat er geen hondjes tegenaan geplast hebben, natuurlijk.”

Hij grijpt een blad, ruikt eraan, vouwt het samen en steekt het in zijn mond. “Prima te doen hoor!” We slaan linksaf de Langeweg op en duiken na tweehonderd meter het bos in. André staat stil en draait zich naar me toe. “Wat hoor je?”, vraagt hij. Ik hoor vogels, reageer ik. “Dat klopt, maar het zijn er veel minder dan vroeger. Vooral de zangvogels mis ik.” De volgende vraag. “Wat zie je?” Ik zie heipartijen, her en der wel wat dode stukken, maar niet in erg slechte staat, volgens mij. Daar is André het niet mee eens. “Het is hier te droog. Daar moet je iets aan doen. We hebben hier zulk goed grondwater, zorg er dus voor dat het in deze contreien blijft en doe bijvoorbeeld iets aan ons bekenstelsel zodat de vochtige oevers kunnen herstellen.”

Droogte

Door die droogte zijn er heel veel bloemen en planten verdwenen, vervolgt André. “Neem de blauwe gentiaan als voorbeeld. Die is in Nederland bijna nergens meer te vinden. Daarbij helpt de verzuring van de natuur ook niet mee. Dat alles heeft direct effect op vlinders, rupsen en knoopmieren. Want die zijn er door het gemis van die blauwe gentiaan dus ook al niet meer.”

Sterker, draait André een rondje met wijde armen: “Je ziet hier helemaal geen insecten vliegen. Da’s toch opmerkelijk? Goed; het nummerbord van je auto blijft wat schoner, maar verder is er geen positief effect te benoemen. Vind jij muggen erg? Nou, daar kijk je vast anders tegenaan als je weet dat er zonder muggen geen boerenzwaluwen kunnen overleven.” André vertelt dat een recent onderzoek concludeert dat het aantal insecten de afgelopen jaren afgenomen is met 70 procent. “Even benadrukken: 70 (!) procent. Bijkomend negatief gevolg is onherroepelijk dat de zangvogels bijna helemaal uit deze gebieden verdwijnen. Dat is echt een ramp.”

Stikstof

Een ander probleem is de neerslag van stikstof. “En dan bedoel ik niet dat auto’s wat minder hard moeten rijden. Ik pleit voor rigoureuze ingrepen. Eén grote kippenboerderij stoot per jaar meer stikstof uit, dan dat er per jaar wordt bespaard doordat wij op de snelweg allemaal 100 kilometer per uur zijn gaan rijden.”

Op de Veluwe bevindt zich her en der nog aardig wat intensieve veeteelt zonder luchtwassers, aldus André. “Iedereen weet van de maatregelen die de overheid doet om die bedrijven een andere bestemming te geven. Ik heb echter een veel beter idee. Laat de overheid er buiten en ga als ondernemer zelf aan de slag. Transformeer jouw landbouwgrond tot enkele kleinere landgoederen. Laat dat mooi aanleggen, plant bomen, zaai bloemen en bouw er kleine boerderijtjes of tiny houses op. Laat iedereen er op erfpachtbasis wonen. Zo blijf je als boer eigenaar van de grond en genieten de bewoners van mooi aangelegde natuur. Ik denk dat je zo als boer, mede door de subsidies en het belastingvoordeel, een geweldig verdienmodel hebt gecreëerd. Dit is dé manier om de randen van de Veluwe in de toekomst veilig te stellen.”

Iets verder drukken we tegen een hek waarachter een bospad ligt. Dat slingert richting de Boerweg. Begeesterd vertelt André dat er één plek in Europa is waar de natuur in zijn optiek op een perfecte manier gereguleerd wordt. “New Forest National Park; een gebied in Zuid-Engeland. Het is daar prachtig. Ga er naartoe, als je de kans krijgt. Daar mag je struinen, daar zijn gebieden niet kunstmatig afgezet met hekken en rasters. Dat is pas echt 100 procent natuurbeleving.”

De pony’s, runderen en herten doen het groenonderhoud in dit gebied. “Geen gemaai in bermen of op de camping, daar zijn de grazers voor. Bospartijen, open landschappen en heidevelden zijn er perfect gecombineerd. Wil je deze dieren niet, dan zet je zelf een hek om je tuin. Dat zou ook wat zijn voor de Veluwe.”

Vanaf de Boerweg wandelen we via de Veenweg en de Lage Veenweg terug naar zijn eigen ‘tiny house’. “De vrijheid van buiten wonen is mij veel meer waard dan een groot huis met hoog hek eromheen. Kijk eens naar die kei die daar ligt. Mijn vrouw heeft er een treffende boodschap op geschilderd: ‘think outside (no box required)’. Dat zegt het helemaal. Vind jij ook niet?”

(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 19 mei 2021)

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

Oene – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). Hij wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met de 89-jarige Gerrit Dokter uit Oene. “Heel ver lopen lukt niet meer. Maar een klein ommetje maken, gaat best nog wel, denk ik.”

Nog even beginnen met een extra stukje duiding bij deze wekelijkse rubriek in Veluws Nieuws. Het gaat niet om de gelopen afstand. Het gaat om het gevoerde gesprek. En wat blijkt? Bij de wandeling van deze week is er na achthonderd meter zelfs al heel veel gezegd.

Speciaal voor deze rubriek in de krant wil Gerrit Dokter best wel een wandelingetje maken. De bruine schoenveters zijn strak gestrikt, de blauwe fleecetrui gaat over zijn lichtblauwe overhemd en daarover komt nog een jas. “Het is aardig kil voor de tijd van het jaar, laten we maar geen kou vatten”, begint de bekende Oenenaar te vertellen als we zijn woning aan de Houtweg uitlopen.

Vol met verhalen

Na enkele meters blijkt al: deze kranige Oenenaar zit vol met verhalen. Over dat hij ruim 72 (!) jaar kapper geweest is. Of over het erelidmaatschap van Muziekvereniging Vriendschap dat hem met trots vervult. Of over zijn onderscheidende hobby; het fotograferen van tuinen in Oene voor de jaarlijkse keuring van de vereniging Oener Belang. “Vanwege corona ben ik daar tijdelijk mee gestopt, maar ik hoop dat wel weer op te pakken als de wedstrijd van start gaat. ‘t Is heel leuk en mooi om te doen.”

Heel leuk. Heel mooi. Gerrit Dokter spreekt de woorden erg vaak uit tijdens dit ommetje. Dat komt omdat de Oenenaar nog altijd goed geluimd en ‘goed te pas’ is. “Natuurlijk hebben mijn vrouw en ik ook wel het nodige meegemaakt in ons leven. Ieder huisje heeft zijn kruisje, toch? Maar we proberen altijd positief in het leven te blijven staan. Want zo hou je het ‘t langste vol.”

Wind

Natuurlijk, af en toe heeft het stel best wel last van ‘een pijntje’, zo vertelt hij. Gerrits vrouw Trui (van Gertruide, red.) loopt bijvoorbeeld niet al te best meer. Toch doet het echtpaar er alles aan ‘om een beetje fit te blijven’. Zo werken ze graag in de tuin of toeren ze regelmatig rond op hun fietsen. “Voordien kijken we natuurlijk wel even waar de wind vandaan komt. Daar passen we het rondje op aan. We kennen alle sluipweggetjes en paadjes rondom Oene wel, dus die route kan altijd anders zijn. Slim toch? Als het weer binnenkort wat mooier wordt, dan halen we onze fietsen zeker uit de schuur. Dat gaat ons toch iets beter af dan wandelen.” Stapje voor stapje lopen we langzaam verder. Van de Houtweg leidt dit ommetje naar de Klaterstraat. Van de Klaterstraat gaat het richting Het Duivenslag. Bij die t-splitsing stoppen we. We kijken uit over de landerijen, en de stralende hoofdpersoon wordt hier nog even op beeld vastgelegd. Of het nog goed gaat? “Prima. Als we het maar een beetje rustig aan doen.”

Gerrit Dokter dus. In de volksmond ‘kapper Dokter’ genoemd. De mensen die we tijdens het ommetje tegenkomen, begroeten hem stuk voor stuk. Iedereen heeft een (goed) woordje of een groet voor hem over. “Wanneer we aan onze koffietafel zitten, dan zwaaien de mensen nog bij ons naar binnen. Heel leuk hoor. Daar genieten we wel van. Zo heb ik jarenlang een ‘zwaaivriend’ gehad. Ik kende hem eerst niet eens. Hij kwam dagelijks op een vast moment langs ons huis. Dan zwaaiden we altijd even naar elkaar. Voor mijn verjaardag kreeg ik eens een kaart van hem, waar een zwaaiende hand op stond.”

Het gros van de anderen die hem tegenwoordig nog groeten, zaten voorheen natuurlijk in zijn kappersstoel. “Ik ben zo’n drie jaar geleden gestopt. Toen had ik het ruim 72 jaar gedaan. Het was genoeg geweest.” Toch zal Gerrit altijd een beetje kapper blijven. Al was het alleen al omdat hij de telefoon nog altijd als volgt opneemt: ‘Met kapper Dokter…’ “Tja, dat zit er nu eenmaal zo in. Ik kan dat niet meer veranderen.” Wat wil je ook, de Oenenaar is ruim zeven decennia aan het knippen geweest. Dan ben je ontegenzeglijk wijd en zijd bekend. In Oene, maar ook in de diverse kernen buiten het dorp waar hij al 65 jaar woont. “Ik heb wel eens post gekregen zonder adres en postcode. Er stond enkel de regel ‘Kapper uit Oene’ op. Die briefkaart kwam gewoon aan, haha…”

Huwelijksfeest

Nog even op die 65 jaar doorgaan. Vorige week vierden Gerrit en zijn Trui namelijk hun 65-jarige huwelijksfeest. Vanwege corona was er vanzelfsprekend geen feestje. “Toch is er wel van alles voor ons georganiseerd. ‘s Ochtends stond er al een afvaardiging van de Oener Muziekvereniging Vriendschap voor ons huis te spelen. En onze zoon kwam ook op bezoek.” Heel mooi om daarbij nog even aan te vullen? “We zijn onlangs overgroot opa en overgroot oma geworden. Er is recent een foto gemaakt waarop vier generaties Dokter te zien zijn. Tussen ieder van ons zit 30 jaar. Ik word 19 december 90, onze zoon Gerben 60, zijn zoon is 30 en de kleine jongen is net geboren. Dat is ons mooiste cadeau van het jaar.” Over cadeaus gesproken. De buurt had geregeld dat er een draaiorgel in de straat stond. “Daar hebben we erg van genoten. Zo was er toch nog een beetje reuring in de straat.”

Via Het Duivenslag gaan we de Dorpsstraat op. Terug naar de woning aan de Houtweg. Tussendoor wordt hij nog een aantal keren gefeliciteerd met zijn huwelijksfeest. “Dat heb je in zo’n dorp, hè. Iedereen kent je.” Een fietser komt zwaaiend langs. Vlak voordat hij de klink van zijn voordeur vastgrijpt, zwaait de Oenenaar vrolijk terug. Uit alles blijkt: Gerrit zal inderdaad voor immer ‘kapper Dokter’ blijven.

(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 12 mei 2021)

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!

Epe – De ‘Wandeling van de week’ is een rubriek van Dennis Dekker (www.mediamagneet.nl). HIj wandelt met inspirerende mensen die iets over hun onderscheidende visie, eigenaardige passies of bijzondere dromen vertellen. De afgelopen week ging Dennis op pad met Hannie van Nederpelt uit Epe. Na een moeilijke periode in haar leven, zag ze mede door haar wandelingen weer licht aan het eind van de tunnel. “Ik sta in contact met de natuur. Maar mede daardoor sta ik ook veel meer in contact met mezelf.” De Verloren Beek die door het buurtschap Wissel richting Epe loopt, blijkt daarbij een bijzonder ijkpunt in haar leven te zijn.

Wandelen maakt het hoofd leeg. Da’s zeer belangrijk, zo heeft Hannie de afgelopen jaren ervaren. Het nodige familiaire leed en een baan waarbij ze nooit écht in haar kracht kwam te staan, leidde tot een burn-out en een depressie. “We lopen eerst naar een plek die heel bijzonder voor me is”, zo steekt ze van wal, terwijl we weglopen bij haar hoekwoning in de Eper Vegtelarijwijk.

De Verloren Beek

Onze route loopt eerst over het voormalige spoorwegtracé richting Apeldoorn. We passeren kinderboerderij De Koperen Ezel in het buurtschap Zuuk. Vlak daarna stoppen we op een plek waar Hannie de afgelopen jaren veelvuldig gestopt is. De Verloren Beek. ‘Zie je hoe mooi dat water stroomt? Het stromende, heldere water in dat beekje, daar kan ik echt van genieten. Ik zoek die beek ook op allerlei plekken op. Ook in Wissel bijvoorbeeld, want daar ben ik opgegroeid. Die Verloren Beek zorgt er voor dat de energie in mijzelf ook weer stroomt.”

“Soms kan ik wel minutenlang kijken naar het water dat er doorheen stroomt. Dat maakt me rustig. Dat maakt mijn hoofd leeg en zet mijn zintuigen open. Even helemaal weg zijn zonder te denken over van alles en nog wat. De rust die ik hier ervaar heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat het in mijzelf ook weer stroomt. Gisteren is geweest, vandaag is belangrijk. Geniet van alles wat je doet en doe dat ook bewust. Kijk om je heen. Want er is altijd wel iets waar je dankbaar voor kunt zijn. ‘Good things are coming down the road. Just don’t stop walking’, zo las ik ooit ergens.”

Klankbord

Over lezen gesproken: vanochtend nog, bladerde ze door het tijdschrift Flow. “Dat werd toevallig bij ons bezorgd. Ik ben helemaal geen abonnee. Bijzonder toch? Helemaal omdat ik hier inspirerende verhalen in las. Ook zaten er allemaal kaartjes met uitspraken in deze editie. “Slogans die allemaal met mijzelf te maken lijken hebben”, zo vond Hannie. Ze pakt de kaartjes tevoorschijn en toont ze aan de verslaggever. ‘Ben je al buiten geweest?’, bijvoorbeeld. Of ‘Sta even stil’, of ‘Wees een beetje lief voor jezelf’ en ‘Stap voor stap’. “Het zijn zinnen die echt bij mij binnenkomen. Het lijkt er bijna op of ze me helpen in deze nieuwe fase in mijn leven.”

We zijn inmiddels via Emst weer teruggelopen naar Epe. Via de Kerkhofweg en de Laarstraat zijn we bij de Langeweg aangekomen. de Vegtelarijwijk gloort aan de horizon. Naast wandelingen door de natuur, zijn er ook enkele noemenswaardige personen die Hannie geholpen hebben om er weer bovenop te komen. “Naast mijn gezin, mijn man en mijn familie, is er de afgelopen tijd een soort van klankbord ontstaan met enkele belangrijke personen die me inzichten en hulp hebben gegeven.”

Tijdens die burn-out van een paar jaren geleden had Hannie geen zicht meer op een baan. “Ik wist ook niet goed waar ik moest solliciteren. Ik kwam toevallig terecht bij een loopbaanadviseur. Ze (Ilona Klein Heerenbrink, red.) was ooit collega van me. In 2019 heeft Ilona me begeleid in mijn zoektocht naar nieuw werk. Door de vragen die ze me stelde, werd ze een belangrijk klankbord voor mijn toekomst. Ik kwam er, mede door de gesprekken met haar achter, waar ik qua werk echt gelukkig van zou worden. Ik vertelde haar dat ik masseren altijd erg leuk heb gevonden. ‘Waarom ga je daar dan niet in verder?’, vroeg ze. Dat voelde zeer logisch. Ik ben een aantal cursussen gaan doen en mede door Ilona ben ik een eigen bedrijf begonnen.”

‘Ik kom tot mijn recht’

Een paar weken geleden heeft Hannie haar Massagepraktijk Hart Voor Nu ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. “Ik geniet er enorm van om anderen te helpen. Door mijn hart en gevoel te volgen, werk ik met veel plezier voor anderen. Nu pas, kom ik echt tot mijn recht binnen mijn werk. Masseren is mijn passie, het contact met mensen is voor mij wezenlijk.” Inmiddels zijn er al tientallen klanten behandeld in de praktijkruimte op de zolder van haar woning. “Massage stimuleert de aanmaak van serotonine en dopamine. Dat zijn gelukshormonen. Die geef ik graag aan anderen. En als ik wandel, dan krijg ik die gelukshormonen zelf binnen. Geen depressie meer, geen burn-out. Ik voel me beter dan ooit. En het mooie is: mensen om mij heen, zien dat ook. Ze geven dat terug aan me.”

Dat wandelen en het nieuwe bedrijf laten Hannie’s inwendige energie dus volop stromen, zo vertelt ze terwijl we het hofje waar ze woont weer naderen. Maar ze is een paar jaren geleden ook in contact gekomen met Melanie Borst van de Eper sportclub Hart For Her. “Ook Melanie behoort tot mijn klankbord. Haar sportlessen leveren me veel energie op die ik weer kan stoppen in mijn eigen bedrijf. Ook Melanie heeft me enorm geholpen.”

De derde persoon in Hannie’s klankbord is Irene van Doorn uit Vaassen. “Bij Irene volg ik yogasessies. Die zorgen er voor dat ik mijn hoofd leeg kan maken en zelf optimaal kan ontspannen. Je begrijpt: ik leef door hulp van mijn klankbord veel meer in het hier en nu. Om uiteindelijk volop aan de slag te kunnen gaan voor anderen.”

(Dit verhaal is verschenen in de weekkrant Veluws Nieuws, 5 mei 2021)

 

Wil je genieten van meer wandelingen? Klik dan hier!